Στα κοντέινερ εδώ και 15 χρόνια

Η σκουριασμένη πινακίδα του ΥΠΕΧΩΔΕ για τον οικισμό των σεισμόπληκτων στον Καποτά στο Μενίδι συμπληρώνει την εικόνα παραγκούπολης που έχει πάρει η προσωρινή, μετά τον σεισμό του '99 λύση διαμονής για τους πληγέντες. Δίπλα από το στρατόπεδο, σε απόσταση αναπνοής από την πόλη, πάνω από 4.000 άνθρωποι στην πλειονότητά τους οικογένειες, ζουν σε κοντέινερ, αρκετοί από τότε. Αφημένοι στην τύχη τους, στερούνται τα βασικά, με τελευταίο το ρεύμα, που είδαν να κόβει από δεκάδες σπίτια η ΔΕΗ, έχοντας την υποστήριξη του Δήμου Αχαρνών.

Ο δήμος θέλει την απεγκατάσταση του καταυλισμού, τον οποίο χαρακτηρίζει γκέτο. «Στα λυόμενα δεν μένουν σεισμοπαθείς, αλλά παλιννοστούντες, μετανάστες και αθίγγανοι», ισχυρίζεται και υπερθεματίζει την αναφορά της τοπικής αστυνομίας, που περιγράφει την περιοχή ως άντρο ανομίας, όπου γίνεται διακίνηση όπλων και ναρκωτικών.



Διαφορετική εικόνα παρουσιάζουν για τον καταυλισμό οι άνθρωποι που τον ζουν. Τους συναντήσαμε στις αυλές τους, για τις οποίες καμαρώνουν, περπατήσαμε στα δρομάκια του οικισμού, μας προσέφεραν φαγητό αν και δεν τoυς περισσεύει. Ο οικισμός δεν θύμιζε κάποιο σκοτεινό επικίνδυνο σοκάκι του κέντρου, αλλά χωριό, όπου όλοι γνωρίζουν τους πάντες, και παρά τις δυσκολίες, δεν λείπει το χαμόγελο. Μας μιλούν για τη δύσκολη καθημερινότητα στα κοντέινερ, την κρατική αδιαφορία και την επιθυμία τους να μπουν ξανά σ' ένα ζεστό σπίτι για να μείνουν.

Οι υπηρεσίες δεν πατάνε ποτέ - Ένα περίπτερο για... όλα στον καταυλισμό



Για να πας στον Καποτά, χρειάζεσαι αμάξι. Οι συγκοινωνίες περιορίζονται σε δύο λεωφορεία, με αραιά δρομολόγια, ενώ σύντομα θα καταργηθεί το ένα από αυτά. Μέσα στον καταυλισμό είδαμε τους δρόμους κομμένους στα δύο από τις λακκούβες και τα νερά των αποχετεύσεων. Οι κάδοι ήταν γεμάτοι, οι όποιες εγκαταστάσεις, από γήπεδα μέχρι παιδικές χαρές, ασυντήρητες. Όλα αυτά «γιατί οι υπηρεσίες δεν πατούν ποτέ εδώ. Έχουμε ενημερώσει ότι οι σωλήνες είναι τρύπιοι, ακόμα περιμένουμε». Όσο για το σκουπιδιάρικο «το βλέπουμε 1-2 φορές τη βδομάδα στην καλύτερη περίπτωση».



Οι κάτοικοι προσπαθούν από μόνοι τους να λύσουν τα προβλήματα. Αν κάποιος είναι οικοδόμος, μπαλώνει τις τρύπες από τη μούχλα στα κοντέινερ, αν κάποιος βρει ένα μεροκάματο, ο γείτονας θα του κρατήσει τα παιδιά. Τα καλώδια που συνδέουν τα κοντέινερ είναι το ρεύμα που δίνει το ένα στο άλλο, μετά την επίσκεψη της ΔΕΗ. «Δεν υπάρχουν δικά μου και δικά σου» λένε, αντιλαμβανόμενοι πως ενωμένοι μόνο θα καταφέρουν να επιβιώσουν.



Στον καταυλισμό υπάρχει όλο κι όλο ένα περίπτερο. Για τα βασικά ψώνια περιμένουν τον μανάβη με το φορτηγάκι, μιας κι είναι ο μόνος που τους επισκέπτεται. Αν πάλι υπάρχει ανάγκη, όπως για να τρέξουν σε νοσοκομείο, κάποιος βάζει αμάξι για τη μεταφορά. Δεν έχουν όλοι, γιατί δεν έχουν όλοι λεφτά για βενζίνη. Εννιά στους δέκα είναι άνεργοι, οι περισσότεροι παλιοί οικοδόμοι. Για διασκέδαση ούτε λόγος. «Τη βγάζουμε μέσα και μαζευόμαστε αν έχει κάποιος από μας γενέθλια».



