Η αθλητική παρέα του 'ΟΡΙΖΟΝΤΑ' μέσω ενός προγράμματος, που στόχο έχει την ευαισθητοποίηση σε θέματα ζωής και αναπηρίας όσο και εθελοντισμού, αποφάσισε να συμμετάσχει στον Κρητικό ημιμαραθώνιο, Κνώσειο Δρόμο (20 χλμ.) στο Ηράκλειο. Κανονίσαμε να πάμε όλοι μαζί με ένα mini bus. Το βρήκα πολύ ωραία ιδέα, γιατί στη διαδρομή θα είχαμε την ευκαιρία όλη η ομάδα να περάσει ωραία και να κάνουμε χαβαλέ.
Η μεγάλη μέρα έφτασε! Ξύπνησα 5.30 το πρωί, πρωτόγνωρο για μένα, επειδή δεν έχω πολλές ευκαιρίες για εκδρομές και εξόδους. Γύρω στις 6 και αφού πρώτα βάλαμε το καινούργιο αγωνιστικό αμαξίδιο (προσφορά της MOBIAΚ & MOBIAΚ CARE) στο αυτοκίνητο, ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε για το Ηράκλειο. Η παρέα, η διαδρομή, το κέφι, όλα ήταν υπέροχα!
Φτάσαμε στο Ηράκλειο. Ενώ η ομάδα ετοιμαζόταν, χρειάστηκε να με αφήσουν για λίγο μόνο μου. Όσο περίμενα, μια κοπέλα από την ομάδα του 'Ορίζοντα', με πλησίασε και μου ζήτησε να βγάλουμε μία φωτογραφία μαζί. Με χαρά δέχτηκα. Όταν έφυγε σκέφτηκα ότι αυτή η κοπελιά είχε το θάρρος να έρθει και να μου μιλήσει. Θα σας κάνει εντύπωση που αναφέρω ένα τόσο συνηθισμένο γεγονός. Για ένα ΑμεΑ όμως είναι πολύ σπάνιο και ασυνήθιστο να συμβεί. Συνήθως, οι άνθρωποι με κοιτάζουν για ώρα, κάποιοι μου χαμογελούν, αλλά πάντα από μακριά. Όμως η κοπέλα αυτή με πλησίασε! Μου έδωσε την ευκαιρία να με γνωρίσει και με τον αυθορμητισμό της να νιώσω ένα με την ομάδα, ένα με τους υπόλοιπους αθλητές, όμοιός τους χωρίς καμία ιδιαιτερότητα. Για την κοπέλα το σημαντικό δεν ήταν το 'φαίνεσθαι', αλλά το 'είναι'. Και η αλήθεια είναι αυτή, ότι όσο διαφορετικοί και αν φαινόμαστε είμαστε όλοι ίδιοι.
Ο αγώνας θα άρχιζε σε λίγο και οι διοργανωτές μου ζήτησαν να δώσω εγώ την εκκίνηση με τον καθορισμένο πυροβολισμό. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ μου. Με πλημμύρισε τεράστιο αίσθημα τιμής και χαράς. Ήταν ένας πολύ ξεχωριστός τρόπος για να μας δείξουν το θαυμασμό τους και να μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε.
Φυσικά χρειάστηκα βοήθεια για να πατήσω τη σκανδάλη, αλλά είχα τους φίλους μου εκεί και? μπαμ! Ο αγώνας ξεκίνησε. Τρέξαμε 20 χιλιόμετρα. Τερματίσαμε σε 1 ώρα και 44 λεπτά. Είναι παρά πολλά τα χιλιόμετρα για κάποιον να τα διανύσει μόνος του. Οι φίλοι μου, είχαν εμένα και το αμαξίδιό μου να σπρώχνουν. Στον τερματισμό γύρισα και πρόσεξα τα πρόσωπα των φίλων μου. Ήταν καμένα από τον ήλιο, αλλά γεμάτα χαρά και ικανοποίηση. Ο ιδρώτας έτρεχε, αλλά διέκρινες στα μάτια τους την αγάπη για τη ζωή και περισσότερο τον αγώνα για τη ζωή? ζωή που διοχετεύεται και στους άλλους.
Στον γυρισμό καθίσαμε να φάμε. Συνήθως νιώθω άβολα να γευματίζω με τον δικό μου ιδιαίτερο τρόπο, όταν γύρω μου υπάρχει κόσμος. Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά! Οι φίλοι μου με τη διακριτικότητά τους, τις συζητήσεις τους και τα αστεία τους, με έκαναν να αισθανθώ οικεία και άνετα. Μπόρεσα να απολαύσω ένα γεύμα με καλούς φίλους.
Στον γυρισμό όλοι μας ήμασταν πολύ κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι ικανοποίηση. Ήταν μια αξέχαστη και μοναδική εμπειρία.
Ίσως σε κάποιους φανεί μια απλοϊκή περιγραφή μιας μέρας, όμως σε πολλούς ανθρώπους το να έχουν εμπειρίες και να περνούν καλά δεν είναι δεδομένο. Είναι ένα αγαθό που το ζουν μόνο όταν άνθρωποι τους πλησιάζουν χωρίς φόβο και τους δίνουν λίγο χώρο στη δίκη τους φυσιολογική ζωή, για να ζήσουν μαζί τους εμπειρίες που δε μπορούν μονοί τους να έχουν.
Σε λίγες μέρες πάμε στο μαραθώνιο του Αμστερνταμ. Όπως είπε και ένας φίλος, με αυτή την παρέα πάμε παντού. Την αγαπώ πολύ αυτή την παρέα. Σας ευχαριστώ που με αγκαλιάσατε με αυτόν τον ξεχωριστό τρόπο και με είδατε με τα μάτια της καρδιάς σας.
*ΜΕΛΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ
ΠΑΡΕΑΣ «ΟΡΙΖΟΝΤΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.