Οι βαρύτατες πολιτικές ευθύνες σε ότι έχει να κάνει με την χυδαία “αιχμαλωσία” δεκάδων χιλιάδων πολιτών με αναπηρία στις ντροπιαστικές λίστες αναμονής των ΚΕΠΑ είναι δεδομένες αλλά και πολυσυζητημένες. Δυστυχώς, όμως, καμμιά συζήτηση δεν έχει γίνει και κανένας προβληματισμός δεν έχει δημοσιοποιηθεί αναφορικά με το πως αντιλαμβάνονται σε συνθήκες κρίσης τα όρια του ρόλου τους τα πρόσωπα που συμμετέχουν στις εξειδικευμένες επιτροπές αξιολόγησης των συγκεκριμένων κέντρων. Ωσάν (λέμε τώρα) η ιδιότυπη μικροαστική νεοελληνική εκδοχή περί αλληλεγγύης να λειτουργεί ως το απόλυτο άλλοθι ...
Εξηγούμαστε: Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων με αναπηρία που για αντικειμενικούς λόγους αδυνατούν να προσέλθουν στα ΚΕΠΑ, η μόνη δυνατότητα αξιολόγησής τους είναι στον τόπο κατοικίας τους. Κάμποσοι, επί πολλούς μήνες παραμένουν αποκλεισμένοι από κάθε κοινωνική παροχή ή επίδομα, αναμένοντας την "μεγάλη στιγμή" της αξιολόγησης. Ούτε μία (!) περίπτωση δεν έχει καταγραφεί επίδειξης ζήλου από πλευράς των αρμόδιων εξειδικευμένων επιτροπών αξιολόγησης, μεταφραζόμενου σε αξιολόγηση κατ’ οίκον μετά την περάτωση του συμβατικού ωραρίου, έξω και πέρα από την συμβατική υποχρέωση. Μιά mini επανάσταση ανθρωπιάς διάολε, που να υπερβαίνει και διαπερνά τα συμβατικά δεδομένα. Στο όνομα της αλληλεγγύης διάολε, στο όνομα της αίσθησης χρέους προς τον απολύτως κοινωνικά αποκλεισμένο συνάνθρωπο. Εύλογες όλες μα όλες οι ενστάσεις (για μείωση εισοδήματος, αντίξοες συνθήκες εργασίας, ελλείψεις προσωπικού κ.α.), όμως κανένα περίσσευμα αλληλέγγυας ματιάς προς τον “άλλον” από το υστέρημα…
Περισσεύει η ρητορική περί της ανάγκης κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά δυστυχώς ξεχνιέται ότι η αληθώς προοδευτικού χαρακτήρα αλληλεγγύη έχει ως “πηγή” το υστέρημα. Η νεοελληνική αντι-μνημονιακή συνοχή ενώ βαυκαλίζεται (συνεπεία και των ψευδών των συστημικών αριστερών κομμάτων) ως ... ανατρεπτική, στην βάση της είναι βαθιά συντηρητική/μικροαστική. Εμπεριέχει την έννοια της αλληλεγγύης ιδωμένη ως εργαλείο διατήρησης κεκτημένων και διόλου ως προσωπική ευθύνη/χρέους. Ψευδοσυνδικαλιστικού δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα μονοδιάστατη (ρηχή) κοινωνική προσλαμβάνουσα, διαλεκτικό αντίθετο της αληθούς διαδικασίας κοινωνικής χειραφέτησης που εκκινεί από την προσωπική χειραφέτηση (η “πηγή” της αληθούς αλληλεγγύης). Στο όνομα της φαντασιακής κοινωνικής αντεπίθεσης (των επαναστατημένων δημοσίων υπαλλήλων;) που κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθεί, οι ήδη “κλειστές” άμυνες ολοένα κλείνουν και περισσότερο...
