Η διαφορετικότητα μέσα απ’ τα μάτια μου

Θυμάμαι ένα μικρό παιδάκι, να κλαίει μόνο του σε μια γωνιά, στην αυλή του σχολείου. Ένας συμμαθητής του το έδειχνε με το δείκτη του χεριού του και γελούσε. Πίσω του χαχάνιζαν και άλλοι συμμαθητές. Το παιδάκι έκλαιγε, το ρώτησα γιατί κλαις; Μου απάντησε: δεν είμαι σαν αυτούς, άρα είμαι απόβλητος και δεν πρέπει να υπάρχω...

Διαφορετικός σημαίνει να έχεις ένα ιδιαίτερο γνώρισμα, είτε θετικό είτε αρνητικό, που σε διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Βασικά κάτι τέτοιο είναι δεδομένο, αλλά συνάμα αδύνατο να μην υπάρχει. ‘Ολοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας! Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας, η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας, τα λόγια που λέμε, τα έργα που κάνουμε, οι προτιμήσεις και τα γούστα που έχουμε. ‘Ολη η ύπαρξη που μας χαρακτηρίζει είναι διαφορετική από των υπολοίπων. Ο κόσμος, όμως, ως αέναος κριτής των πάντων, στιγματίζει συγκεκριμένα άτομα, που παρουσιάζουν μιας μορφής αναπηρία (δεν έχει σημασία αν αυτή είναι μικρή ή μεγάλη), μια ασθένεια, μια καταγωγή, έναν προσανατολισμό, σεξουαλικό, θρησκευτικό, πολιτικό, από τον οποίο «πιάνεται» και αρχίζει να επικρίνει και να βαρά αλύπητα.

Ήδη από τα παιδικά μας χρόνια αρκετοί από εμάς θα είχαμε βιώσει το φαινόμενο “bullying” ή αλλιώς σχολικό εκφοβισμό από συμμαθητές μας. Έστω και την απλή κοροϊδία. Απειλές, χλευασμός, ετικέτες, ψευδώνυμα συνοδευόμενα από γέλια συμμαθητών... Στόχο των παιδιών στο σχολείο, ιδίως στην «τρυφερή»- υποτίθεται- παιδική και εφηβική ηλικία, αποτελούν συνήθως άριστοι μαθητές με υψηλές επιδόσεις, παιδιά με προβλήματα όρασης, ακοής, κινητικά προβλήματα, παιδιά μικρόσωμα ή και με παραπανίσια κιλά, που αποκλίνουν από τα «πρότυπα ομορφιάς» που ίσως θα ήθελαν οι χλευάζοντες να έχουν, παιδιά απλώς ντροπαλά και χωρίς πολλούς φίλους. Σήμερα που τα παιδιά έχουν εξοικειωθεί με το διαδίκτυο, το bullying κάνει την εμφάνισή του και εκεί, με χλευαστικά στάτους, σχόλια κόκ.

Η χειρότερη μορφή παρενόχλησης στο σχολείο είναι όταν η άρνηση της διαφορετικότητας παίρνει την μορφή της επιθετικότητας. Τρανό παράδειγμα αυτού του θλιβερού φαινομένου ήταν και ο Άλεξ. Ακριβώς πριν 8 χρόνια, χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή, προσπαθώντας να «τρέξει μακριά» από την κοροϊδία των συμμαθητών του.

Θύματα και θύτες του bullying έχουν αυξημένες τάσεις κατάθλιψης και αυτοκτονίας. Τα κόμπλεξ που δημιουργούνται στο θύμα είναι πολλά, η λύπη μεγάλη. Αναπάντητα «γιατί». Σκέφτεται ότι φταίνε όλοι αυτοί που δεν το έσωσαν όταν έπρεπε. Το χειρότερο, σκέφτεται ότι φταίει που είναι διαφορετικός και ότι αξίζει όλα αυτά, γιατί τον έκαναν να νιώσει «ακατάλληλος στο περιβάλλον τους». Όμως, δεν φταίει... Όχι, δεν είναι πολίτης ενός κατώτερου Θεού, όπως πιστεύει.

Φταίει η παιδεία που ΔΕΝ δίνουν οι γονείς στα παιδιά. Φταίνε οι παιδαγωγοί, που όλοι αδιακρίτως, από την πρώτη μέρα που μπαίνουν τα παιδιά στην αίθουσα, προτού ξεκινήσει το μάθημα, θα έπρεπε πρωτίστως να δώσουν μαθήματα χαρακτήρα, ευγένειας, αγάπης και κατανόησης για την διαφορετικότητα. ‘Η απλά επεμβαίνοντας όποτε τυχόν αντιλαμβάνονται επιθετική - λεκτικά ή σωματικά - συμπεριφορά ενός παιδιού απέναντι σε ένα άλλο. Διδάσκοντάς τα ότι το διαφορετικό δεν εστί κακόν. Φταίει η έλλειψη ειδικών στα σχολεία, στους οποίους θα επιθυμεί να καταφεύγει το παιδί για ψυχολογική στήριξη. Φταίνε αυτοί που δεν μιλάνε, διότι δεν αρκεί μόνο η πράξη, αλλά και η παράλειψη για να τιμωρηθεί ένα έγκλημα. Και κυρίως φταίνε αυτοί που συνεργούν, αυτοί που γελάνε και δεν αποτρέπουν το συμμαθητή τους από το να κοροϊδεύει το ανυπεράσπιστο «θύμα» του.

Δεν ανέφερα ότι φταίει ο δράστης; Ίσως γιατί είναι πολύ «μικρός» για να καταλάβει πόσο «μεγάλος και διαφορετικός» είναι ο κόσμος για να τον χωρέσει.

Έχει αποδειχθεί ότι όσα νεαρά άτομα εκφοβίζουν και κακοποιούν τους συμμαθητές τους, ικανοποιούνται από την αίσθηση ελέγχου που έχουν πάνω στους άλλους, αλλά συχνά έχουν υπάρξει και τα ίδια θύματα εκφοβισμού και σωματικής κακοποίησης και μάλιστα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Γι’ αυτό και, επαναλαμβάνω, φταίει η παιδεία που ΔΕΝ δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Οι απόντες γονείς, αυτοί που δεν έχουν παιδεία, κυρίως κοινωνική, γονείς με προβλήματα βίαιης συμπεριφοράς, που δεν μπορούν να αναθρέψουν σωστά ένα παιδί και καταλήγουν να φταίνε για τη μετεξέλιξή του στον εκφοβιστή του σχολείου.

Θα ήθελα να πω λίγα λόγια στο θύτη: Μην κατακρίνεις ό,τι δεν μπορείς να καταλάβεις.. Μη μειώνεις ό,τι δεν μπορείς να φτάσεις..

Και το κυριότερο:

«Γελάτε μαζί μου, γιατί είμαι διαφορετικός. Εγώ, όμως, γελάω μαζί σας, γιατί είστε όλοι ίδιοι»...

Πηγή: http://www.inveria.gr