53 χρόνια από τα "Παιδιά του Πειραιά"

Πενήντα τρία χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τα μέσα Απριλίου του 1961, όταν απονεμήθηκε στον Μάνο Χατζιδάκι το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού κινηματογραφικού έργου για το τραγούδι "Τα παιδιά του Πειραιά", που ακουγόταν στην ταινία του Ζυλ Ντασσέν "Ποτέ την Κυριακή".

Είμαστε βέβαιοι ότι αν ζούσε σήμερα ο κορυφαίος μας μουσουργός, όχι μόνο θα αδιαφορούσε για την επέτειο, αλλά θα έδειχνε δυσαρέσκεια και στην υπενθύμιση της βράβευσης. Στην πράξη, η απονομή του Όσκαρ αποτελεί το δικό μας "άλλοθι", ώστε να θυμηθούμε όχι τόσο τη μουσική, που έτσι και αλλιώς μας συνοδεύει, αλλά, κυρίως, τον καυστικό του λόγο που τόσο λείπει στη σημερινή εποχή.

Ο Μάνος Χατζιδάκις εκείνη την περίοδο έγραφε συχνά τραγούδια για τον κινηματογράφο, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους, με το μουσικό του ταλέντο να συνδυάζει μεγάλες εμπορικές επιτυχίες με τον ελάχιστο προσωπικό χρόνο ενασχόλησης, δίνοντας τις περισσότερες φορές τη σύνθεση την τελευταία στιγμή, λίγο πριν εκπνεύσουν οι καταληκτικές ημερομηνίες.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του γνωστού τραγουδιού "Μην ρωτάς τον ουρανό", που συνέθεσε μέσα σ΄ ελάχιστη ώρα, υπό την πίεση της Τζένης Καρέζη να τελειώνει ώστε να μη χάσει το αεροπλάνο της. Το ίδιο αργοπορημένος ήταν και στην παραγγελία του Ντασσέν, με το μύθο να αναφέρει ότι έφραψε "Τα παιδιά του Πειραιά" μάλλον νευριασμένος από την πίεση του παραγωγού.

Στην πρώτη του, ίσως, συνέντευξη μετά το Όσκαρ στην εφημερίδα "Εμπρός", στις 22 Απριλίου 1961, δηλώνει ευχαριστημένος με τη βράβευση: "Νιώθω μια απέραντη συγκίνηση για την τιμή που έγινε στα "Παιδιά του Πειραιά", που, παρ' όλες τις φήμες και τα προγνωστικά, δεν περίμενα ότι τελικά θα μου έφερναν το Όσκαρ. Τώρα, όμως, που η φήμη παραχώρησε τη θέση της στην πραγματικότητα, με ξεχωριστή χαρά μοιράζομαι το βραβείο με την Ελλάδα, αφού έχει αυτό το δικαίωμα τη στιγμή που είμαι και εγώ ένας Έλληνας".

Το Όσκαρ δεν μ΄ έχει κάνει ευτυχισμένο, αλλά προσεκτικό. Η καριέρα μου αρχίζει μόλις τώρα. Είμαι βέβαιος ότι θα αντιληφθείτε το νόημα των λόγων μου. Το Όσκαρ δεν είναι μόνο ένα μικρό αγαλματάκι. Είναι μια μεγάλη υποχρέωση". Και για όσους πίστευαν ότι έγραψαν τους στίχους από προσωπική αγάπη για τον Πειραιά, διευκρινίζει: "Στον Πειραιά έχω κατέβει τρεις ή τέσσερις φορές κια αυτές τράνζιτ, προκειμένου δηλαδή να πραγματοποιήσω κάποιο ταξίδι. Ούτε ακόμα μου αρέσει να κάνω βόλτες στο λιμάνι".


Πηγή: http://www.enikos.gr