Χωράει η ζωή μας σε ένα τσαντάκι;

Η αποκάλυψη είχε έρθει στο κρεβάτι του ορθοπαιδικού, που κοίταζε με νόημα το βασικό ύποπτο για την ξαφνική αναπηρία μου, το μεγάλο, κρεμαστό κροκό φάκελο που τους τελευταίους μήνες καταπονούσε καθημερινά το χτυπημένο από το στιλ αριστερό μου ώμο.
Ο φάκελος ήταν fashion statement. Επένδυση -για τα κορίτσια στο γραφείο. Υψηλής χωρητικότητας και πασπαρτού του στιλ -για μένα. Λάθος -για το γιατρό, που διέταξε να τον ξεφορτωθώ ως καίριο μέρος της θεραπείας.

Κι αν κρεμούσα την τσάντα από την άλλη πλευρά για ένα διάστημα; Άλλωστε ήδη αυτό έκανα. Ο σατανικός δόκτωρ εξήγησε ότι με τόσο βαριά τσάντα πολύ σύντομα θα είχα παρόμοια προβλήματα και με το δεξί ώμο. Μπρος στη διπλή απειλή η mini bag ήταν μονόδρομος.

Αυτό ήταν! Το καινούργιο μου fashion statement δεν θα χρειαζόταν πια δικό του κάθισμα στο μπαρ, δεν θα σκόνταφτε πάνω του ο κόσμος στο μετρό ούτε θα απειλούσε ό,τι υπήρχε στα ράφια των καταστημάτων. Είχε έρθει επιτέλους η στιγμή να κυκλοφορώ από το πρωί πιο ανάλαφρη. Πιο ελεύθερη. Πιο ανεξάρτητη. Πιο κομψή. Όπως, ας πούμε, η Αλέξα Τσανγκ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΒΑΣΙΚΑ
Στο δρόμο άρχισα να παρατηρώ τις διαστάσεις που είχαν οι καθημερινές τσάντες που έμπαιναν στο οπτικό μου πεδίο. Οι πιο πολλές ήταν μεγάλες. Και φορτωμένες. «Τουλάχιστον 3 κιλά», είχε ορίσει το μέσο βάρος της δυτικής γυναικείας τσάντας η έρευνα που είχε επικαλεστεί ο γιατρός. Το ίδιο βράδυ, με το περιεχόμενο του κροκό φακέλου απλωμένο στο coffee table και στο μισό τριθέσιο και τη mini bag, που είχα αφήσει όλη τη σεζόν αφόρετη, ακουμπισμένη σε μια γωνίτσα του, αναρωτιόμουν πώς θα χωρούσε η βαλίτσα της Μαίρης Πόπινς στο τσαντάκι του Σπορ Μπίλι.

Η λύση κρυβόταν στα βασικά. Για παράδειγμα, τι παίρνει μαζί του ένας άνδρας βγαίνοντας από το σπίτι; Κλειδιά, κινητό, λεφτά, γυαλιά -άντε και τσιγάρα. Με αυτήν τη σειρά. Τελεία. Ούτε νεσεσέρ τίγκα στις προπέρσινες σκιές και στα μισερά λιπγκλός, έξτρα χαρτάκια-φιλτράκια-αναπτήρες ούτε 6 στιλό και άλλα 6 USB, τσίχλες, πτυσσόμενη ομπρέλα, κασετοφωνάκι. Ούτε ταμπόν, σερβιέτες και τριών ειδών παυσίπονα.

Όσο για τις αδέσποτες αποδείξεις, τους παλιούς λογαριασμούς, τις επαγγελματικές κάρτες, τις καραμέλες μέντας -από το ταξίδι με τη δουλειά στη Σκοτία-, τα ξεχασμένα αποκόμματα, φλάιερ και εισιτήρια -από τον Μόρισεϊ πέρσι το καλοκαίρι στο Λυκαβηττό και τον Τρελαντώνη στο Εθνικό που το χειμώνα είχε ξετρελάνει την 6χρονη τότε κόρη μου-, τις κρέμες σε φακελάκια, τη λευκή ζακέτα μου, τα κοκαλάκια με την Νταίζη Ντακ, τα υγρά μαντιλάκια και τα ψεύτικα τατού, τους ξέμπαρκους μαρκαδόρους, το σπασμένο κολιέ μου -με τις χάντρες χύμα στο τσεπάκι-, τα εφεδρικά κλειδιά από το σπίτι της μαμάς και τα χαπάκια για τις καούρες του πατέρα του παιδιού μου, που φόρτωναν την τσάντα-πολυεργαλείο, τα ερμήνευσα σαν κοινό δείγμα της αναβλητικότητας και της ανοργανωσιάς μου.

