Διαζύγιο: Πώς θα το ανακοινώσω στο παιδί;

Η ανακοίνωση στα παιδιά.
Η ανακοίνωση στα παιδιά είναι μάλλον αναπόφευκτη όταν ένας από τους γονείς εγκαταλείπει τη συζυγική στέγη για να συγκατοικήσει με το τρίτο πρόσωπο. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν πρέπει να τους ανακοινωθεί ο παράνο­μος δεσμός. Δεν υπάρχει, φυσικά, μία και μοναδική απά­ντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Εξαρτάται από την ηλικία, την ωριμότητα και τη διορατικότητα των παιδιών. Τα περισ­σότερα σότερα αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα φανταζόμαστε και η σύγκρουση μεταξύ όσων βλέπουν και όσων διαισθάνονται μπορεί να τους δημιουργήσει ει­δικά προβλήματα. Ένα παιδί που αισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά (αλλά δεν ξέρει τι) θα αντιμετωπίσει πιο εύκολα τα γεγονότα παρά τους φόβους του. 'Οταν δεν γνωρίζει την πηγή του προβλήματος έχει την τάση να υποθέτει ότι φταίει εκείνο γι’ αυτό.

Το πιο σημαντικό σε μια συζήτηση με τα παιδιά για τέτοιου είδους θέματα είναι η στάση με την οποία τους παρέχονται οι πληροφορίες, διότι επηρεάζει αφάνταστα τον τρόπο με τον οποίο θα τις ακούσουν και θα πς αντιμε­τωπίσουν. Αν αισθανθούν ότι μαζί με αυτές τους εναποθέ­τουμε ένα βαρύ φορτίο οργής και μνησικακίας, πιθανότα­τα θα δυσκολευτούν να αντεπεξέλθουν. Αν, όμως, τους δώσουμε απλώς την πληροφορία (μιλώντας, και για τα αισθήματά μας αλλά χωρίς να τα εξωτερικεύονμε), τότε θα μπορέσουν να την αφομοιώσουν έτσι ώστε να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους.

Η παρουσία και των δύο γονέων, που έχουν αποφασί­σει εκ των προτέρων τι θα πουν, δημιουργεί ιδανικές συν­θήκες. Είναι επίσης σημαντικό να καταλάβουν τα παιδιά ότι το πρόβλημα αφορά τους γονείς τους και όχι εκείνα. Πρέπει να τα διαβεβαιώσουμε ότι δεν έχει καμιά σχέση με αυτά και να νιώσουν ότι και οι δυο γονείς τα αγαπούν. Τέλος, πρέπει να τους πούμε ότι προσπαθούμε να τα ξαναβρούμε (αν αυτό έχουμε αποφασίσει) ή να τους ανακοι­νώσουμε τον χωρισμό ή το διαζύγιο, αν αυτό πρόκειται να είναι το επόμενο βήμα μας.

Τα παιδιά μας ήταν έντεκα και δεκατριών χρόνων όταν τους μιλήσαμε. Δεν μετανιώσαμε για την απόφασή μας, η οποία στη συνέ­χεια αποδείχθηκε πολύτιμη αφού υπήρξε το εφαλτήριο για τη μετέπειτα ειλικρινή επικοινωνία μαζί τους σε θέματα σχετικά με το σεξ και τον γάμο. Κάθε φορά που συζητούσαμε για τον γάμο με την κόρη μας, πολύ πριν παντρευτεί, προσπαθούσαμε να της μεταβιβάσουμε λίγη από την πεί­ρα μας γύρω από ας δυσκολίες επίτευξης ενός καλού γά­μου. Φοβόμαστε ότι υποτιμούσε ή και αψηφούσε πολλά από τα πιθανά προβλήματα σκεπτόμενη (όπως εγώ και πολλοί άλλοι) ότι «ο δικός μου γάμος δα είναι διαφορετι­κός».Ήξερα ότι μπορούσε να είναι διαφορεπκός αλλά, μόνο αν εκείνη και ο άνδρας της έκαναν συντονισμένες προ­σπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση. Τώρα καταλαβαί­νει ότι η μονογαμία δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Απεναντίας, επιτυγχάνεται με την απόλυτη ειλικρίνεια, την επικοινωνία και τη συνεχή εκμυστήρευση των συναισθη­μάτων.

Με τα παιδιά μας δεν συζητούμε μόνο τα προβλήματα του διαζυγίου γενικά την ποιότητα της συζυγικής σχέσης. Ο γιος μας, που δεν είναι παντρεμένος, σκέφτεται πολύ σοβαρά την αναβολή του γάμου ώσπου να νιώσει έτοιμος να αφιερώσει στον έγγα­μο βίο την ενέργεια που απαιτείται για τη δημιουργία μιας καλής σχέσης. Κατανοεί πόσο σημαντικό είναι να γνωρί­σει καλά τον εαυτό του για να μπορέσει κατόπιν να αντι­μετωπίσει τον γάμο και την οικογένεια με την απαιτούμενη αφοσίωση και κατανόηση. Η στάση του αναπτερώνει τις ελπίδες μας ότι θα το επιτύχει αποφεύγοντας τα προβλήματα που μαστίζουν τόσους και τόσους γάμους.


Πηγή: http://www.boro.gr