Άγνωστοι - αλλά εξίσου αιμοβόροι - δικτάτορες

Οι λιγότερο προβεβλημένοι χουντικοί του πλανήτη.
Την ώρα που οι «λαμπροί» εκπρόσωποι του χώρου κλέβουν όλη τη ζοφερή δόξα, η οικουμένη ήταν και είναι γεμάτη από δικτάτορες που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τα σκοτεινά έργα και ημέρες των κακών της Ιστορίας.

Κι έτσι μνημονεύουμε ονόματα όπως του Χίτλερ, του Στάλιν και του Μάο ως των χειρότερων δικτατόρων που γνώρισε ποτέ ο πολύπαθος πλανήτης μας γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι υπήρξαν κι άλλοι τόσο απάνθρωπα μοχθηροί!

Η λίγκα των δεσποτικών τυράννων όμως και πλούσια είναι και μακρά, με τη σχετικά άγνωστη Β' Εθνική των παρανοϊκών ηγετών να κρατά ψηλά τη σημαία του τρόμου και της αυθαιρεσίας.

Ιδού λοιπόν 10 ακόμα δικτάτορες που έκαναν μίζερη των ζωή εκατομμυρίων πολιτών, αν και πέρασαν στα «ψιλά» της παγκόσμιας ιστορίας...

Παρκ Τσουνγκ-Χι (Νότια Κορέα)



Ποιος θα περίμενε ότι οι Βορειοκορεάτες δεν είναι οι μοναδικοί σαλεμένοι δικτάτορες της χερσονήσου; Κι όμως, μέχρι το 1978 η Νότια Κορέα κυβερνιόταν με σιδερένια πυγμή από τον πρόεδρο Παρκ Τσουνγκ-Χι, ο οποίος δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα τους βόρειους γείτονές του. Κάτω από την ηγεμονία του, οι άντρες φυλακίζονταν αν είχαν μακριά μαλλιά και οι γυναίκες ήταν υποχρεωμένες να μετρούν καθημερινά το μήκος των φορεμάτων τους, καθώς λίγα λιγότερα εκατοστά από το «κανονικό» τις έστελναν κατευθείαν στα μπουντρούμια του καθεστώτος. Η ζωή στη Νότια Κορέα στα χρόνια του Παρκ δεν έμοιαζε όμως μόνο σαν απολυταρχικό χωρατό, καθώς ανάμεσα στους κωμικοτραγικούς περιορισμούς καραδοκούσαν και σοβαρότατες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων: εκλογική νοθεία, σφοδρή λογοκρισία και λουκέτα στον Τύπο, βασανισμός και εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων. Και στο τέλος τα πράγματα έγιναν τόσο άσχημα που ο καλύτερός του φίλος έπρεπε να τον δολοφονήσει, για να εγκαινιάσει ένα σαφώς δημοκρατικότερο καθεστώς...

Χουάν Μαρία Μπορνταμπέρι (Ουρουγουάη)



Κατά τις δεκαετίες του '70 και του '80, η Ουρουγουάη μέτρησε μια διαδοχική σειρά από δικτάτορες, ο πλέον αδίστακτος των οποίων ήταν ο Μπορνταμπέρι (ο κοστουμάτος στη φωτογραφία). Παρά το γεγονός ότι εκλέχθηκε από τον λαό, σύντομα μετατράπηκε σε δικτάτορα, περιορίζοντας δραστικά τις ελευθερίες του κόσμου, ξεπαστρεύοντας σύσσωμη την αντιπολίτευση (μέσω φυλακίσεων και εκτελέσεων) και αναστέλλοντας τελικά το σύνταγμα. Η λευκή επιταγή που έδωσε μάλιστα στη ζοφερή δημιουργικότητα των μυστικών υπηρεσιών του κατέληξε με τον κατοπινό πρόεδρο της χώρας να περάσει δύο ολόκληρα χρόνια στον πάτο πηγαδιού έξω από την πρωτεύουσα! Παρά το γεγονός ότι η χουντική του θητεία διάρκεσε σχετικά λίγο, στα χρόνια του η Ουρουγουάη κρατούσε το ζοφερό ρεκόρ ως η χώρα με την υψηλότερη κατά κεφαλήν συγκέντρωση πολιτικών κρατουμένων του κόσμου! Και μάλιστα το ρεκόρ έλαβε χώρα όταν η Σοβιετική Ένωση ήταν ακόμα κραταιά! Και στο τέλος ανατράπηκε από τον στρατό το 1976, ο οποίος προφανώς θεώρησε την προσήλωση του Μπορνταμπέρι στον φασισμό πιο ανησυχητική και από τη δημοκρατία ακόμα...