Για το βιβλίο μου, την ατζέντα, το φορτιστή, τη θήκη για τους φακούς και τα γυαλιά οράσεως δεν ήξερα πώς να αισθανθώ. Και αν με έστελναν ξαφνικά σε συνέντευξη; Πάθαινα ξηροφθαλμία; Τον έπιανε καούρα; Μου ζητούσε το παιδί τα κοκαλάκια με την Νταίζη;

Τελικά, τι ήταν πιο ανθυγιεινό, το στιλ ή ο τρόπος ζωής μου; Η κοκεταρία ή οι υποχρεώσεις μου; Η φύση και οι ανασφάλειές μου, απάντησε χωρίς περιστροφές η ψυχολόγος. Και ξαφνικά η αλλαγή τσάντας έμοιαζε με αλλαγή DNA και μετάλλαξη προσωπικότητας.

ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΟ CONTROL FREAK
«Η τσάντα-οικοσκευή έχει σχέση κατ' αρχήν με τον τρόπο ζωής. Η γυναίκα καλείται να περνάει πάνω από τη μισή της ημέρα έξω. Αυτό σημαίνει πως θέλει να έχει μαζί της τα απαραίτητα για την εκτός σπιτιού επιβίωσή της. Όσα κουβαλάει συνθέτουν ένα μικρό και ασφαλές κινητό σύμπαν, ικανό ανά πάσα στιγμή να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε πρόκληση κληθεί να αντιμετωπίσει», μου είπε η ψυχολόγος Θεανώ Πολυζωγοπούλου. Πολύ περισσότερο όταν είναι εργαζόμενη, μάνα και δεν οδηγεί, συμπληρώνω εγώ.

«Αυτόν το ρόλο της ανέθεσε η ίδια η φύση. Είναι γενετικά προγραμματισμένη να φροντίζει για την επάρκεια, τον εξοπλισμό, τη λειτουργία της εστίας, όπου η ομάδα βρίσκει ασφαλές καταφύγιο για να ανακτά δυνάμεις, να συναναστρέφεται, να επικοινωνεί και να μεγαλώνει τα παιδιά της. Επιπλέον, το γυναικείο DNA προσανατολίζεται στο να συλλέγει την τροφή και όχι να την κυνηγάει. Γι' αυτό ο εγκέφαλός μας είναι δομημένος διαφορετικά, φτιαγμένος να σκανάρει το χώρο, να βρίσκει τρόπους να οργανώνει διάφορες πληροφορίες ώστε να δίνει λύσεις αξιολογώντας πολλά και διαφορετικά δεδομένα. Στην ουσία, με το να γεμίζει μια γυναίκα την τσάντα της με ό,τι κρίνει απαραίτητο για την εκτός εστίας επιβίωση δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να ακολουθεί αυτό που η φύση την προγραμμάτισε να κάνει. Να φροντίζει για την ασφάλεια και την όσο πιο εύκολη διαβίωση, τη δική της αλλά και της ομάδας. Πόσες φορές δεν μας έχει "σώσει" η προνοητική φίλη με το δεύτερο καλσόν, τα πρόχειρα ραφτικά, τη λίμα για τα νύχια;» μου πρόσφερε άλλοθι η Θεανώ.

Και κάπως έτσι υποψιάστηκα ότι το βερνίκι που βρισκόταν μέχρι προ ολίγου στα καθημερινά αναγκαία της τσάντας μου δεν ήταν εκεί για να μπαλώσει το ενδεχόμενο του κατεστραμμένου μανικιούρ αλλά ως ένδειξη ελέγχου της κατάστασης. Οποιασδήποτε κατάστασης. Από ξεφτισμένο γαλλικό μέχρι πόντο στο καλσόν. Αυτό πώς το εξηγεί η επιστήμη της ψυχολογίας;

«Τα αντικείμενα-λύση για τα διάφορα έκτακτα και επείγοντα μαρτυρούν πως είμαστε αποφασισμένες να τα βγάλουμε πέρα ό,τι κι αν συμβεί. Επίσης είναι ο δείκτης της ανάγκης για έλεγχο που έχει καθεμία μας. Απλά, κάποιες από εμάς δεν χρειάζονται και πολλά εργαλεία. Οι ανασφαλείς προσωπικότητες έχουν ανάγκη από πολλά αντικείμενα, σε αντίθεση με τις ασφαλείς που εμπιστεύονται την ικανότητά τους να βρουν τη λύση επιτόπου αν συμβεί κάτι», απάντησε ο Φρόιντ διά στόματος Θεανούς. Δηλαδή ήμουν δύο σε ένα, και control freak και ανασφαλής.