Πόσο κυριαρχική ή κυρίαρχη άραγες ήταν η ψευδο-συνδικαλιστικού χαρακτήρα ρηχή περί αλληλεγγύης κοινωνική προσλαμβάνουσα προ κρίσης (π.κ.) ; Το μέτρο της κυριαρχίας την π.κ. εποχή μας διευκολύνει να εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης του σήμερα. Ενα δημοσίευμα 3,5 χρόνια πριν (από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία) – παραθέτουμε και τους τίτλους του - μοιάζει χρήσιμο προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΒΑΝΑΥΣΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΣΕ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Βασανιστήρια εν ...ψυχώ;
Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν αναφορικά με το οικοτροφείο «Αργώς» στη Λευκίμμη Κέρκυρας, όπου ηλικιωμένοι ψυχικά ασθενείς υπέστησαν βάναυσες κακοποιήσεις, επίσημα πιστοποιημένες εδώ και τετράμηνο πλέον με ιατροδικαστική έκθεση.
Το «καθεστώς τρόμου», με τα άγρια χτυπήματα, έχει παρελθόν τουλάχιστον τριετίας Ενώ η επιτροπή για τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών υπό τον καθηγητή Βλάσση Τομαρά ρητά γνωμοδοτεί υπέρ του αυτονόητου, δηλαδή της καταγγελίας των συμβάσεων των εργαζομένων μέχρι την ολοκλήρωση της εξελισσόμενης εισαγγελικής έρευνας προσωποποίησης των ευθυνών, οι του υπουργείου Υγείας ανακαλύπτουν όψιμα (και πίσω από αυτές οχυρώνονται)... συνδικαλιστικές ευαισθησίες! «Είμαστε εναντίον της καταγγελίας των συμβάσεων των εργαζομένων» τοποθετούνταν προ μιας εβδομάδας η γενική γραμματέας Πρόνοιας Μαρία Τροχάνη: «Υπάρχουν δεδομένα που δεν γνωρίζετε» μας είπε την Παρασκευή 3 Ιουλίου παραπέμποντας την ενημέρωσή μας για τα τέλη της τρέχουσας εβδομάδας! «Ποια δεδομένα;» αναρωτιόμαστε, πέραν του κυρίαρχου όλων που είναι οι σκαστές κακοποιήσεις, και το οποίο για το υπουργείο μοιάζει να 'χει δευτερεύουσα-σχετική σημασία...
Η αγριότητα των κακοποιήσεων, οι απειλές και ο τρόμος
Σε προηγούμενο δημοσίευμα της «Ε» (Τετάρτη 1 Ιουλίου) για λόγους ευνόητους δεν δημοσιεύτηκαν και οι φωτογραφίες-ντοκουμέντα των άγριων κακοποιήσεων. Αφού, όμως, στην περίεργη αυτή υπόθεση έως και τα κυρίαρχα δεδομένα αμφισβητούνται ή/και αγνοούνται, ε, λοιπόν οι φωτογραφίες ομιλούν από μόνες τους. Από μόνη της, επίσης, μιλάει και η ιατροδικαστική γνωμοδότηση του Ορφέα Περίδη (9/3/2009) καταλήγοντας ότι «ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι επρόκειτο για χτυπήματα εκ προθέσεως». Σε ό,τι δε αφορά την αγριότητα των κακοποιήσεων, «είναι ευτύχημα που δεν επήλθε το μοιραίο», γράφει ο ιατροδικαστής, συνεπώς οποιοδήποτε περαιτέρω σχόλιο περιττεύει.
Ομιλούν, λοιπόν, οι φωτογραφίες, ομιλούν και τα ντοκουμέντα, εκείνοι που ακόμα δεν ομιλούν είναι κάποιοι έντρομοι εκ του προσωπικού του Οικοτροφείου. Μόνο ψελλίζουν με τα μάτια κατεβασμένα. Μια τέτοια «περίπτωση», με χίλια ζόρια και υποσχέσεις ανωνυμίας κατορθώσαμε και συναντήσαμε. «Οι κακοποιήσεις δεν αφορούν μόνο τα τέλη του 2008, γίνονταν και παλαιότερα» μας είπε, «και εγώ και άλλοι του προσωπικού γνωρίζουμε τους αυτουργούς», συμπλήρωσε, «απειλούν ακόμα και τη ζωή μας, είναι αδίστακτοι, δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο», κατέληξε. Το ως άνω περιγραφόμενο καθεστώς τρόμου έχει εδώ και εβδομάδες γνωστοποιηθεί στο υπουργείο Υγείας διά εμπιστευτικής έκθεσης που οι της «Κλίμακας» έχουν καταθέσει. Το δε υπουργείο από την πλευρά του -αυτό και το μυστηριώδες της όλης υπόθεσης- τοποθετούμενο υπέρ της παραμονής στην εργασία του συνόλου των εργαζομένων (μεταξύ των οποίων και οι πιθανοί βασανιστές), αντί να αποκλιμακώνει το καθεστώς φόβου ως εκ της κοινής λογικής θα όφειλε, εξ αντικειμένου το τροφοδοτεί!
