Να έχει υπομονή.
Τίποτα δεν κατακτάται εύκολα. Ο γονιός που θέλει να εδραιώσει καλή σχέση με το παιδί του χρειάζεται αφού πρώτα το αποφασίσει να βαδίσει με μικρά αλλά σταθερά βήματα προς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κάθε καινούρια συμπεριφορά του γονιού επιφέρει αλληλεπιδράσεις στη συμπεριφορά του παιδιού. Μπορεί μια μικρή αλλαγή να προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις στο παιδί που ο γονιός να απογοητευτεί και να πιστέψει ότι κάνει λάθος. Τις περισσότερες φορές δεν είναι έτσι. Το παιδί θα χρειαστεί να κατανοήσει πως η αλλαγή συμπεριφοράς του γονιού είναι γεγονός. Θα δοκιμαστεί ξανά και ξανά προκαλώντας τον και μόνο όταν καταλάβει πως η νέα συνθήκη είναι παγιωμένη, θα αλλάξει κι εκείνο τη δική του συμπεριφορά.
Να εκδηλώνει κάθε στιγμή ισοτιμία και αμοιβαίο σεβασμό
Όταν ένας γονιός θέλει να εφαρμόσει δημοκρατικές συμπεριφορές, χρειάζεται να έχει κατά νου ότι η δημοκρατία για να εφαρμοστεί οφείλει να βασίζεται σε ισότιμους κανόνες. Αν π.χ. Ο μπαμπάς τρώει στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση, για ποιό λόγο το παιδί να μην το κάνει; όταν εκπαιδεύουμε κάποιον ας έχουμε κατά νου ότι η εκπαίδευσει βασίζεται περισσότερο στο παράδειγμα παρά στα λόγια. Όσο για τον αμοιβαίο σεβασμό, τι να πει κανεις. Οι περισσότεροι γονείς απαιτούν σεβασμό από τα παιδιά τους χωρίς να σέβονται οι ίδιοι τις ιδιαιτερότητές και τον προσωπικό χώρο ή χρόνο του παιδιού τους.
Οι δημοκρατικές συμπεριφορές κάνουν όλα τα μέλη της οικογένειας υπευθυνα και ικανά
Αφού λοιπόν το παράδειγμα διδάσκει, θα κατανοήσουμε ότι εκπαιδεύοντας το παιδί μας στην υπευθυνότητα, γινόμαστε κι εμείς πιο υπεύθυνοι. Δηλαδή όχι, άλλα διδάσκουμε και άλλα κάνουμε. Πολύ περισσότερο αν έχουμε δύο παιδιά να εκπαιδεύσουμε. Στην περίπτωση αυτή, θα χρειαστεί να είμαστε προσεκτικοί, μπορεί μάλιστα τα αποτελέσματα να είναι φανερά πρώτα στο ένα και μετα στο άλλο.
Να δείχνει ότι εκτιμά τις θετικές εκδηλώσεις του παιδιού
Υπάρχουν πολλοί γονείς που ενω μέσα τους παρατηρούν κάτι καλό που έκανε το παιδί τους, δεν το εκδηλώνουν με λόγια και έργα, φοβούμενοι ότι αυτό θα σταματήσει την προσπάθεια του παιδιού. Δεν είναι καθόλου έτσι. Ας αναλογιστούμε εμείς οι ενήλικες πότε προσπαθούμε περισσότερο: όταν ο περίγυρος αδιαφορεί γι’ αυτό που κάνουμε ή όταν αναγνωρίζουν την προσπάθειά μας;
Να συγκεντώνει την προσοχή του στα θετικά και όχι στα αρνητικά σημεία του παιδιού. Αυτό ενθαρρύνει τόσο το παιδί όσο και τον γονιό.
Αν φανταστούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η αντίδραση του παιδιού στις πρώτες τάξεις του δημοτικού όταν έπαιρνε τη διορθωμένη ορθογραφία του και έβλεπε κυκλωμένα με πράσινο όλα τα σωστά. Έως ότου φθάσουμε να έχουμε σχολεία με νέο πνεύμα ας ξεκινήσουμε από το σπίτι.