Καθημερινή Οδύσσεια η διαμονή στα κοντέινερ

Αυτό που δεν στερούνται είναι ο πρωινός καφές. "Τώρα που 'φτιαξε ο καιρός, κάθεσαι κι έξω" λένε οι τρεις γειτόνισσες, μητέρες, Δέσποινα Σαββίδου, Πόπη Εσταφιάδου και Φένια Παπαδοπούλου, που κάθονται στην αυλή του δικού τους τετραγώνου από κοντέινερ. Η Δ. Σαββίδου μένει στον καταυλισμό από το '99. Μας δείχνει το παραχωρητήριο που είχαν δώσει στην οικογένειά της για το λυόμενο, όταν το σπίτι τους κατέρρευσε από τον σεισμό. Τότε ήταν 15 χρόνων, τώρα 30 με παιδί. «Νοικιάζαμε σπίτι στο Μενίδι. Ποτέ δεν είχαμε πολλά λεφτά, γιατί δεν είχαμε και σταθερά δύο μεροκάματα. Με τέσσερα παιδιά οι γονείς μας μπορούσαν να φροντίζουν για τα βασικά. Το σπίτι που νοικιάζαμε βγήκε κόκκινο, οπότε, στην αρχή οι σκηνές και μετά τα λυόμενα ήταν οι μόνες λύσεις. Δεν μπορέσαμε ποτέ να βάλουμε κάτι στην άκρη για να φύγουμε, επειδή ποτέ δεν είχαμε, όχι γιατί δεν θέλαμε». Θυμάται υποσχέσεις για δουλειές στους γονείς της και κληρώσεις για σπίτια που θα έπαιρναν και θα ξεπλήρωναν σταδιακά. Όλα έμειναν στο «θα».

Η ζωή μέσα στα κοντέινερ είναι εξίσου δύσκολη. «Μαμά κρυώνω, πότε θα πάμε σπίτι», ακούει από τα παιδάκια της συνέχεια η Φ. Παπαδοπούλου, που ζητούν το παλιό τους διαμέρισμα. Μούχλα, κρύο, βρύσες που χαλάνε διαρκώς, κατσαρίδες που έρχονται από τις χαλασμένες αποχετεύσεις είναι τα προβλήματα του δικού τους σπιτιού. Προβλήματα που είχαν ακούσει η Φ. Παπαδοπούλου κι ο άντρας της, αλλά δεν είχαν άλλη επιλογή και κατέφυγαν στον καταυλισμό, πρώτη φορά πριν εφτά χρόνια. Αρκετοί είναι οι άποροι, όπως και η οικογένεια της Φ. Παπαδοπούλου, και βρήκαν στέγη όταν κάποιος γνωστός τους χάρισε την "περιουσία" του, γιατί κατάφερε και βρήκε το "χρυσό" μεροκάματο που του έδωσε το εισιτήριο για μια άλλη ζωή. "Δεν είμαστε εγκληματίες, αλλά χτυπημένοι από τη φτώχεια".

"Εκτός καταυλισμού οι εγκληματίες" - Εθελόντρια: 8 χρόνια δεν έχω δει περιπολικό

Παρά τις δυσκολίες, ο κόσμος δεν το βάζει κάτω. Όσο δεν βρίσκεται λύση, συνεχίζει να ζει κανονικά και γι' αυτό κάνει οικογένειες, φτιάχνει τους κήπους του και τελευταία καλλιεργεί. «Μας λένε ότι είμαστε κακοί γονείς γιατί κάνουμε παιδιά σε αυτές τις συνθήκες. Λένε ότι είναι άρρωστα, ότι έχουν φυματίωση, αλλά αν ήταν έτσι, τότε μιλάμε για διπλή αδιαφορία, αφού δεν μας έβαλαν σε καραντίνα. Εμείς λέμε απλά ότι επιλέγουμε τη ζωή από τον θάνατο» είναι η απάντηση της Π. Εσταφιάδου στις κατηγορίες που δέχεται ο καταυλισμός και αναφέρει πως η παραβατικότητα στον Καποτά δεν διαφέρει από άλλες περιοχές. Η διαφορά, τονίζουν οι τρεις γυναίκες, είναι η απουσία της αστυνομίας. "Αυτό το ξέρουν κάποιοι έξω από τον καταυλισμό και το εκμεταλλεύονται. Όχι όμως δικοί μας. Ο ένας γνωρίζει τον άλλο, δεν θα πάει να τον κλέψει".

