«Η ζωή θέλει αισιοδοξία και αγώνα»

Η Κατερίνα Μπλέτσα, δασκάλα ειδικής αγωγής διδάσκει μαθητές και μιλά για τα προβλήματα των ΑμεΑ.
«Η ζωή θέλει αισιοδοξία και διαρκή αγώνα. Αν δεν κάνεις και κάτι μόνος σου, αν εγκαταλείψεις τον αγώνα, η ζωή σε προσπερνάει χωρίς να σε ρωτήσει».

Η Κατερίνα Μπλέτσα είναι μια δασκάλα γεμάτη ενέργεια, όρεξη για ζωή και αισιόδοξη. Εδώ και έξι χρόνια, μπορεί και λίγο παραπάνω, διδάσκει στο τμήμα ένταξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Τρικάλων.

Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι παρά τα προβλήματα αναπηρίας που αντιμετωπίζει, δεν το βάζει κάτω. Πολεμά για τη ζωή, όπως λέει σε συνέντευξή της στο newsbeast.gr, και παροτρύνει και τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εκείνη να μην το βάζουν κάτω. Μιλάει ακόμη για το ρατσισμό που βίωσε από άλλους συναδέλφους της αλλά και το πώς την αντιμετώπισαν οι μαθητές της, όταν άρχισε να διδάσκει.

Ακολουθεί η συνέντευξή της

-Έχετε αναφέρει ότι η αναπηρία σίγουρα δεν είναι η συνήθης συνθήκη ζωής. Όμως, είναι καλύτερο να το βλέπει κανείς έτσι, παρά ως ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Μπορείτε να μας τεκμηριώσετε την άποψή σας;
«Για να να ακριβολογούμε,η αναπηρία είναι μια κατάσταση ζωής, ζώσα κατάσταση και έτσι ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα το τι, πως και γιατί σε μένα, αλλά το από δω και πέρα.
Η ζωή θέλει αισιοδοξία και διαρκή αγώνα. Αν δεν κάνεις και κάτι μόνος σου, αν εγκαταλείψεις τον αγώνα, αν σταματήσεις να διεκδικείς, η ζωή σε προσπερνάει χωρίς να σε ρωτήσει».

-Ποια είναι τα προβλήματα που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι τώρα;
«Εννοείτε, φαντάζομαι ως προς την αναπηρία μου. Γιατί, πάνω απ’ όλα είμαι άνθρωπος και έχω δεκάδες προβλήματα, όπως ο καθένας μας. Ένα απ’ τα σημαντικότερα θέματα που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι με αναπηρία, είναι η έλλειψη προσβασιμότητας στην αστική υποδομή, η οποία θα έπρεπε να είναι καθολική, δηλαδή απ’ όλους (απ’ όλα τα εμποδιζόμενα άτομα). Δεν είναι οι ανάπηροι, μόνο όσοι χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο, όπως εσφαλμένα επικρατεί η αντίληψη. Σε ό,τι αφορά στις οικονομικές παροχές του κράτους, είναι ανεπαρκείς. Αρκεί δε να αναφέρω ότι είμαστε πολλοί οι ΑμεΑ, που είμαστε εν αναμονή πάνω από χρόνο ,για να περάσουμε απ’ τα ΚΕΠΑ (Κέντρο Πιστοποίησης της Αναπηρίας) για να αποδείξουμε τα αυτονόητα».



-Είστε δασκάλα και δίνετε καθημερινά τη μάχη σας. Βιώσατε όμως ποτέ το ρατσισμό από άλλους συναδέλφους σας;
«Είμαι δασκάλα με σπουδές στην ειδική αγωγή και δίνω τη μάχη όπως όλοι οι συνάδελφοί μου. Σε ό,τι αφορά στο ρατσισμό, ανήκω σε μια κοινωνική ομάδα που βιώνει διαχρονικά ρατσισμό και διακρίσεις. Οφείλουμε όλοι οι ΑμεΑ να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας και να διεκδικήσουμε. Εννοείται οι ΑμεΑ διεκδικούμε ισότητα και ίσες ευκαιρίες και όχι χάρες».

-Πώς σας αντιμετωπίζουν οι μαθητές σας;
«Όπως ξέρουμε η αναπηρία ξενίζει, οπότε όπως είναι αναμενόμενο, στις αρχές τουλάχιστον τους κάνει εντύπωση».

-Τι μήνυμα στέλνετε στα άτομα με ειδικές ικανότητες;
«Από το 2006 έχει καθιερωθεί ο όρος ΑμεΑ, άνθρωποι με αναπηρία τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη. Όρους όπως ειδικές δεξιότητες/ικανότητες δεν τους δεχόμαστε, ειδικά οι ειδικές δεξιότητες/ικανότητες είναι όροι που συνεχίζουν τον ρατσισμό και μας "διαφοροποιούν" από το κοινωνικό σύνολο ως κάτι το ξεχωριστό. Δεν πετάμε, δε βγάζουμε φλόγες απ’ τα μάτια, δεν κάνουμε μαγικά κ.λπ. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω πως βλέπω συχνά στα ΜΜΕ να αναφέρονται όροι όπως “καθηλωμένος”, “ήρωες της ζωής”, βλέπει με τα μάτια της ψυχής για ανθρώπους με τύφλωση κ.λπ κ.λπ. Καθηλωμένη θα ήμουν αν δε χρησιμοποιούσα το αναπηρικό αμαξίδιο κ.λπ. Ηρωοποίηση χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Γι’ αυτό θεωρώ σημαντικό οι άνθρωποι με αναπηρία να γνωρίζουν και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους».

-Αν σας δινόταν η ευκαιρία να απευθυνθείτε στην κυβέρνηση, τι θα ζητούσατε για τα ΑμεΑ;
«Άρση του αποκλεισμού και την εξίσωση ευκαιριών στα άτομα με αναπηρία σε όλους τους τομείς της ζωής, εκπαίδευση, πολιτισμό, εργασία, έτσι ώστε να παρέχει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Ως εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής θα ήθελα να αναφέρω ότι ο βασικός στόχος των μαθητών είναι η μέγιστη ανάπτυξη του κάθε παιδιού με τελικό σκοπό την ενσωμάτωσή τους στο γενικότερο σύνολο. Φανταστείτε ότι ως δασκάλα ειδικής αγωγής, απευθύνομαι σε μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες/αναπηρία και στα περισσότερα σχολεία της χώρας δεν υπάρχει προσβασιμότητα για ΑμεΑ. Εκτός από τους μαθητές θα μπορούσαν να υπάρχουν είτε εκπαιδευτικοί με αναπηρία είτε γονείς με αναπηρία».

Πηγή: http://www.newsbeast.gr