LOST AND FOUND
«Οι ανασφαλείς προσωπικότητες τείνουν να γεμίζουν τις τσάντες τους με πράγματα που πιθανώς να χρειαστούν, έτσι ώστε να κατευνάζουν το άγχος τους για το πώς θα ανταποκριθούν σε μια "έκτακτη ανάγκη". Άρα με μια ματιά στα υπάρχοντα της τσάντας μας έχουμε και την εικόνα του βαθμού ασφάλειας που νιώθουμε. Από τον αριθμό των αντικειμένων που έχουμε ανάγκη για να αισθανόμαστε ασφαλείς προκύπτει και ο βαθμός της βεβαιότητάς μας πως μπορούμε να ανταποκριθούμε στις διάφορες καταστάσεις.

Άλλες γυναίκες παίρνουν μαζί τους τα απαραίτητα, έχοντας την πεποίθηση πως "όλα θα πάνε καλά αλλά... κι αν δεν πάνε, δεν πειράζει, θα βρω λύση". Άλλες, πάλι, δεν νιώθουν ασφαλείς αν δεν ξέρουν πως μπορούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις πυρηνικού ολέθρου ή εισβολής εξωγήινων. Η συσσώρευση διαφόρων παλιών πραγμάτων -όπως προσκλήσεις, κουπόνια και αποκόμματα- είναι κατά τη γνώμη μου μικρές σταγόνες καθημερινότητας. Γλυκές υπενθυμίσεις από επιθυμίες μας, απ' όσα μας αρέσουν, σκέψεις και ενδιαφέροντα των ημερών που ζούμε -σαν την πλαστική μάρκα για το μπαρ του Rockwave στο τσεπάκι μιας τσάντας», ήταν η ρομαντική ανάλυση της ψυχαναλύτριας για την ανοργανωσιά μου.

Και καθώς οι εξωγήινοι δεν είναι κάτι που με αγχώνει και η Φουκουσίμα βρίσκεται ευτυχώς πολύ μακριά από την Αθήνα, θα αντιμετώπιζα κάθε ξηλωμένο στρίφωμα με τον αέρα της Τζάκι Ο που ο παπαράτσι τη συνέλαβε το 1971 να διασχίζει τη Μάντισον Άβενιου κρατώντας στο χέρι μόνο τα μεγάλα μαύρα γυαλιά της και η φωτογραφία έμεινε στην ιστορία.
Μία εβδομάδα μετά συνειδητοποίησα πως το μικρό τσαντάκι-εξολοθρευτής ανασφαλειών ήταν μέγιστη πηγή άγχους. Εξαιτίας του είχα ξεχάσει σε τρία διαφορετικά σημεία του Λεκανοπεδίου τα γυαλιά ηλίου μου, είχα χάσει -και ξαναβρεί- τουλάχιστον από δέκα φορές τα κλειδιά και το κινητό μου και είχα χάσει οριστικά το μυθιστόρημα που διάβαζα στις διαδρομές με το μετρό.

Επίσης αδειάζοντας τη mini bag βρέθηκα μπροστά σε ένα ακόμα μυστήριο. Πώς σε εφτά μόλις ημέρες είχαν τρυπώσει ξανά εκεί μέσα λαστιχάκια, αυτοκόλλητα, αποδείξεις, αποκόμματα, δεύτερο στιλό και στικάκι, παυσίπονα και χάπια για το στομάχι όταν καλά-καλά δεν χωρούσε ούτε το πορτοφόλι μου; Κάτι πήγαινε λάθος.

Αλλά τώρα πια ήξερα πως τη λύση δεν θα την έδινε ο γιατρός αλλά η τσάντα του. Τόσες ζωές είχαν σώσει οι doctor bags, δεν θα βρισκόταν μία να αντικαταστήσει τη mini και να σώσει τη μέρα μου;


Πηγή: http://woman.in.gr