Οξυγόνο κατά της φτώχειας

Την ημέρα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά της Φτώχειας ήρθαν στο φως της δημοσιότητας συγκλονιστικά στοιχεία που περιγράφουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο το αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας.

Μεταξύ άλλων, ένας στους τρεις Ελληνες ζει με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Μιλάμε πλέον -και επισήμως;- για την κοινωνία των 2/3! Ούτε αυτοί όμως αισθάνονται ασφαλείς, αφού το 60% δηλώνουν ότι ζουν με το φόβο ότι μία μέρα μπορεί να ξυπνήσουν φτωχοί, «εφιάλτης» που συνδέεται άμεσα με το ότι το 50% πιστεύει ότι φτωχός μπορεί κανείς να «καταντήσει» από κάποιο τυχαίο γεγονός, π.χ. αρρώστια, απόλυση σε προχωρημένη ηλικία. Οπως αποδεικνύεται, το πρόσωπο του κοινωνικού κράτους, παρά τις επανειλημμένες «πλαστικές επεμβάσεις», εξακολουθεί να φαίνεται «χλομό» στον πολίτη, αδύναμο να του προσφέρει ασφάλεια.

Ωστόσο μέσα σ' αυτόν το θλιβερό κοινωνικό ορυμαγδό υπάρχει και η άλλη πλευρά της κρίσης. Η πλευρά της αλληλεγγύης, της αντίστασης, της αλληλοϋποστήριξης, των κοινωνικών δομών που αναπτύχθηκαν τα τελευταία δύο τρία χρόνια στις τοπικές κοινωνίες. Για παράδειγμα, χιλιάδες συμπολίτες μας επισκέπτονται, εξυπηρετούνται και αλληλοβοηθούνται κάθε μήνα από τις κοινωνικές δομές καταπολέμησης της φτώχειας που δημιούργησε ο δήμος Παύλου Μελά. Συμμετέχουν στις Ημέρες Υγείας, εξετάζονται από το κοινωνικό ιατρείο και τους εθελοντές ιατρούς μας, παρακολουθούν μαθήματα στο κοινωνικό φροντιστήριο. Προμηθεύονται είδη πρώτης ανάγκης από το κέντρο διάθεσης ειδών και τροφίμων του δήμου, παίρνουν μέρος σε δενδροφυτεύσεις, εμπιστεύονται τα προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης που σχεδιάσαμε. Ηλικιωμένοι και ΑΜΕΑ απολαμβάνουν τις κατ' οίκον υπηρεσίες που προσφέρουμε, ενώ η λίστα του δικτύου εθελοντών ολοένα και αυξάνεται καθημερινά.

Είναι εμφανές ότι τοπικές κοινωνίες και αρχές αλλάζουν, «υπογράφουν» ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και καλλιεργούν μια νέα κουλτούρα. Μια κουλτούρα όπου η Κοινωνική Πολιτική δεν αποτελεί «φιλανθρωπία», αλλά υπεύθυνη, σοβαρή, συνεχή και επιστημονικά τεκμηριωμένη πολιτική παρέμβαση, όπου ο δήμος υπηρετεί ισότιμα τις πιο ευαίσθητες ομάδες πολιτών με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και τη διαφορετικότητά τους. Είναι αναγκαίο να μην προδώσει κανείς αυτήν τη συμφωνία. Γιατί μόνον έτσι θα δώσουμε οξυγόνο στους συνανθρώπους μας και θα αναπνεύσει ολόκληρη η κοινωνία.


Πηγή: http://www.agelioforos.gr