Τα 4 είδη αγάπης. Σε ποιο ανήκετε;

Τι σημαίνουν οι καβγάδες και η συγκρούσεις μέσα σε μια ερωτική σχέση; Πώς δημιουργείται η επιθετικότητα στη συμπεριφορά του ερωτικού συντρόφου; Ο ψυχοθεραπευτής Kernberg ασχολήθηκε με την πολυπλοκότητα των δεσμών αγάπης εστιάζοντας στον τρόπο που οι άνθρωποι σχηματίζουν δεσμούς. Ξεχώρισε 4 διαφορετικούς τύπους σχέσεων και αγάπης.

Την φυσιολογική, την παθολογική, τη διεστραμμένη και την ώριμη. Οι περιγραφές αυτές είναι πολύ χρήσιμες όταν ακολουθούμε μια θεραπεία ζεύγους. Εξέτασε την αποτυχία και την επιτυχία στην αγάπη, λαμβάνοντας υπόψη τον ρόλο στοιχεία όπως ο ναρκισσισμός στο ζευγάρι, ο μαζοχισμός αλλά και η έκφραση επιθετικότητας μέσα στη σχέση. Συμπέρανε πώς ακόμα και αν τα ζευγάρια διαφωνούν, καβγαδίζουν ή υπάρχουν περίοδοι μίσους μεταξύ τους, αν επιθυμούν τα άτομα να διατηρήσουν τη σχέση τους τότε κάθε σχέση μπορεί να θεωρηθεί υγιής.

Aς δούμε λοιπόν, τι ισχύει για κάθε τύπο αγάπης.

Φυσιολογική αγάπη.

Η επιθυμία για αγάπη είναι πιο σημαντική και επιβιώνει της σύγκρουσης. Οι σύζυγοι αντέχουν την πραγματικότητα και η σχέση με την πραγματικότητα και η σχέση με το οιδιποδειακό αντικείμενο δεν έχει στοιχεία κατοχής και ανταγωνισμού. Αν ένα τέτοιο ζευγάρι αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα συνήθως βοηθιέται αρκετά από τη βραχεία ψυχοθεραπεία.

Παθολογική αγάπη.

Εδώ η σύγκρουση υπερισχύει της επιθυμίας για αγάπη και δημιουργίας της στενής σχέσης. Το τραύμα επαναλαμβάνεται συνεχώς. Η επιθετικότητα και οι εσωτερικές συγκρούσεις επικρατούν Η επιθετικότητα και οι εσωτερικές συγκρούσεις επικρατούν. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις συνίσταται μια πιο εντατική και μακρά ψυχοθεραπεία.

Διαστροφική αγάπη.

Σε αυτή τη σχέση η διέγερση αντικαθιστά την αγάπη. Είναι σύνηθες τα άτομα να μην μπορούν να αντέξουν την οικειότητα στη σχέση. Η αγάπη είναι συχνά συνδεδεμένη με τον πόνο και στη συνέχεια αυτή η σύνδεση ερωτικοποιείται.

Ώριμη αγάπη.

Ίσως αποτελεί το αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας. Επικρατεί συνεργασία μεταξύ των συντρόφων όσον αφορά τους σκοπούς τους, τις αξίες τους, τις δυνατότητές τους και μια επιθυμία να αντιμετωπίζουν τα ζητήματα της σχέσης τους από κοινού.

Καμιά ψυχαναλυτική συζήτηση για τις αλληλεπιδράσεις μέσα στο γάμο δεν μπορεί να αποφύγει το θέμα της αλληλεπίδρασης που αναπτύχθηκε κατά την παιδική ηλικία του κάθε ατόμου με τους γονείς του. Η συζυγική σχέση εξαρτάται από τη σχέση που είχαν οι σύζυγοι με τις οικογένειες από τις οποίες προήλθαν. Οι σχέσεις μεταξύ των γονιών αλλά και οι πίστεις όπως και οι συγκρούσεις κάθε οικογένειας εσωτερικοποιούνται από τα παιδιά. Όταν αυτά μεγαλώσουν και συνάψουν νέες σχέσεις τα αντικείμενα αυτά προβάλλονται στον σύντροφο.

Κατά συνέπεια ο βαθμός επιτυχίας ενός γάμου εξαρτάται από τον τρόπο ανάπτυξης καθενός από τους συζύγους. Το βρέφος ξεκινά τη ζωή του ευρισκόμενο σε κατάσταση συμβιωτικής ένωσης με τη μητέρα. Σταδιακά, μέσω αναπτυξιακών βημάτων ξεπερνάει αυτή την συμβιωτική εξάρτηση και εγκαθιστά μια ανεξαρτησία παράλληλα με μια ανεξαρτησία και ξεχωριστή ψυχική ύπαρξη. Αυτό είναι απαραίτητο για την ικανότητά του να αναπτύσσει στενές σχέσεις.

Απαιτείται κανείς να έχει κατακτήσει την ανεξαρτησία του κατά την πορεία της εξατομίκευσής του προκειμένου να είναι ικανός για σχέσεις αγάπης μια και αυτές οι σχέσεις φέρνουν εκ νέου στο προσκήνιο ζητήματα εξάρτησης και συγχώνευσης. Η σχέση απαιτεί την εγκατάλειψη του εγώ και την αντικατάστασή του από το εμείς στο βαθμό βέβαια που είναι δυνατή η διατήρηση των υποκειμένων μέσα στη σχέση αυτή.

Πηγή: http://boro.gr