Περί φόβου και τρόμου, καταλήγοντας, ο λόγος στον ογδοντάχρονο Αντώνη, έναν εκ των κακοποιηθέντων στο οικοτροφείο «Αργώς». Με φωνή ξέπνοη, μέσα από τα δόντια, μας λέει: «Σας παρακαλώ, μην τους αφήσετε να με γυρίσουν πίσω». Ο Αντώνης ξέρει τους ανθρώπους που τον κακοποίησαν, τους έχει ονοματίσει κατ' ιδίαν στους ανθρώπους της «Κλίμακας», όμως ο λόγος του νομικά δεν μετράει. Θα τον «βγάλουν τρελό», θα τον απαξιώσουν...
Ένα κρίσιμο ερώτημα ζητάει απάντηση...
Εξηγούμαστε: Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων με αναπηρία που για αντικειμενικούς λόγους αδυνατούν να προσέλθουν στα ΚΕΠΑ, η μόνη δυνατότητα αξιολόγησής τους είναι στον τόπο κατοικίας τους. Κάμποσοι, επί πολλούς μήνες παραμένουν αποκλεισμένοι από κάθε κοινωνική παροχή ή επίδομα, αναμένοντας την "μεγάλη στιγμή" της αξιολόγησης. Ούτε μία (!) περίπτωση δεν έχει καταγραφεί επίδειξης ζήλου από πλευράς των αρμόδιων εξειδικευμένων επιτροπών αξιολόγησης, μεταφραζόμενου σε αξιολόγηση κατ’ οίκον μετά την περάτωση του συμβατικού ωραρίου, έξω και πέρα από την συμβατική υποχρέωση. Μιά mini επανάσταση ανθρωπιάς διάολε, που να υπερβαίνει και διαπερνά τα συμβατικά δεδομένα. Στο όνομα της αλληλεγγύης διάολε, στο όνομα της αίσθησης χρέους προς τον απολύτως κοινωνικά αποκλεισμένο συνάνθρωπο. Εύλογες όλες μα όλες οι ενστάσεις (για μείωση εισοδήματος, αντίξοες συνθήκες εργασίας, ελλείψεις προσωπικού κ.α.), όμως κανένα περίσσευμα αλληλέγγυας ματιάς προς τον “άλλον” από το υστέρημα…
Περισσεύει η ρητορική περί της ανάγκης κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά δυστυχώς ξεχνιέται ότι η αληθώς προοδευτικού χαρακτήρα αλληλεγγύη έχει ως “πηγή” το υστέρημα. Η νεοελληνική αντι-μνημονιακή συνοχή ενώ βαυκαλίζεται (συνεπεία και των ψευδών των συστημικών αριστερών κομμάτων) ως ... ανατρεπτική, στην βάση της είναι βαθιά συντηρητική/μικροαστική. Εμπεριέχει την έννοια της αλληλεγγύης ιδωμένη ως εργαλείο διατήρησης κεκτημένων και διόλου ως προσωπική ευθύνη/χρέους. Ψευδοσυνδικαλιστικού δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα μονοδιάστατη (ρηχή) κοινωνική προσλαμβάνουσα, διαλεκτικό αντίθετο της αληθούς διαδικασίας κοινωνικής χειραφέτησης που εκκινεί από την προσωπική χειραφέτηση (η “πηγή” της αληθούς αλληλεγγύης). Στο όνομα της φαντασιακής κοινωνικής αντεπίθεσης (των επαναστατημένων δημοσίων υπαλλήλων;) που κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθεί, οι ήδη “κλειστές” άμυνες ολοένα κλείνουν και περισσότερο...
