Πώς θα ξεπεράσω το σοκ του πένθους;

“Όταν ένας δικός μας άνθρωπος πεθαίνει αναπάντεχα, γνωρίζουμε τον εαυτό μας για πρώτη φορά και στην ζωή μας μπαίνει μια τελεία. Από το χρονικό σημείο εκείνο, η ζωή μας ξεκινά, πάλι, με εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Θα είναι η πρώτη φορά που θα γνωρίσει κάποιος το μη αναστρέψιμο και την φυλακή του «δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό”.

Θα είναι η πρώτη φορά που όλες οι σκέψεις, οι αξίες και οι ιδεολογίες θα γκρεμιστούν. Ο Χριστιανός θα αμφισβητήσει τον Θεό του, ο άθεος θα αμφισβητήσει την έλλειψη του και ο επιστήμονας, την όποια επιστήμη του..

Τις πρώτες μέρες, το σοκ και το δέος της περίστασης οξύνουν τις αισθήσεις , οι ήχοι σε ξεγελούν, ερμηνεύουμε τα ερεθίσματα του περιβάλλοντα χώρου με εντελώς διαφορετικό τρόπο για κάποιο διάστημα. Αυτό δίνει την εντύπωση ότι ο αγαπημένος είναι κοντά μας.(1)

Άρνηση. «Δεν έφυγε, είναι δω….». «Τρελάθηκα ή τελικά υπάρχει κάτι μετά τον θάνατο;» Αντάρα στην ψυχή.. αντάρα όπως δεν την έχεις ξανανιώσει.(2)

Λίγο αργότερα, οργή.. «πού πήγες και μ’ άφησες, γιατί μου το’ κανες αυτό;» Ενοχές, «τι έκανα και δεν έπρεπε, τι δεν έκανα που έπρεπε να το χα κάνει, τι δεν πρόλαβα να πω..» Εδώ, ξεκινά ο πόνος, η πίκρα, το βάρος στην ψυχή, ασήκωτο. Πώς όλος ο κόσμος δεν γκρεμίστηκε, πως πάνε όλοι ακόμα στις δουλειές τους, ψωνίζουν, πεινάνε, γελάνε.. πως; Κάποιοι προσπαθούν να παζαρέψουν με το θάνατο, «δώσε μου τον άνθρωπο μου πίσω …. εγώ θα κάνω τούτο και τ’ άλλο..» Κάποιοι αισθάνονται ότι οι θυσίες θα αλαφρύνουν τον πόνο.(3)

Το κενό είναι αδυσώπητο, κανείς δεν σε καταλαβαίνει, όλοι σου ζητάνε να γίνεις δυνατός, να πάρεις την ζωή στα χέρια σου.(4)

Όλοι σε λυπούνται και είναι περίεργοι.. τι έγινε.. πως έγινε.. σαν η ζωή τους να παίρνει νόημα από τον πόνο σου. Είναι όλοι δίπλα σου. Όλοι μιλάνε δυνατά, κλείνεσαι μέσα για να τους αποφύγεις. Και το γεγονός του θανάτου, όσες φορές την ημέρα και αν το σκεφτείς πάντα σε εκπλήσσει, κάθε μέρα… «Μα πως είναι δυνατόν; Τι είναι αυτά τώρα; Γιατί σε μένα;»Το μυαλό σου, η λογική σου δεν είναι με το μέρος σου.., δεν θυμάσαι, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς, κάνεις λάθη, κριτική ικανότητα ..μηδέν..(5)

Έχουν περάσει μήνες πια.. ο πόνος δεν αντέχεται, ο πόνος από την έλλειψη του ανθρώπου που έφυγε έχει αυξηθεί πολύ, το γεγονός του θανάτου δεν σε εκπλήσσει πια. Η καθημερινότητα είναι τελείως διαφορετική, δεν την έχεις συνηθίσει, κουράζεσαι με το καινούριο, η ανάγκη για προσαρμογή συνεχής.. Κουράστηκες, φοβάσαι το άγνωστο…κουράστηκες να πονάς και να φοβάσαι.(6)

Έχεις βρει όμως, η ανάγκη σε έκανε, μικρές καθημερινές οάσεις κανονικότητας.. ξεχνιέσαι όταν πας στην αγορά, νιώθεις επιτέλους σαν όλους τους άλλους, ξεχνιέσαι όταν αγκαλιάζεις τον σκύλο σου, ξεχνιέσαι όταν φτιάχνεις τον κήπο σου…ξεχνιέσαι…. και μετά νιώθεις τύψεις, τον ξέχασες κιόλας;(7)

Πώς μπόρεσες να του το κάνεις αυτό; Τι τέρας είσαι; Πώς ξεχνάς μια ολόκληρη ζωή; Γυρνάς τρομαγμένος στο πένθος σου, στην μαύρη τρύπα σου, την αφήνεις να σε καταπιεί… αλλά έχεις υποχρεώσεις, πρέπει να αντέξεις.. και αυτά τα τελετουργικά, κόλλυβα, νεκροταφεία, πόσο σε κουράζουν. Αναπολείς …πέρσι τέτοια εποχή κάναμε αυτό και εκείνο, γελάγαμε, παίζαμε,.. Τα Χριστούγεννα!!! Θέλεις να κάψεις όλα τα λαμπιόνια, να βγεις και να στριγγλίσεις «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ». Δεν ανοίγεις να σου πουν τα κάλαντα.. Αποφεύγεις τα παιδιά, μην τα κολλήσεις πένθος…τελικά ίσως να φέρνεις κακή τύχη στους άλλους με το πένθος σου, αυτοστιγματίζεσαι, ναι, είσαι καταραμένος. Αποφεύγεις μέρη που συναντιόσασταν, που μοιραζόσασταν ωραίες στιγμές και όταν πας εκεί, το κάνεις για να νιώσεις το ράπισμα του πόνου, να λυτρωθείς. Τον βλέπεις νάτος, νάτη! Σε κείνο το σύννεφο, ξαπλωμένος πάνω στο τσιγκέλι του φεγγαριού, να το όνομα του στον σκοτεινό ουρανό.. γραμμένο με άστρα… Είναι απλωμένη σε όλον τον κόσμο, όλο το Σύμπαν του ανήκει…δεν είναι εδώ…

Περνάει ο καιρός.. δεν υπάρχει άγνωστο πια, έχεις προσαρμοστεί ακόμα και στον πόνο, μόνιμος σύντροφος, συμβίος σου. Είναι όμως υποφερτός, τον ξέρεις και σε ξέρει.. ξέρεις πότε τον χρειάζεσαι, πότε να μείνεις μακριά του και με ποιον τρόπο .. Όχι ο άνθρωπός σου δεν έχει ξεχαστεί, υπάρχει! Δε ζει, αλλά υπάρχει.(8)

Υπάρχει μέσα από τα έργα του, από την κοινή σας πορεία. Σε καθοδηγεί, σε προστατεύει, Τον ήθελες να ναι δίπλα σου, να τον αγκαλιάσεις, αλλά τουλάχιστον υπάρχει δίπλα σου με άυλη μορφή, τώρα ξέρεις δεν είσαι μόνη… είναι πάνω σου είναι μέσα σου…κοιμάται μαζί σου.. Τον βλέπεις στον ύπνο σου, ξέρεις ότι είναι καλά εκεί και αυτό σε γαληνεύει. Το χουν ζήσει και άλλοι αυτό.. επιτέλους! Είσαι κανονικός άνθρωπος και συ, και συ σαν τους άλλους!

Πηγή: http://boro.gr