Εμομάλι Ραμόν (Τατζικιστάν)



Το πάμφτωχο και μικροσκοπικό κρατίδιο της Κεντρικής Ασίας κυβερνιέται εδώ και 22 χρόνια από τον μοχθηρό Ραμόν, με τα 7 εκατομμύρια των πολιτών του να στενάζουν κάτω από την απολυταρχική διακυβέρνησή του. Έχουμε και λέμε: η ελευθερία του λόγου είναι τόσο ανύπαρκτη που μπορείς κάλλιστα να βρεθείς στη φυλακή ακόμα και για αθώο αστείο, αν και οι δεσμοφύλακες δεν καταλαβαίνουν από χιούμορ και χωρατά. Όσο για τα πρωτοπαλίκαρα του αιμοσταγούς δικτάτορα, τις μυστικές υπηρεσίες, είναι διαβόητες για τον βασανισμό όποιου δεν συμπαθούν (τόσο απλά), με τα καθημερινά βασανιστήρια να περιλαμβάνουν ηλεκτροσόκ, βραστό νερό και πολλά ακόμα, την ίδια ώρα που πλήθος πολιτών εξαφανίζονται «μαγικά». Το παρανοϊκό του καθεστώτος του έχει φυλακίσει ακόμα και εφτάχρονα παιδάκια ως συνωμότες για την ανατροπή της ηγεμονίας του! Μέχρι και η αλ-Κάιντα από το γειτονικό Αφγανιστάν τον έχει βάλει στο στόχαστρό της, καθώς την παρανοϊκή αυθαιρεσία δεν την αγαπά κανείς...

Ισλάμ Καρίμοφ (Ουζμπεκιστάν)



Στα σύνορα με το Τατζικιστάν υπάρχει άλλο ένα καθεστώς που κάνει τον Βορειοκορεάτη Κιμ Γιονγκ-Ουν να φαντάζει δημοκράτη και άνθρωπο του λαού! Κι αυτό γιατί ο πρόεδρος Ισλάμ Καρίμοφ δίνει εντελώς νέο νόημα στον όρο «σκληρότητα». Στα 25 χρόνια που κρατά η θητεία του, οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν κατακρεουργήσει εκατοντάδες διαδηλωτές, έχουν φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς αντιπάλους αλλά και τυχαίους πολίτες, ενώ έχουν προβεί και στην αποτρόπαιη τεχνική βασανισμού με βρασμό του θύματος, σήμα-κατατεθέν του Καρίμοφ. Και όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, αυτό δεν είναι καν το χειρότερο! Την «τιμή» κρατά η ετήσια συγκομιδή του ουζμπέκικου βαμβακιού, κατά την οποία όχι λιγότερο από ένα εκατομμύριο πολιτών απάγονται τυχαία από τα σπίτια τους για να δουλέψουν σε συνθήκες απόλυτης σκλαβιάς στα χωράφια. Η επιβεβλημένη δουλεία κρατά 3 μήνες και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα επιστρέψεις από κει. Μέχρι και παιδάκια 6 χρόνων εξαναγκάζονται να συμμετέχουν στη ζοφερή συγκομιδή, δουλεύοντας κυριολεκτικά μέχρι θανάτου. Και την ίδια στιγμή διασημότητες όπως ο Στινγκ πετάγονται στο Ουζμπεκιστάν για να ψυχαγωγήσουν τις κακομαθημένες κόρες του Καρίμοφ. Μιλώντας για δικαιοσύνη δηλαδή...

Κουρμπανγκουλί Μπερντιμουχαμέντοφ (Τουρκμενιστάν)



Ο διάδοχος του διαβόητου προέδρου Σαπαρμουράτ Νιγιαζόφ, ενός ανθρώπου τόσο ακραίου που διέταξε την ανέγερση ενός τεράστιου παλατιού καμωμένου από πάγο στην καρδιά της ερήμου(!), που απαγόρευσε το μούσι και χρησιμοποίησε κρατικά κεφάλαια για να εκτοξεύσει την αυτοβιογραφία του στο Διάστημα, δεν είναι καλύτερος, όσο κι αν αυτό φαντάζει υπερβολή! Με όνομα που κανείς δεν μπορεί να προφέρει, ο «προστάτης» Μπερντιμουχαμέντοφ έχει ήδη εξαφανίσει πολιτικούς αντιπάλους και δημοκρατικές φωνές, την ίδια στιγμή που τα ιατρικά πειράματα που έχει εγκρίνει σε φυλακισμένους φέρνουν στον νου τον μεγάλο παράφρονα Χίτλερ. Ο συγγραφέας Μπερντιμουχαμέντοφ, καθώς έχει γράψει βιβλίο για την εκτροφή αλόγων, έχει απαγορεύσει από το 2007 -όταν και «εκλέχθηκε» πρόεδρος- πρακτικά τα πάντα: και το να εγκαταλείψεις τη γενέτειρά σου ακόμα επισύρει ποινή βασανισμού...