Κάθε συμπεριφορά έχει ένα σκοπό
Κάθε έμβιο ον, σε κάθε βήμα του, σημαντική ή όχι, έχει ένα σκοπό. Κάθετι ξεκινά από κάποιο, φανερό ή κρυφό στόχο. Ο άνθρωπος που έχει εμβαθύνει σε επίπεδο αυτογνωσίας, τις πιο πολλές φορές γνωρίζει που αποσκοπεί η συμπεριφορά του. Ο σκοπός κάθε συμπεριφοράς εμπεριέχει ολόκληρη διαδικασία εσωτερικών διεργασιών, συνειδητών ή μη. Εκτός από το βασικό του σκοπό, να δώσει μια εικόνα περιεκτική και σαφή για την αρνητική συμπεριφορά ενός παιδιού, δίνει την ευκαιρία να κατανοήσει και ο γονός τους δικούς του στόχους.
Οι αντιδράσεις και τα συναισθήματα του γονιού από την αρνητική συμπεριφορά του παιδιού καταδεικνύουν το σκοπό συμπεριφοράς του παιδιού.
Ο γονιός μπορεί να βοηθηθεί να κατανοήσει το σκοπό συμπεριφοράς του παιδιού αν χρησιμοποιήσει για πυξίδα τα δικά του συναισθήματα. Είναι δυστυχώς, συχνό φαινόμενα μην γνωρίζουμε τι ακριβώς αισθανόμαστε. Αν εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να περιγράφουμε με σαφήνεια και ακρίβεια τα συναισθήματά μας θα μπορέσουμε να εκπαιδεύσουμε αντίστοιχα και τα παιδιά μας.
Να μην εμπλέκεται σε αγώνα υπεροχής
Ο αγώνας για δύναμη και υπεροχή αποτελεί συστατικό του ανθρώπου. Αν προσπαθούσαν οι γονείς να μην εμπλέκονται σε τάτοιες μαχες, τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ παρήγορα. Συνήθως τα παιδιά και οι γονείς που εμπλέκονται σε τέτοιες λανθασμένες συμπεριφορές, οδηγούνται εύκολα στην αμέσως επόμενη συμπεριφορά που είναι η εκδίκηση. Επειδή η εκδίκηση προκαλεί ύστερα την αντεκδίκηση, χρειάζεται ο γονιός να μην ανταποδίδει τα “χτυπήματα”. Να θυμάται πως όταν εμπλέκεται σε κάθε αγώνα για δύναμη, η ήττα είναι προ των πυλών. Κάθε μάχη αφήνει πίσω της πάντα ηττημένους.
Ο αποτελεσματικότερος τρόπος του γονιού να επηρεάσει τη συμπεριφορά του παιδιού είναι να αλλάξει πρώτα τη δική του.
Υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση στις μεταπολεμικές γενιές. Θεωρείται καλός γονιός εκείνος που λύνει τα προβλήματα του παιδιού πριν αυτά εμφανιστούν. Έτσι, έχουμ εοδηγηθεί να μεγαλώνουμε παραχαϊδεμένους και υπερπροστατευμένους ενήλικες. Αν ο γονιός αποφασίσει από νωρίς μην είναι καλός αλλά υπεύθυνος, θα προκύψει μια νέα γενιά υπεύθυνων κκαι εκπαιδευμένων ανθρώπων. “ Σε μια δημοκρατική κοινωνία, κάθε άνθρωπος οφείλει να συμπεριφέρεται με υπευθυνότητα. Αν θέλουμε να διαμορφώσουμε υπεύθυνους ανθρώπους πρέπει να ξεκινήσουμε από το σπίτι, μεγαλώνοντας υπευθυνα παιδιά. Αν ο γονιός πριν σπεύσει να λύσει το θέμα που προκύπτει, σταθεί για λίφο και να ζητήσει από το παιδί να σκεφτεί και να αποφασίσει ποια μπορεί να είναι η πιθανή λύση του προβλήματος. Τα υπέυθυνα παιδιά διαμορφώνονται από υπεύθυνους γονείς.
Όταν το παιδί φέρεται αρνητικά, ο γονιός χρειάζεται να αντιδράσει με απροσδόκητο τρόπο.
