Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Η κατάσταση που ζούμε σήμερα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός μοιάζουν με ένα σφιχτοδεμένο κουβάρι από κλωστές που δεν μοιάζει να μπορεί να ξετυλιχτεί, αντίθετα μάλιστα. Από όπου και να το πιάσεις, όποια κλωστή κι αν αποφασίσεις να τραβήξεις αυτό σφίγγεται και μπλέκεται όλο και περισσότερο. Και μαζί με το κουβάρι μπλεκόμαστε κι εμείς και κοντεύουμε να πνιγούμε. Η Μαρία Τριαντοπούλου γράφει τη σκέψη της ημέρας.

Ξέρω ότι όταν κάποιος αναφέρεται σήμερα στον Πολιτισμό κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως γραφικός. Την ώρα που η χώρα καίγεται σε τι μπορεί να βοηθήσει κάποιο πολιτιστικό δρώμενο, μια θεατρική παράσταση ή ένα έργο τέχνης; Πως θα καλύψει τις ζωτικές και επείγουσες ανάγκες μας ένα καλό βιβλίο, πως θα πληρωθεί ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ή του σούπερ μάρκετ με ένα ποιήμα, πως θα βρει ο άνεργος δουλειά με μια μουσική συναυλία; Μια τέτοια αντιμετώπιση όμως θα επρόδιδε όχι μόνο μια μονοδιάστατη και στενή θεώρηση της έννοιας του Πολιτισμού αλλά θα ευτέλιζε και την σπουδαιότητα του ως θεματοφύλακα των αξιών –πολιτικών και κοινωνικών- της χώρας.

Πολιτισμός δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική και πνευματική δημιουργία, αν και αυτή είναι αναμφίβολα τρομερά σημαντική. Πολιτισμός είναι η αποδοχή του διαφορετικού, του αντιπάλου, του αλλόθρησκου και του αλλοδαπού. Πολιτισμός είναι το ήθος, πολιτικό και κοινωνικό. Πολιτισμός είναι η ισότιμη παιδεία για όλους και η σωστή δημόσια υγεία. Πολιτισμός είναι ο δημοκρατικός διάλογος και ο σεβασμός στην γνώμη και τις πεποιθήσεις του άλλου. Πολιτισμός είναι μια συνετή οικολογική αντίληψη και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Πολιτισμός είναι η σωστή ενημέρωση. Πολιτισμός είναι η ελευθερία στην έφρασηκαι η δημιουργική φαντασία. Πολιτισμός είναι ο τρόπος που συνπάρχουμε σαν κοινωνικά όντα, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους γύρω μας, ο τρόπος που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και οι αξίες που τους δίνουμε. Πολιτισμός είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στους ηλικιωμένους, στα άτομα με αναπηρία ή πνευματική υστέρηση. Πολιτισμός είναι η ευγένια της ψύχης και η γενναιοδωρία των αισθημάτων.

Με λίγα λόγια Πολιτισμός είναι εκείνο το μοναδικό, αδιόρατο και φευγαλέο στοιχείο που αγγίζει όλες τις πολλαπλές εκφάνσεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, τις χρωματίζει και τις χαρακτηρίζει. Όταν αυτό είναι ελλειματικό τότε η κοινωνία και κατ’ επέκταση η πολιτική ζωή του τόπου νοσεί. Νοσεί όμως και ο πολιτισμός με τη στενότερη έννοια του όρου. Περιχρακώνεται και περιθωριοποιείται η πολιτιστική δημιουργία και από πρωτεργάτης της κοινωνικής και πολιτικής μετεξέλιξης -που είναι η θέση που δικαιωματικά και νομοτελειακά της αξίζει - γίνεται ουραγός των γεγονότων και δεν μπορεί να εκπληρώσει τον πραγματικό της ρόλο που συνεχώς συρρικνούται.

Αν λοιπόν δεν λύνεται το σφιχτό κουβάρι των τραγικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα, μήπως – λέω «μήπως» - αν τουλάχιστον καταφέρναμε να βρούμε την κλωστούλα που λέει «πολιτισμός» και προσπαθούσαμε να της δώσουμε τη σημασία και την αξία που της πρέπει, καταφέρναμε να λειτουργήσει εκείνη ως καταλύτης και από εκείνην ξεκινώντας να αρχίσει να ξετυλίγεται και το υπόλοιπο κουβάρι; Κι όσο γραφικό κι αν φαίνεται αυτό, ας μου επιτραπεί εμένα να ελπίζω στην τρομαχτική ισχύ αυτής της παραμελημένης κλωστής και να πιστεύω ότι ο αγώνας για πολιτισμό είναι καίριος, πρωτεύων και θεμελιώδης. Γιατί πέρα από όλα τα άλλα είναι ένας αγώνας μαζικός - καθώς μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει πραγματικά- αλλά και σφαιρικός γιατί περικλύει όλες τις πτυχές της ζωής του τόπου. Είναι όμως συγχρόνως και ένας αγώνας προσωπικός γιατί προϋποθέτει συνειδητοποιημένη σταση ζωής και ενεργή συμμετοχή στις πολιτικές εξελίξεις. Τέλος είναι ένας αγώνας πολιτικός και, με τα σημερινά τραγικά δεδομένα, ένας αγώνας ουσιαστικής και πραγματικής επιβίωσης.

Πηγή: http://tvxs.gr