Στρατηγός Αλφρέδο Στρέσνερ (Παραγουάη)



Ένας από τους μακροβιότερους δικτάτορες της Ιστορίας, ο ακροδεξιός στρατηγός κατάφερε να γραπωθεί στην εξουσία από το 1957 μέχρι και την εξορία του στη Βραζιλία το 1989. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο μεγαλομανής χουντικός μόλις κατέλαβε την εξουσία ήταν να κατασκευάσει μια κολοσσιαία επιγραφή νέον με το όνομά του πάνω στους λόφους της πρωτεύουσας, την οποία μάλιστα άναβε ο ίδιος κάθε -μα κάθε- βράδυ στις 3 αυτές ζοφερές δεκαετίες. Όσο για τη μόνη εφημερίδα που άφησε ζωντανή, ήταν υποχρεωμένη να τυπώνει στο καθημερινό της πρωτοσέλιδο όχι μία, όχι δύο, αλλά έξι κολακευτικές φωτογραφίες του δικτάτορα!
Στα λιγότερο κωμικοτραγικά χρονικά του περιλαμβάνονται στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ύπαιθρο, στα οποία κλείστηκαν αρχικά όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοί του και κατόπιν όλοι όσοι μπήκαν στο μάτι του. Όσο για τις διαβόητες εκτελέσεις του, περιλάμβαναν αποκεφαλισμούς αλλά και το σαφώς πιο εντυπωσιακό νούμερο με τους εχθρούς του καθεστώτος να ρίχνονται από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Κι αν όλα αυτά δεν φτάνουν, ίσως αρκεί να αναφερθεί ότι στα χρόνια του η Παραγουάη έγινε το Νο 1 άσυλο για τους ναζί εγκληματίες πολέμου, καθώς εκεί βρήκε καταφύγιο -μεταξύ δεκάδων άλλων- και ο «άγγελος του θανάτου» Γιόζεφ Μένγκελε...

Φρανσίσκο Μασίας Νγκουέμα (Ισημερινή Γουινέα)



Ακόμα και σε μια ήπειρο γνωστή για τους βάναυσους και διαταραγμένους δικτάτορές της, ο ισόβιος πρόεδρος Νγκουέμα ήταν το κάτι άλλο. Παρανοϊκός σε βαθμό καρικατούρας, δεν επισκεπτόταν παρά σπάνια την πρωτεύουσα. Προτιμούσε αντιθέτως να ζει σε μια καλύβα στην εξοχή, με το εθνικό θησαυροφυλάκιο κρυμμένο κάτω από το στρώμα του! Αφού γκρέμισε όλα τα ιδιωτικά σχολεία, απέλασε τους πνευματικούς ανθρώπους και έκλεισε τα νοσοκομεία της χώρας, αναγορεύοντας τον εαυτό του ως «Μέγα Δάσκαλο της Επιστήμης, της Εκπαίδευσης και του Πολιτισμού», εξόντωσε κατόπιν όποιον φορούσε γυαλιά, σε μια κίνηση που στο μυαλό του θα είχε λογική, πουθενά αλλού όμως! Όσο για τη σκληρότητά του, έμεινε παροιμιώδης. Στη διακυβέρνησή του η δουλεία επαναθεσμοθετήθηκε, ενώ οι δημοσιογράφοι πετσοκόφτηκαν σε κομματάκια για να ταΐσουν τους πολυαγαπημένους του καρχαρίες. Μέχρι να εκτελεστεί το 1979, έπειτα από μια άκρως τρομακτική δεκαετία στο τιμόνι της χώρας, είχε ήδη προλάβει να αφανίσει το 1/3 του πληθυσμού της Ισημερινής Γουινέας, κάνοντας πολλούς αδίστακτους ηγέτες του 20ού αιώνα να φαντάζουν άκακα παιδάκια. Κι όμως, παραμένει εν πολλοίς άγνωστος...

Ραφαέλ Τρουχίγιο (Δομινικανή Δημοκρατία)



Ο «σκληρότερος άνθρωπος της αμερικανικής ηπείρου», όμως έμεινε γνωστός ο Τρουχίγιο, αν και σχετικά άδικα όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω, δεν ήταν στα σίγουρα ένας ισορροπημένος άνθρωπος. Όντας λοιπόν ξεκάθαρο ότι ήταν ψυχικά διαταραγμένος, στα χρόνια της διακυβέρνησής του ανακήρυξε τον εαυτό του Θεό, τη γυναίκα του Βασίλισσα του Κόσμου και τον τρίχρονο γιο του Στρατηγό! Και βέβαια ήταν και η μνημειώδης βαναυσότητά του κατά μεγάλων μερίδων του πληθυσμού, όπως των γηγενών αϊτινών φυλών, με τη γενοκτονία τους να μετρά περισσότερα από 50.000 θύματα. Η κτηνώδης σκληρότητά του απαθανατίστηκε σε όργανα βασανισμού όπως η ηλεκτρική καρέκλα του, μια συσκευή ηλεκτροσόκ έτσι ρυθμισμένη που να κρατά τα θύματα ζωντανά επί μακρόν, ώστε να βιώνουν τον απόλυτο πόνο χωρίς λύτρωση. Στα χρόνια του οι πολίτες συλλαμβάνονταν και βασανίζονταν καθημερινά, ενώ και οι εξαφανίσεις κάθε άλλο παρά σπάνιο φαινόμενο ήταν. Στο τέλος δολοφονήθηκε από μια ομάδα πολιτών (1961), οι οποίοι έγιναν αυτομάτως εθνικοί ήρωες...