Χρειάζεται δηλαδή, αφού σκεφθεί, να κάνει ακριβώς το αντίθετο απο ό, τι θα έκανε συνήθως. Με άλλα λόγια το αντίθετο από εκείνο που περιμένει το παιδί. Αν π.χ. έσπευδε να βοηθήσει το παιδί του σε ότι ξεκινούσε, τώρα ας περιμένει λίγο. Αν πάλι αδιαφορούσε, παραμένοντας στις δικές του ασχολίες, τώρα ας σπευσει. Αυτό και μόνο μπορέι να αποτελέσει μοχλό εκκίνησης για ένα καλύτερο αύριο στη σχέση τους.
Η επίδειξη εμπιστοσύνης βοηθά το παιδί να αναπτύξει την αυτοπεποίθησή του.
Αν αναλογιστούμε πως αυτό από το οποίο πάσχουμε όλοι είναι η έλλειψη αυτοεκτίμησης, η οποία οδηγεί σε έλλειψη αυτοπεποίθησης, θα ήταν φρόνιμα να ξεκινήσουμε εμπιστευόμενοι τους νέους ανθρώπους, έτσι που να τιυς οδηγήσουμε να κατανοήσουν ότι αυτό που χρεάζεται ο καθένας, για ν α είναι ψυχικά υγιής έιναι να εμπιστεύεται την κρίση του και να μην εξαρτάται πό την κρίση των άλλων. Σε αυτό μπορέι να φτάσει μόνο αν αισθανθεί από νωρίς ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης. Άξιος εμπιστοσύνης μπορεί να είναι ο καθένας αρκεί να του επιτρέψουμε να επιλέξει και να αποφασίσει με γνώμονα τα όρια και τους όρους που εξασγαλίζουν μια υγιή συμβίωση.
Το να ακούει με προσοχή είναι εξαιρετικά βοηθητική μέθοδος.
Υπάρχουν φορές στη ζωή μας που αν αποφασίζαμε απλά και μόνο να ακούσουμε με προσοχή αυτά που έχει να μας πει ο άλλος, τα πρλαγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Μέσα στα πλαίσια του “καλού” γονιού και πάλι, τις πεισσότερες φορές σπεύδουμε να βρούμε λύση χωρίς καν να μας το ζητήσουν. Αν, λοιπόν, κάποιες φορές ακούσουμε απλά αυτά που έχει να μας πει το παιδί μας, το οποίο υποφέρει από κάποιο βαρύ συναίσθημα, αν απλά αναγνωρίσουμε το συναίσθημά του, αυτό είναι κάτι παραπάνω από αρκετό.
Το να αναλαμβάνει την ευθύνη του δικού του συναισθήματος αποτελεί πολλές φορές λύση στις συγκρούσεις.
Αν ο γονιός αποφασίσει να αναλάβει την ευθύνη του δικού του συναισθήματος, θα πάψουν να ακούγονται εκφράσεις όπως: “ με θύμωσες”, “με απογοήτευσες” και όλα τα συναφή. Μπορεί ο γονιός να δηλώσει απλά: “αισθάνομαι θυμωμένος, απογοητευμένος κλπ.”, αυτό είναι αρκετό ισότιμο και εμπεριέχει σεβασμό τόσο προς το παιδί όσο και προς τον εαυτό του. Είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματά μας. Εμείς αποφασίζουμε να νιώσουμε ότι νιώθουμε. Η συμπεριφορά του άλλου απλά ξυπνά την διαδικασία μέσα μας, δεν φέρει ο άλλος την ευθύνη.
Να διαχωρίζει τον άνθρωπο από την πράξη του.
Πολλές μάχες θα είχαν κερδίσει οι γονείς αν εφάρμοζαν αυτό στην οικογένιεά τους. Διαχωρίζοντας τον άνθρωπο από την πράξη του ο άνθρωπος παραμένει αλώβητος, τιμάται γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που κάνει. Πάνω σ’ αυτό βασίζεται ολόκληρη θεωρία που καλείται να εφαρμόσει ο σύγχρονος άνθρωπος, ιδιαίτερα ένας γονιός-αναζητητής. Όχι λοιπόν: “δεν είσαι καλό παιδί”, αλλά: “αυτό που έκανες δεν είναι καλό”.