Πόσο κυριαρχική ή κυρίαρχη άραγες ήταν η ψευδο-συνδικαλιστικού χαρακτήρα ρηχή περί αλληλεγγύης κοινωνική προσλαμβάνουσα προ κρίσης (π.κ.) ; Το μέτρο της κυριαρχίας την π.κ. εποχή μας διευκολύνει να εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης του σήμερα. Ενα δημοσίευμα 3,5 χρόνια πριν (από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία) – παραθέτουμε και τους τίτλους του - μοιάζει χρήσιμο προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΒΑΝΑΥΣΕΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΣΕ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΣΤΗ ΛΕΥΚΙΜΜΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Βασανιστήρια εν ...ψυχώ;
Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν αναφορικά με το οικοτροφείο «Αργώς» στη Λευκίμμη Κέρκυρας, όπου ηλικιωμένοι ψυχικά ασθενείς υπέστησαν βάναυσες κακοποιήσεις, επίσημα πιστοποιημένες εδώ και τετράμηνο πλέον με ιατροδικαστική έκθεση.
Το «καθεστώς τρόμου», με τα άγρια χτυπήματα, έχει παρελθόν τουλάχιστον τριετίας Ενώ η επιτροπή για τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών υπό τον καθηγητή Βλάσση Τομαρά ρητά γνωμοδοτεί υπέρ του αυτονόητου, δηλαδή της καταγγελίας των συμβάσεων των εργαζομένων μέχρι την ολοκλήρωση της εξελισσόμενης εισαγγελικής έρευνας προσωποποίησης των ευθυνών, οι του υπουργείου Υγείας ανακαλύπτουν όψιμα (και πίσω από αυτές οχυρώνονται)... συνδικαλιστικές ευαισθησίες! «Είμαστε εναντίον της καταγγελίας των συμβάσεων των εργαζομένων» τοποθετούνταν προ μιας εβδομάδας η γενική γραμματέας Πρόνοιας Μαρία Τροχάνη: «Υπάρχουν δεδομένα που δεν γνωρίζετε» μας είπε την Παρασκευή 3 Ιουλίου παραπέμποντας την ενημέρωσή μας για τα τέλη της τρέχουσας εβδομάδας! «Ποια δεδομένα;» αναρωτιόμαστε, πέραν του κυρίαρχου όλων που είναι οι σκαστές κακοποιήσεις, και το οποίο για το υπουργείο μοιάζει να 'χει δευτερεύουσα-σχετική σημασία...
Η αγριότητα των κακοποιήσεων, οι απειλές και ο τρόμος
Σε προηγούμενο δημοσίευμα της «Ε» (Τετάρτη 1 Ιουλίου) για λόγους ευνόητους δεν δημοσιεύτηκαν και οι φωτογραφίες-ντοκουμέντα των άγριων κακοποιήσεων. Αφού, όμως, στην περίεργη αυτή υπόθεση έως και τα κυρίαρχα δεδομένα αμφισβητούνται ή/και αγνοούνται, ε, λοιπόν οι φωτογραφίες ομιλούν από μόνες τους. Από μόνη της, επίσης, μιλάει και η ιατροδικαστική γνωμοδότηση του Ορφέα Περίδη (9/3/2009) καταλήγοντας ότι «ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι επρόκειτο για χτυπήματα εκ προθέσεως». Σε ό,τι δε αφορά την αγριότητα των κακοποιήσεων, «είναι ευτύχημα που δεν επήλθε το μοιραίο», γράφει ο ιατροδικαστής, συνεπώς οποιοδήποτε περαιτέρω σχόλιο περιττεύει.