Χοσέ Εφρέν Ριός Μοντ (Γουατεμάλα)



Όταν η Ιστορία σε θυμάται ως το χειρότερο κομμάτι του βιαιότατου εμφυλίου πολέμου που συντάραξε τη Γουατεμάλα για 36 χρόνια, τότε ξέρεις στα σίγουρα ότι είσαι τέρας. Κι αυτός είναι ο άνθρωπος με τη ζοφερή τιμή, ο δικτάτορας που με τους μόλις 17 μήνες του στο τιμόνι της χώρας κατάφερε να γίνει το χειρότερο δεινό του εμφυλίου! Όταν λοιπόν ο αιμοσταγής χουντικός υφάρπαξε την εξουσία, με τον εμφύλιο μεταξύ κυβερνητικών και κομμουνιστών να μαίνεται, σκαρφίστηκε μια νέα μέθοδο για να απαλλαγεί από την «κόκκινη» απειλή. Με δεδομένη τη λαοφιλία της κομμουνιστικής ρητορείας στα φτωχά στρώματα του πληθυσμού, αποφάσισε να σκοτώσει κάθε φτωχό και εξαθλιωμένο της Γουατεμάλας για να μην έχουν πια λαϊκό έρεισμα οι κομμουνιστές. Και η -τρομακτικότατη- πλάκα είναι ότι σχεδόν τα κατάφερε! Στους 17 μήνες που είχε καιρό να εφαρμόσει το ζοφερό του πλάνο, 10.000 άνθρωποι εξοντώθηκαν, 100.000 έγιναν πρόσφυγες για να γλιτώσουν από το κρατικό μαχαίρι και 600 χωριά εξαφανίστηκαν από τον χάρτη. Κι αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά(!), εμπνεύστηκε και γενοκτονία κατά του γηγενούς πληθυσμού, με τις δυνάμεις του να βιάζουν, να δολοφονούν και να αφήνουν να πεθάνουν από την πείνα τους αυτόχθονες της Γουατεμάλας. Ο Χοσέ Εφρέν Ριός απολαμβάνει σήμερα τις ανέσεις του σπιτιού του, καθώς η δικαιοσύνη πρυτανεύει στον κόσμο...

Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα (Αργεντινή)



Αν υπήρχαν βραβεία για τον «πιο τραγελαφικά κακό άνθρωπο της παγκόσμιας ιστορίας», τότε ο Ραφαέλ Βιδέλα θα το κέρδιζε κάθε χρονιά. Ο τύραννος της Αργεντινής από το 1976-1981 ενορχήστρωσε τον «βρόμικο πόλεμό» του, μια σταυροφορία δηλαδή κατά παντός υπευθύνου και μη, κατά την οποία οι κυβερνητικές δυνάμεις δολοφόνησαν περισσότερους από 40.000 ανθρώπους σε 6 χρόνια και βασάνισαν άλλους 100.000. Στα χρόνια του έγινε κοινή πρακτική το «εκπαραθύρωμα» των αντιφρονούντων από αεροπλάνα, την ίδια στιγμή που η λιμοκτονία και ο βιασμός διαδόθηκαν με πρωτοφανείς ταχύτητες. Ακόμα και αυτά όμως ήταν «ψίχουλα» μπροστά στο πιο παράλογο και ειδεχθές έγκλημά του, καθώς ο Βιδέλα καταδικάστηκε ως ο μόνος άνθρωπος που έζησε ποτέ στη Γη και έκλεβε μωρά. Τουλάχιστον 400 νεογέννητα υφαρπάχθηκαν από το καθεστώς Βιδέλα, είτε γόνοι αντιφρονούντων είτε τέκνα δολοφονημένων μητέρων, και ανατράφηκαν από τον στρατό, σε μια πράξη αμίμητης κακίας που ξεπερνά όλα τα εσκαμμένα. Κι όμως, ο αιμοσταγής δικτάτορας της Αργεντινής παραμένει ένας από τους μεγάλους άγνωστους της Ιστορίας...

Πηγή: http://www.newsbeast.gr