Την ίδια άποψη έχει και η Εύα Κωνστανταράκη, εθελόντρια, που κάνει εκπαιδευτικό θέατρο σε μαθητές και συμμετέχει στη διανομή τροφίμων και ρούχων. "Έρχομαι 8 χρόνια και δεν έχω πάθει ποτέ τίποτα. Ακούω για την παραβατικότητα, αλλά δεν μου έχει τύχει κάτι" τονίζει και προσθέτει ότι δεν έχει δει μία φορά να γίνεται περιπολία στον χώρο. Από το σχολείο, η εικόνα της βρίσκεται σε αντιστοιχία με το σύνολο των προβλημάτων. "Έχουμε πείνα. Τα παιδιά δεν έχουν ούτε γάλα να πιουν και όλη μέρα μένουν νηστικά" λέει και ξεκαθαρίζει: "οι άνθρωποι δεν έχουν ένα ευρώ στην τσέπη, αλλιώς θα είχαν φύγει".
Επισπεύδεται -με κάθε τρόπο- από τον Δήμο το "ξήλωμα"

Ο δήμος αντιμετωπίζει τον καταυλισμό σαν "παράσιτο" και όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές οι ενέργειες για το "ξήλωμα" επιταχύνονται. Στις 10 Φεβρουαρίου, η ΔΕΗ με την υποστήριξη του δημάρχου Αχαρνών, έκοψε το ρεύμα σε δεκάδες οικογένειες του Καταυλισμού Σεισμοπλήκτων Καποτά για απλήρωτες οφειλές. Ανάμεσά τους άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας, που χρειάζονται ρεύμα για το πιο απλό, όπως το να διατηρηθούν τα φάρμακα στο ψυγείο, μέχρι να λειτουργήσουν μηχανήματα. "Οι δύο αδερφές μου έχουν η καθεμία από τέσσερα παιδιά και το ένα με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Το ένα είναι ανάπηρο από τροχαίο και το άλλο έχει γεννηθεί με αναπηρία 90%. Για το δεύτερο απαιτείται ένεση που συντηρείται στο ψυγείο. Το παιδί κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή όσο το σπίτι μένει χωρίς ρεύμα", είναι η κραυγή αγωνίας της Π. Εσταφιάδου. Η ωμότητα των επεμβάσεων περιγράφεται και σε μια επιστολή μαθητών, που λένε ότι σ' ένα από τα σπίτια που πήγε η ΔΕΗ θρηνούσαν νεκρό, το φέρετρο ήταν ακόμα εκεί, αλλά η δουλειά έγινε κανονικά: Το ρολόι αποσυνδέθηκε και στις αντιδράσεις των κατοίκων, η απάντηση ήρθε δια της παρουσίας των ΜΑΤ...

Κάτοικοι: "Να ζήσουμε αλλού, όχι να μας διώξουν"

"Θέλουμε να πληρώσουμε τις οφειλές στη ΔΕΗ. Ζητάμε να γίνει διακανονισμός που θα μπορέσουμε ν' ανταποκριθούμε" λένε οι κάτοικοι. Απέναντι στη σκληρότητα, διαλέγουν τη νομιμότητα. Λένε ακόμα ότι θέλουν να φύγουν, όχι όμως να εκδιωχθούν. "Να βρεθεί ένας τρόπος για να ζήσουμε σαν άνθρωποι". Από τη Δευτέρα έχει ξεκινήσει απογραφή από τον δήμο για να μεταφερθεί ο κόσμος του καταυλισμού. Καταγράφονται όλα τους τα υπάρχοντα για να δοθεί η ανάλογη βοήθεια, χωρίς όμως να υπάρχουν διευκρινίσεις, παρά αόριστες υποσχέσεις. "Μας είπαν για 20% οικονομική διευκόλυνση στην ενοικίαση σπιτιού. Δηλαδή, από τα 100 ευρώ μας λείπουν τα 20; Αυτό νομίζουν είναι το πρόβλημα;", αναρωτιούνται στον Καποτά. Και βεβαιώθηκαν για τις προθέσεις όταν "άρχισαν να μας ρωτούν κάθε πότε τρώμε κρέας. Αν δηλαδή τρώμε δύο μπριζόλες, δικαιούμαστε βοήθεια και αν μία όχι;".

Πηγή: http://www.avgi.gr