Να ασχολείται με τα ενδιαφέροντα του παιδιού.
Το παιχνίδι στα μικρά παιδιά και η ισότιμη συζήτηση στα μεγαλύτερα, ακόμα και η ενασχόληση με τα χόμπι τους, είναι σημαντική προτεραιότητα για τον γονιό που επιθυμελι μια καλή σχέση. Όταν κάτι τέτοιο εδραιωθεί στην καθημερινότητα τα πράγματα αλλάζουν μαγικά. Ας θεωρηθεί απαραίτητο και καθημερινό το παιχνίδι, τουλάχιστον για παιδιά μικρής ηλικίας, όχι με στόχο την εκπαίδευση του παιδιού, αλλά με στόχο την ενασχόλησει του παιδιου με κάτι που το παιδί αγαπά και απολαμβάνει. Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος, χρειάζεται σταθερότητα και αφοσίωση.
Να εντάσσει το παιδί στην καθημερινότητά του ακόμα και σε θέματα που αφορούν σημαντικές αποφάσεις.
Πόσο σημαντικό θα ένιωθε ένα παιδί, αν ο γονιός του το συμβουλευόταν για καθημερινά ζητήματα που αφορούν το ίδιο ή ολόκληρη την οικογένεια! Πόσο ακόμη πιο σημαντικό θα ήταν να μάθει σιγά σιγά να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για να λύσει καθημερινά θέματα της ζωής; Σε αντίθεση με τα παραπάνω τα παιδιά κρατιούνται μακριά από τις μικρές ή μεγάλες αποφάσεις, με πρόσχημα πως όταν ενηλικιωθούν τόττε θα μπουν σ’ αυτή τη διαδικασία.
Να θεωρεί τα λάθη ευκαιρίες για μάθηση. Όχι μόνο για το παιδί αλλά και για τον ίδιο.
Ένα άλλο μεγάλο λάθος που κανει η κοινωνία μας είναι να θεωρεί τα λάθη μεγάλη συμφορά. Αν αρχίσει ο γονιός να αντιμετωπίζει τα δικά του λάθη, όσο και του παιδιού του, σαν ευκαιρίες μαθητείας η καλή σχέση θα αρχίσει να εδραιώνεται. Είναι απ‘ όλους αποδεκτός πως όταν κάποιος προσπαθεί, αναπόφευκτα κάνει και λάθη. Όταν, όμως, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα δικά μας λάθη και τα λάθη των σημαντικών ανθρώπων γύρω μας, έχουμε την τάση να τα αντιμετωπίζουμε σαν συμφορές. Ας μας γίνει συνείδηση, ότι τα λάθη είναι ευκαιρίες για εξέλιξη.
Να βεβαιωθεί ότι το μήνυμα αγάπης, φθάνει στον παραλήπτη και ότι εκείνος το καταλαβαίνει.
Συχνά θεωρείται, ακόμη και από ειδικά εκπαιδευμένους ανθρώπους ότι το μήνυμα της αγάπης φτάνει στον παραλήπτη όπως και αν εκπέμπεται. Δεν είναι αλήθεια. Ο καθένας έχει δικούς του αντιληπτικούς μηχανισμούς για να προσλάβει και να αντιληφθεί την αγάπη που εκπέμπεται προς αυτόν. Ας μάθει ο γονιός που επιθυμεί καλή σχέση με το παιδί, ότι το μήνυμα αγάπης χρειάζεται να αποστέλλεται σύμφωνα με τος κώδικες που είναι αντιληπτοί από τον παραλήπτη. Η αγάπη δεν είναι μόνο “δούναι και λαβείν”. Είναι κατάσταση και ως τέτοια η επικοινωνία χρειάζεται να γίνεται τόσο με λόγια όσο και με έργα.
Και αν τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε, ας εφαρμόσουμε μονάχα αυτό:
ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ
“ Δεν σ‘ αγαπώ γι‘ αυτό που έκανες.
Δεν σ‘ αγαπώ γι‘ αυτό που δεν εκανες.
Σε αγαπώ γι‘ αυτό που είσαι, ό, τι και αν είσαι”.
Πηγή: http://boro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.