«Εμένα, μανούλα, με έχει πάρει ένα καράβι. Και αυτό το καράβι με πάει μακριά σου...». Δεν θέλει να μιλήσει άλλο, παίρνει τη μαντίλα που φοράει στο λαιμό και φεύγει. Η Χριστίνα μπαινοβγαίνει από τα 14 της σε αναμορφωτήρια και σήμερα εκτίει πολυετή κάθειρξη σε κάποια γυναικεία φυλακή.
Πέρσι ήταν στα Διαβατά και υπαγόρευσε τις σκέψεις της - δεν ξέρει να γράφει ούτε να διαβάζει - στον πρώην εφέτη, Δημήτρη Κωστόπουλο, ο οποίος συνήθιζε να τη ζωγραφίζει. Η Χριστίνα είναι Ρομά, σήμερα κλείνει τα 25 της χρόνια και, όταν ήταν στις φυλακές Διαβατών, συνήθιζε να καταπίνει νυχοκόπτες, ξυραφάκια, ακόμη και καρφιά και βίδες. «Δεν θέλω άλλο να ζω, κουράστηκα», έλεγε.
Το κείμενό της είναι αφιερωμένο στη μητέρα της, που έχει χρόνια να δει και της λείπει πολύ. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Εκκωφαντικές σιωπές», που κυκλοφορεί σε 1.000 αντίτυπα από τη ΜΚΟ «Ελλήνιον».
Μία παρέα εκπαιδευτικών και δικαστικών, χωρίς καμία επιχορήγηση, πηγαίνουν κάθε Πέμπτη στη γυναικεία πτέρυγα των Διαβατών, συγκεντρώνουν σε έναν χώρο έξω από τα κελιά τις κρατούμενες και μιλούν για τη λογοτεχνία, διαβάζουν ποιήματα, αναλύουν τον Αριστοφάνη, μαθαίνουν στις έγκλειστες να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με λέξεις.
Πηγή: http://www.enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.