O ρόλος της άσκησης στην αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας

Μεγάλος αριθμός ασθενών δεν αναζητούν βοήθεια και ιατρικές συμβουλές.
Η δυσκοιλιότητα αφορά μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, αυξάνει την επικινδυνότητα για εμφάνιση καρκίνου του εντέρου και επηρεάζει τη γενικότερη ποιότητα ζωής του ασθενούς.

Φαίνεται ότι επιδρά και επηρεάζει περίπου το 2-27% του πληθυσμού παγκοσμίως, ένα ποσοστό που εξαρτάται από τον ορισμό και την αξιολόγηση που χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό της.

Ωστόσο, το συνολικό ποσοστό της νόσου ίσως και να υποεκτιμάται, καθώς ένας μεγάλος αριθμός ασθενών δεν αναζητούν βοήθεια και ιατρική συμβουλή και αντιμετωπίζουν την κατάσταση τους, λαμβάνοντας με δική τους πρωτοβουλία καθαρτικές ουσίες.

Αναφορικά με τη φυσική δραστηριότητα και τον ρόλο που διαδραματίζει στην αντιμετώπιση της συγκεκριμένης νόσου, αυτό που έχει φανεί είναι ότι επιδρά στην κινητικότητα του εντέρου. Γενικά, η σύσταση για φυσική δραστηριότητα σε όσους εμφανίζουν δυσκοιλιότητα έγκειται στη παραδοχή ότι η άσκηση βοηθάει, μειώνοντας την ταχύτητα διέλευσης στο γαστρεντερικό σωλήνα. Ωστόσο, η επίδραση της άσκησης είναι ακόμα σε ένα βαθμό αδιευκρίνιστη, όπως φαίνεται, γιατί τα αποτελέσματα των μελετών είναι αντιφατικά.

Σε υγιείς κατά την διάρκεια του ύπνου το έντερο είναι σε ηρεμία, ενώ η κινητικότητα του ξεκινάει μετά το ξύπνημα όπως έχει βρεθεί. Κατά τη διάρκεια της ημέρας γίνεται το 80% των περισταλτικών κινήσεων του εντέρου, το μεγαλύτερο ποσοστό των οποίων γίνονται μετά τα γεύματα και μετά την πρωινή έγερση. Φαίνεται από έρευνες, ότι όσοι κάνουν περισσότερη άσκηση, εμφανίζουν σε μικρότερο ποσοστό δυσκοιλιότητα, χωρίς να είναι αποδεδειγμένο ότι υπάρχει αιτιατή σχέση μεταξύ αυτών των δύο παραγόντων. Γενικά, από έρευνες υποστηρίζεται ότι όσοι έχουν μέτρια φυσική δραστηριότητα, σε σχέση με όσους κάνουν καθιστική ζωή, εμφανίζουν χαμηλότερα ποσοστά της νόσου.

Επιπλέον, η ακινησία, όπως έχει μελετηθεί στους ηλικιωμένους, αυξάνει τον χρόνο διέλευσης των κοπράνων από το έντερο, σε σχέση με μια βασική καθημερινή φυσική δραστηριότητα.

Στους υγιείς. η μέτρια φυσική δραστηριότητα δεν φαίνεται να επιδρά στην λειτουργία του εντέρου, ενώ αντίθετα η πολύ έντονη φυσική δραστηριότητα, όπως στο μαραθώνιο, έχει έντονη θετική επίδραση. Τέλος, έχει φανεί, ότι η μέτρια φυσική δραστηριότητα βοηθάει τους ασθενείς που έχουν ήπιας μορφής δυσκοιλιότητα και όχι όσους εμφανίζουν σοβαρότερης μορφής.

Συμπερασματικά, η δυσκοιλιότητα με την άσκηση φαίνεται ότι συσχετίζονται σε ένα βαθμό, κυρίως στους ηλικιωμένους, χωρίς όμως η έλλειψή της να αποτελεί την αιτία της δυσκοιλιότητας. Η διατροφή, η προσωπικότητα του ασθενούς και η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να παίζει επίσης ρόλο στην εμφάνιση της νόσου. Η συστηματική άσκηση, καθώς και οι συστάσεις για αύξηση της φυσικής δραστηριότητας δεν αποτελούν τη λύση και τη θεραπεία για τα άτομα που εμφανίζουν χρόνια ιδιοπαθή δυσκοιλιότητα, αλλά μπορεί να συσταθεί η ένταξη της ούτως ή άλλως στα πλαίσια της βελτίωσης της ποιότητα ζωής και της υγείας τους.

Αυτό που υποστηρίζουν οι έρευνες είναι ότι φαίνεται πως δεν σχετίζεται το αν ασκείται ή όχι το άτομο στην εμφάνιση δυσκοιλιότητας σε αυτό, αλλά αν ένα άτομο ακολουθεί κάποιο πρόγραμμα φυσικής δραστηριότητας εμφανίζει καλύτερα σκορ στα ερωτηματολόγια ποιότητας ζωής, σε σχέση με όσους δεν ασκούνται.


Πηγή: http://www.mednutrition.gr