Το Ναύπλιο στην UNESCO

Πρόταση υποψηφιότητας της πόλης του Ναυπλίου για ένταξη στον κατάλογο της UNESCO, ως περιοχή παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, κατέθεσε στο υπουργείο Πολιτισμού ο δήμος.

Το εγχείρημα ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2011 και τελικά στις 7 Αυγούστου του 2013 το δημοτικό συμβούλιο της πόλης αποφάσισε να κατατεθεί η υποψηφιότητα στο υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, το οποίο είναι αρμόδιο για να προτείνει την υποψηφιότητα της πόλης, προκειμένου να ενταχθεί στον κατάλογο της UNESCO.

Μετά την απόφαση αυτή του δημοτικού συμβουλίου, ο δήμαρχος, Δημήτρης Κωστούρος, ανέθεσε στον πρόεδρο της Δημοτικής Κοινότητας Ναυπλίου, Αθανάσιο Κοτίτσα, να απευθυνθεί στα αρχεία του νομού Αργολίδας, που διαφυλάσσει τα τεκμήρια της ιστορίας του νομού, προκειμένου να συνταχθεί η σχετική πρόταση.

Τα Αρχεία Νομού Αργολίδας, συνέταξαν κείμενο αποτελούμενο από ένα σύντομο ιστορικό του Ναυπλίου, όπου αποτυπώνονται ανάγλυφα οι ιστορικές περίοδοι, κυρίως κατά τους τελευταίους 10 αιώνες, και παράλληλα την πρόταση, η οποία περιλαμβάνει δύο σκέλη. Το πρώτο αναφέρεται στα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα που άφησαν άνθρωποι διαφορετικής πολιτιστικής προέλευσης που πέρασαν από την πόλη και το δεύτερο στο οχυρωματικό σύνολο που δημιουργούν τα κάστρα.

Συνοπτικά, η πρόταση που υποβλήθηκε στο υπουργείο αναφέρει ότι «η αρχιτεκτονική του Ναυπλίου είναι χωρίς άλλο το καθρέφτισμα της ιστορικής του μοίρας. Στις διάφορες νεότερες εποχές που πέρασαν από πάνω του, τη Βυζαντινή, τη Φραγκοκρατία, τη Βενετοκρατία, την Τουρκοκρατία, καθώς και στα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας διαμορφώθηκαν σιγά-σιγά τα κάστρα και η πολιτεία, όπως είναι σήμερα. Η Γαληνότατη Δημοκρατία της Αδριατικής διαμόρφωσε τα κάστρα και το σχέδιο του Αναπλιού. Πάνω σε αυτό χτίστηκαν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας σπίτια σε ανατολίτικο ρυθμό και αργότερα, στις αρχές του 19ου αιώνα, ανανεώθηκε η οικοδομική με τον ευρωπαϊκό ρυθμό του ρομαντικού κλασσικισμού, που ήρθε να δώσει μιαν απλή αρχοντιά. Για την ιδιαίτερη ιστορική σημασία του, προπάντων με το να είναι τόσους αιώνες το Ανάπλι κέντρο και πρωτεύουσα του Μοριά, δεν μπορούσε να είναι λαϊκή η αρχιτεκτονική των σπιτιών του αλλά προσαρμοζόταν κάθε φορά στους ρυθμούς που επικρατούσαν στα μεγάλα κέντρα της Δύσης και της Ανατολής. Παρ' όλες, όμως, τις συγκρουόμενες αυτές επιρροές, η εικόνα της πολιτείας εκράτησε μιαν απαραγνώριστη ενότητα. Τίποτα ξένο δεν δημιουργήθηκε, αλλά πήραν όλα μιαν απλότητα και αρχοντιά, που θα τη νόμιζε κανείς βγαλμένη οργανικά - τα κάστρα, τα παλάτια, οι εκκλησίες και τα σπίτια. Και γύρω απ' αυτά η θερμή φύση και μέσα τους η γοητεία της παράδοσης, μεσαιωνικής και νεώτερης, δημιουργούν ένα κλίμα μνημειακής επιβλητικότητας, ενώ από το άλλο μέρος η υγρή σιωπή των ανήλιαγων στενών δρόμων έχει κάτι από ενός μεγάλου ερειπίου την ατμόσφαιρα».


Πηγή: http://www.enikos.gr