Πώς αντιμετωπίζουμε τις ενοχές;

Ενοχή είναι η επίδειξη καλών προθέσεων που δεν έχει κανείς πραγματικά. Πόσο θα επιτρέπεις στις ενοχές να σε σέρνουν από τη μύτη; Αναγνώρισε τους λόγους που σε οδήγησαν σ’ αυτές και δέξου τις συνέπειες. Μία και έξω. Δεν έχει μετά, δεν έχει αύριο. Έχεις ενοχές για κάτι που έκανες ή είπες ή για κάτι που δεν έκανες ή δεν είπες; Αναγνώρισέ το απλά και ξεκάθαρα. «Ναι νοιώθω ένοχος γι’ αυτό και είμαι έτοιμος να υποστώ τις συνέπειες της πράξης μου ή της παράλειψής μου».

Το θέμα είναι ποιος θα κρίνει το αν δικαίως ή αδίκως νοιώθω έτσι;

Συνήθως πυροδοτούμε εμείς το συναίσθημα αλλά κρίνοντας με τα μάτια των άλλων. Νοιώθω δηλαδή ένοχος γιατί ο άλλος θα με κρίνει και θα αποφανθεί ότι δεν έκανα το σωστό. Αφήνομαι δηλαδή στην κρίση του. Αν ο άλλος κρίνει ότι δεν έκανα το σωστό εγώ πρέπει να νοιώθω ενοχή; Και αφού αυτό είναι το σωστό τότε γιατί δεν το έκανα; Πιθανόν :

(α) Γιατί δεν το ήξερα. Ωραία, τώρα το έμαθα και από δω και πέρα θα πράττω βάση της νέας καταγραφής. Χρειάζονται ενοχές για κάτι που δεν ήξερα;

(β) Γιατί νομίζω πως δεν είναι σωστό. Τότε γιατί νοιώθω ένοχος; Επειδή δεν έκανα κάτι που δεν έκρινα σωστό να κάνω; Γιατί επιτρέπω να υπερισχύσει η κρίση του άλλου;

(γ) Γιατί δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Τότε να σταματήσω να ασχολούμαι με τις ενοχές μου και να κάνω κάτι ώστε να το ανακαλύψω. Και αν μέσα σ’ αυτή τη διερεύνηση καταλήξω ότι το σωστό είναι αυτό που λέει ο άλλος, να το υιοθετήσω από δω και πέρα. Που χωράνε εδώ οι ενοχές; Αν πάλι είναι αυτό που λέω εγώ, τότε καλώς δεν το έκανα και πάλι που χωράνε οι ενοχές;

Εμείς όμως θέλουμε να πιστεύουμε ότι το σωστό είναι αυτό που λέμε εμείς αλλά θέλουμε να αρέσει και στον άλλον. Δηλαδή ο άλλος να συμφωνεί μαζί μας. Αυτό δεν είναι εφικτό πάντα.

Μια άλλη περίπτωση αρκετά συνηθισμένη είναι λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στη κρίση μας, πιστεύουμε πως το σωστό είναι αυτό που λέει ο άλλος αλλά εμείς έχουμε δικαίωμα να μην το κάνουμε και να αρέσει στον άλλον η απόφασή μας αυτή. Συχνά προβάλλουμε και το επιχείρημα: «Αν με καταλάβαινες, αγαπούσες, παραδεχόσουν, νοιαζόσουν δεν θα το έλεγες αυτό και δεν θα με έκανες να νοιώθω ένοχη». Αφού θέλουμε ο άλλος να υπερβεί τον εαυτό του και να μας καταλάβει γιατί δεν το κάνουμε εμείς γι’ αυτόν; Θα μεγαλώσουμε ποτέ διαγράφοντας προγράμματα (πεποιθήσεις) που έχουν καταγραφεί στα 4 και στα 5; Να επέμβουμε και να δημιουργήσουμε τη ζωή μας βάσει των κριτηρίων που υιοθετούμε ΤΩΡΑ βασισμένοι στην κρίση μας και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες;

Πηγή: http://boro.gr