Ο «τουρισμός προνοίας» ο νέος αποδιοπομπαίος τράγος

«Η ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων αποτελεί θεμελιώδη αρχή των συνθηκών της ΕΕ, χωρίς να απαιτείται άδεια εργασίας».

Από τον Ιανουάριο του 2014 οι πολίτες από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία θα αποκτήσουν πλήρη πρόσβαση στην αγορά εργασίας της ΕΕ, καθώς οι 2 χώρες εντάχθηκαν στην ΕΕ το 2007 και οποιοιδήποτε περιορισμοί στην ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων μπορούν να εφαρμοστούν το πολύ για 7 χρόνια μετά την ένταξη μιας χώρας. Στην προκειμένη περίπτωση πολλές χώρες εφαρμόζουν τέτοιου είδους περιορισμούς και στην προοπτική λοιπόν της πλήρους ελευθερίας κυκλοφορίας των εργαζομένων, αρκετές χώρες, με πρωτοστάτη την Αγγλία, έχουν αποδυθεί τους τελευταίους μήνες σε μια έντονη αντιμεταναστευτική ρητορική και αναζητούν τρόπους αποθάρρυνσης και αποτροπής της έλευσης μεταναστών από την ΕΕ, κατηγορώντας τους ότι προβαίνουν σε «τουρισμό πρόνοιας».

Ειδικά εν μέσω της κρίσης, η ρητορική αυτή βρίσκει ανταπόκριση στην κοινή γνώμη ανά την Ευρώπη, δημιουργώντας και πάλι φαντάσματα και αποδιοπομπαίους τράγους για λανθασμένες πολιτικές. Σημειωτέον πως η ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων αποτελεί θεμελιώδη αρχή των συνθηκών της ΕΕ, χωρίς να απαιτείται άδεια εργασίας και στο να έχει ίδια μεταχείριση με τους υπηκόους αυτής της χώρας όσον αφορά την πρόσβαση στην απασχόληση, τις συνθήκες εργασίας, καθώς και όλα τα κοινωνικά και φορολογικά πλεονεκτήματα.

Φοβούνται πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη

Αυτό όμως που εγείρει ανησυχίες στις κυβερνήσεις αυτές για «τουρισμό πρόνοιας», είναι οι ενδεχόμενες συνέπειες του δικαιώματος των «μη ενεργών μεταναστών» από την ΕΕ να ζητήσουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και σε ειδικές μη ανταποδοτικού τύπου παροχές σε χρήμα, οι οποίες νοούνται ως ελάχιστη προστασία για αντιμετώπιση κάποιας επισφαλούς κοινωνικοοικονομικής κατάστασης σχετικά με το γήρας, κάποιαν αναπηρία ή την ανεργία.

Μία μελέτη που ζητήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες, ρίχνει φως στην εγκυρότητα αυτών των ισχυρισμών και αναφέρει για παράδειγμα πως σε σχέση με τις ειδικές μη ανταποδοτικές παροχές σε χρήμα, οι μετανάστες αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό μερίδιο των δικαιούχων, που κυμαίνεται από το 1% του συνόλου των δικαιούχων έως και 5%, και πάνω από 5% στο Βέλγιο και στην Ιρλανδία.

Όσον αφορά την πρόσβαση των μη ενεργών ενδοκοινοτικών μεταναστών σε υγειονομική περίθαλψη, αυτό εξαρτάται από το σύστημα υγείας, αλλά κατά μέσο όρο οι δαπάνες που συνδέονται με την υγειονομική περίθαλψη που παρέχεται σ΄ αυτήν την κατηγορία είναι πολύ μικρές σε σχέση με το μέγεθος των συνολικών δαπανών για την υγεία ή το μέγεθος της οικονομίας των χωρών υποδοχής. Οι εκτιμώμενες μέσες τιμές είναι στο 0,2% των συνολικών δαπανών για την υγεία και το 0,01% του ΑΕΠ. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, οι εκτιμώμενες δαπάνες στην υγεία για τους μη ενεργούς πολίτες της ΕΕ είναι μεταξύ 2,9% και 3,9% των συνολικών δαπανών για την υγεία.

Ελάχιστο ποσοστό οι μη ενεργοί μετανάστες

Περαιτέρω, οι μη ενεργοί μετανάστες αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνολικού πληθυσμού και σε ευρωπαϊκό επίπεδο (0,7% - 1%) αλλά και σε κάθε κράτος-μέλος. Η μελέτη αναφέρει επίσης πως πάνω από τα 2/3 των άνεργων ενδοκοινοτικών μεταναστών είναι φοιτητές, αναζητούντες εργασία, συνταξιούχοι και η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς, το 79%, διαμένει σε οικονομικά ενεργά νοικοκυριά. Το ποσοστό ενδοκοινοτικών αναζητούντων εργασία διαφέρει από χώρα σε χώρα, από περίπου 45% στην Ιταλία, 36% στην Ισπανία και στην Ελλάδα, 35% στην Ιρλανδία, 9% στην Κύπρο και 6% στην Ολλανδία, ποσοστά επί του συνολικού αριθμού ενδοκοινοτικών μεταναστών στην ΕΕ. Σημειωτέον πως όσον αφορά τους φοιτητές, ο αριθμός των Κυπρίων, που πήγαν στο Ηνωμένο Βασίλειο για σπουδές ανώτατης εκπαίδευσης, αυξήθηκε από μεταξύ 2.500-3.000 κατά τα έτη πριν από την ένταξη, σε σχεδόν 5.000 το 2005/06 μετά την ένταξη.

Συνδυάζοντας λοιπόν τα διάφορα στοιχεία, δεν υπάρχουν εμπειρικά δεδομένα που να στηρίζουν την υπόθεση ότι το κίνητρο μετακίνησης των ενδοκοινοτικών μεταναστών σχετίζεται με επιδόματα παρά με την εργασία ή και οικογενειακούς λόγους. Επίσης διαφαίνεται πως οι ενδοκοινοτικοί μετανάστες δεν είναι σε καμία περίπτωση εντατικότερα ή περισσότερο δικαιούχοι παροχών σε σχέση με τους υπηκόους της χώρας υποδοχής.

Δυστυχώς είναι σύνηθες, ακόμα και όταν συνηγορούν τα στοιχεία υπέρ της κατάρρευσης λαϊκίστικων ρητορικών, αυτές να μην καταρρέουν τόσο εύκολα, καλλιεργώντας την ανασφάλεια και τον θυμό. Η ανασφάλεια, όμως, αν και είναι κατανοητή, πρέπει να παύσει επιτέλους να κατευθύνεται σε ψεύτικα προβλήματα και να επικεντρώνεται στα ουσιαστικά ζητήματα και αιτίες, γιατί μόνον έτσι θα προχωρήσουμε προς λύσεις.

Πηγή: http://www.sigmalive.com