Ομιλούν, λοιπόν, οι φωτογραφίες, ομιλούν και τα ντοκουμέντα, εκείνοι που ακόμα δεν ομιλούν είναι κάποιοι έντρομοι εκ του προσωπικού του Οικοτροφείου. Μόνο ψελλίζουν με τα μάτια κατεβασμένα. Μια τέτοια «περίπτωση», με χίλια ζόρια και υποσχέσεις ανωνυμίας κατορθώσαμε και συναντήσαμε. «Οι κακοποιήσεις δεν αφορούν μόνο τα τέλη του 2008, γίνονταν και παλαιότερα» μας είπε, «και εγώ και άλλοι του προσωπικού γνωρίζουμε τους αυτουργούς», συμπλήρωσε, «απειλούν ακόμα και τη ζωή μας, είναι αδίστακτοι, δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο», κατέληξε. Το ως άνω περιγραφόμενο καθεστώς τρόμου έχει εδώ και εβδομάδες γνωστοποιηθεί στο υπουργείο Υγείας διά εμπιστευτικής έκθεσης που οι της «Κλίμακας» έχουν καταθέσει. Το δε υπουργείο από την πλευρά του -αυτό και το μυστηριώδες της όλης υπόθεσης- τοποθετούμενο υπέρ της παραμονής στην εργασία του συνόλου των εργαζομένων (μεταξύ των οποίων και οι πιθανοί βασανιστές), αντί να αποκλιμακώνει το καθεστώς φόβου ως εκ της κοινής λογικής θα όφειλε, εξ αντικειμένου το τροφοδοτεί!
Περί φόβου και τρόμου, καταλήγοντας, ο λόγος στον ογδοντάχρονο Αντώνη, έναν εκ των κακοποιηθέντων στο οικοτροφείο «Αργώς». Με φωνή ξέπνοη, μέσα από τα δόντια, μας λέει: «Σας παρακαλώ, μην τους αφήσετε να με γυρίσουν πίσω». Ο Αντώνης ξέρει τους ανθρώπους που τον κακοποίησαν, τους έχει ονοματίσει κατ' ιδίαν στους ανθρώπους της «Κλίμακας», όμως ο λόγος του νομικά δεν μετράει. Θα τον «βγάλουν τρελό», θα τον απαξιώσουν...
Ένα κρίσιμο ερώτημα ζητάει απάντηση...
Όλα τα της έρευνάς μας ευρήματα συγκλίνουν στο ότι το «καθεστώς τρόμου» στο οικοτροφείο της Λευκίμμης δεν είναι συγκυριακή-φρέσκια υπόθεση, αντίθετα έχει παρελθόν τουλάχιστον τριετίας! Το βέβαιον είναι ότι η μέχρι σήμερα στάση του υπουργείου Υγείας (επικουρούμενη από συνδικαλιστικούς φορείς, που ορθώνουν μέτωπο ενάντια στις καταγγελίες συμβάσεων των εργαζομένων, δίχως ούτε μισή λέξη να αρθρώνουν για τις άγριες κακοποιήσεις ωσάν να μην έγιναν) που πρακτικώς παρεμποδίζει «στόματα να ανοίξουν», δεν μπορεί να είναι προϊόν άγνοιας των «αυτονόητων» περί ψυχικής υγείας. «Τι μπορεί να είναι;» το εναπομείναν κρίσιμο ερώτημα. Ε, λοιπόν, απευθύνουμε δημόσια το παραπάνω ερώτημα στον από πέρυσι σύμβουλο του υπουργείου Υγείας για θέματα ψυχικής υγείας Σωτήρη Κουπίδη, επί σαράντα μήνες διατελέσαντα (μέχρι φθινόπωρο 2008) διοικητή του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κερκύρας, ο οποίος εκ της θέσεώς του είχε πλείστες επαφές με όλες τις δομές ψυχικής υγείας της Κέρκυρας, άρα και με το «Αργώς». Δεν μπορεί, κάποιον λόγο παραπάνω συμβουλευτικό επί του θέματος θα αρθρώνει, κάτι περισσότερο για τον επί τριάμισι χρόνια τομέα αρμοδιότητάς του θα γνωρίζει.
