“Τα καλύτερα λέγονται στη σιωπή. Η ζωγραφική είναι όπως η σιωπή. Μια μυστική οδός. Ένα άγραφο βινύλιο. Ο ζωγράφος πρέπει να πάρει την πέννα να σκαλίσει, να πει με τον τρόπο του. Να πει... εγώ στη ζωή μου πίστεψα αυτό, δεν πιστεύω σε τίποτα... Να πει κάτι” έλεγε σε παλιότερη συνέντευξη του.
Αυτό το “κάτι”, ο Κώστας Λούστας το είπε με τους 18.000 και πλέον πίνακες ζωγραφικής που φιλοτέχνησε, που μοίρασε, πούλησε, εξέθεσε από το 1957 στη Φλώρινα, πόλη που δεν τον “γέννησε”, αλλά τον μεγάλωσε, καθώς εκεί πέρασε την παιδική του ζωή, την Αθήνα, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, τις... Ινδίες, και τη Θεσσαλονίκη ξανά που τον... ”γέρασε”, κι εκεί “έφυγε” χθες στα 81 του χρόνια.
Ο ζωγράφος, ο ιδιότυπος καλλιτέχνης Κώστας Λούστας που αναχώρησε χθες για τη δική του απόλυτη σιωπή, για τη δική του “ζωγραφική της σιωπής” γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933, μεγάλωσε στη Φλώρινα, πέρασε πρώτος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου σπούδασε με δάσκαλο και μέντορα τον Γιάννη Μόραλη.
Από το 1963, και επί σειρά ετών, έζησε και εργάστηκε στη Νέα Υόρκη, παρουσιάζοντας παράλληλα τη δουλειά του σε διεθνούς φήμης γκαλερί και ιδρύματα του εξωτερικού.
Το 1991, ο Δήμος Θεσσαλονίκης τίμησε την τριαντάχρονη καλλιτεχνική του παρουσία με μια ατομική έκθεση αναδρομικού χαρακτήρα στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, ενώ το 1993 τον βράβευσε για την προσφορά του στα εικαστικά δρώμενα, κατά την παρουσίαση της σειράς 80+1 Πορτραίτα Προσωπικοτήτων της Θεσσαλονίκης.
Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Λούστας ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, έγραψε ποιήματα, κυκλοφόρησε τους... ”λογοτεχνικούς του πίνακες”, όπως χαρακτηρίστηκαν τα πεζά λογοτεχνικά του κείμενα που κυκλοφόρησαν στα 2005 από τον “Ιανό” υπό τον τίτλο «Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες».
Με πολυκύμαντη παιδική και νεανική προσωπική ζωή -εγκαταλειμμένος από τη βιολίστρια μητέρα του, μεγαλωμένος με τον πατέρα, ανέστιος και πένης φοιτητής στα... παγκάκια της Αθήνας, καταξιωμένος και θαυμαστός δημιουργός -“δεν μ΄ αρέσουν οι τίτλοι “δημιουργός και καλλιτέχνης... Απλός εργάτης είμαι. Σκάβω τα πράγματα, τα πρόσωπα, τις έννοιες. Όλα εμπεριέχουν οδύνη. Αν τη “βγάζω” στους πίνακες ε, τότε, είμαι καλός εργάτης”, έλεγε- μετέφερε την πολυκύμαντη ζωή του στα χρώματα και τα “δομημένα” πρόσωπα των πινάκων του - ψηφίδες όλα του απέραντου ψηφιδωτού της ζωής αυτού του “εικαστικού ποιητή” όπως τον χαρακτήρισαν.
Πρόκειται για έναν «Καλλιτέχνη με γόνιμη πορεία και προσωπικό έργο, δημιουργός πάντα ανήσυχος, που δεν δέχεται να συνθηκολογήσει ούτε με τον ίδιο τον εαυτό του ο Κώστας Λούστας» σημειώνει ο Χρύσανθος Χρήστου, Ομότιμος καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης, Ακαδημαϊκός.
Η τελευταία του έκθεση, εκτός ελληνικών συνόρων, ήταν το 1999 στη γκαλερί "Paul Hawkins" του Λονδίνου, ενώ στην Ελλάδα η τελευταία αναδρομική του έκθεση έγινε προ διετίας σχεδόν στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης.
“Τουλάχιστον αυτός άφησε έργο. Μεγάλο έργο... Αλίμονο σ' αυτούς που ζουν και πεθαίνουν χωρίς ν αφήσουν τίποτα πίσω τους...” σχολίαζε ένα απόγευμα του Απριλίου του 1992 – όταν του ανακοίνωσαν το θάνατο του γνωστού του Βρετανού ζωγράφου της “κραυγής” - του Φράνσις Μπέικον.
Κι ο Κώστας Λούστας άφησε πίσω του έργο. Τεράστιο. Περισσότερους από 17.000 πίνακες ζωγραφικής “μοιρασμένους” σε γκαλερί, προσωπικές συλλογές, μουσεία και πινακοθήκες σ' όλο τον κόσμο.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο, Σάββατο, το πρωί στις 10 από τον Ιερό ναό Αγίου Γεωργίου στο Φίλυρο της Θεσσαλονίκης όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια.
Πηγή: http://www.enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.