Σχόλιο (σημερινό) : Δεν λάβαμε ποτέ δημόσια απάντηση στο ερώτημα. Η συνδικαλιστικού χαρακτήρα αντίληψη περί δικαιωμάτων (οι εργαζόμενοι εργάζονται σε αντίξοες συνθήκες και υπο-αμοίβονται μας διαμηνύθηκε ατύπως από συνδικαλιστικά – δεξιά και αριστερά - χείλη) αποδείχτηκε ισχυρότερη του δικαιώματος στα μη βασανιστήρια των μη εχόντων στο πλευρό τους οργανωμένο πολιτικο-συνδικαλιστικό κίνημα ψυχικά ασθενών. Οι μεν πρώτοι απέμειναν αλώβητοι παρέα με τα βάσανά τους οι δε δεύτεροι ... αδικαίωτοι να μετρούν τα τραύματα από τα βασανιστήριά τους. Παρεπιμπτόντως, ο τότε σύμβουλος και σωπαίνων στο όνομα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των βασανιστών εργαζομένων (κάποιοι εκ των οποίων φέρονται να ήταν “δικοί” του άνθρωποι) είναι και σήμερα ενεργά “παρών” στα του υπουργείου υγείας στο όνομα των δικαιωμάτων των “ευάλωτων” στον κοινωνικό αποκλεισμό...
ΥΓ: Η αληθής (προοδευτική - πολιτικοποιημένη) αλληλεγγύη εκφράζεται στους “από κάτω”, όμως το βλέμμα της δεν έχει φορά “από πάνω προς τα κάτω” αλλά ευθεία. Η αληθής – ευθέος προσανατολισμού αλληλεγγύη δεν κατατμείται (σε συναδέλφους, συναγωνιστές κ.ο.κ.) ούτε υπόκειται σε συνδικαλιστικούς, επαγγελματικούς ή δημοσιοϋπαλληλικούς αυτοπεριορισμούς. Είναι συνειδητή, άρα καθολική. Προϋποθέτει αληθινή - ατόφια (όχι ... εξορθολογικοποιημένη) ανθρωπιά.
Σχόλιο (σημερινό) : Δεν λάβαμε ποτέ δημόσια απάντηση στο ερώτημα. Η συνδικαλιστικού χαρακτήρα αντίληψη περί δικαιωμάτων (οι εργαζόμενοι εργάζονται σε αντίξοες συνθήκες και υπο-αμοίβονται μας διαμηνύθηκε ατύπως από συνδικαλιστικά – δεξιά και αριστερά - χείλη) αποδείχτηκε ισχυρότερη του δικαιώματος στα μη βασανιστήρια των μη εχόντων στο πλευρό τους οργανωμένο πολιτικο-συνδικαλιστικό κίνημα ψυχικά ασθενών. Οι μεν πρώτοι απέμειναν αλώβητοι παρέα με τα βάσανά τους οι δε δεύτεροι ... αδικαίωτοι να μετρούν τα τραύματα από τα βασανιστήριά τους. Παρεπιμπτόντως, ο τότε σύμβουλος και σωπαίνων στο όνομα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των βασανιστών εργαζομένων (κάποιοι εκ των οποίων φέρονται να ήταν “δικοί” του άνθρωποι) είναι και σήμερα ενεργά “παρών” στα του υπουργείου υγείας στο όνομα των δικαιωμάτων των “ευάλωτων” στον κοινωνικό αποκλεισμό...
ΥΓ: Η αληθής (προοδευτική - πολιτικοποιημένη) αλληλεγγύη εκφράζεται στους “από κάτω”, όμως το βλέμμα της δεν έχει φορά “από πάνω προς τα κάτω” αλλά ευθεία. Η αληθής – ευθέος προσανατολισμού αλληλεγγύη δεν κατατμείται (σε συναδέλφους, συναγωνιστές κ.ο.κ.) ούτε υπόκειται σε συνδικαλιστικούς, επαγγελματικούς ή δημοσιοϋπαλληλικούς αυτοπεριορισμούς. Είναι συνειδητή, άρα καθολική. Προϋποθέτει αληθινή - ατόφια (όχι ... εξορθολογικοποιημένη) ανθρωπιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.