ΑμεΑ: Και μετά ήρθε ο ΕΟΠΥΥ...

Ο Πέτρος έχει δείκτη νοημοσύνης 40. Όσο περίπου και η ηλικία του. Είναι πάντα χαμογελαστός και χαρούμενος. Η ομιλία του είναι ένα κολάζ προτάσεων από το σπίτι του, από τις ελληνικές σειρές και τις ειδήσεις. Ο Πέτρος κρατάει πάντα στη τσέπη του μια κασέτα. Δεν γνωρίζει αν η κασέτα περιέχει μουσική ή οτιδήποτε άλλο, όμως δεν την αποχωρίζεται ποτέ. Είναι δικιά του. Ο Πέτρος έρχεται στο Κέντρο 30 χρόνια. Τον καλοδεχτήκαμε όταν ήταν 10 χρονών. Είναι το σχολείο του. Έχουμε κι άλλους σαν τον Πέτρο και κορίτσια πολλά. Καμιά σαρανταριά όλοι μαζί. Που οι 130 πριν πέντε μόλις χρόνια. Άλλοι πιο εύκολοι κι άλλοι στραβόξυλα και τους φροντίζει όλους. Μια ζωή τους φροντίζει. Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας ΑΜΕΑ είναι.

Ο Μεμάς ξυπνάει κάθε πρωί στις 5 εδώ και 22 χρόνια. Καβαλάει το σχολικό αυτοκίνητο και ξεκινάει δρομολόγιο. Δεν έχει χάσει ούτε μια μέρα, ούτε ένα δρομολόγιο. Είναι οδηγός. Ο Μεμάς γνώρισε τη γυναίκα του στο Κέντρο. Έκανε οικογένεια με μια παιδαγωγό. Δύο αγόρια, ποδοσφαιρισταράδες. Στις 7:00 θα κορνάρει στο σπίτι του Πέτρου, θα ανταλλάξει τις καλημέρες του με τους γονείς του και θα συνεχίσει το δρόμο του. Κάποτε το γέμιζε το σχολικό και ο δρόμος του ήταν μακρύτερος. Τώρα σκάρτα 12 παιδιά να βάζει μέσα. Οι περικοπές των ασφαλιστικών ταμείων βλέπετε. Κάθε χρόνο και περισσότερες. Και δώσ’ του κατηφόρα ο μισθός. Και μετά ήρθε ο ΕΟΠΥΥ.

Η Έρση είναι συνοδός στο σχολικό του Μεμά. Κοντεύει τα 60. Από τις 5 στο πόδι κι αυτή. Θα παραλάβει τον Πέτρο και τους υπόλοιπους και όταν φτάσει στο Κέντρο θα αναλάβει άλλες ευθύνες. Ένα τμήμα σπαστικά παιδιά, καθηλωμένα στις καρέκλες. 8 παιδιά (τι παιδιά δηλαδή, ενήλικες με τα όλα τους, 100 κιλά ο καθένας) όλα δικά της. Να φάνε, να πιούνε, να διασκεδάσουν, να αλλάξει και τις πάνες. Και το μεσημέρι πάλι δρομολόγιο. 10 ώρες στο πόδι η Έρση, για 650 ευρώ, κι αυτά 4 μήνες απλήρωτα τώρα. Δε μπορεί, λέει, κάποτε θα πληρώσει ο ΕΟΠΥΥ, θα μας πληρώσει κι εμάς τ’ αφεντικό. Τι να κάνει κι αυτή, παιδιά της είναι πια και τ’ αγαπάει.

Ο Μάρκο είναι μουσικός. Εκεί να δεις χαμόγελο και θετική αύρα. Λάμπει ολόκληρος. Ο Μάρκο δεν γεννήθηκε στα μέρη μας. Ξεκίνησε από τη βροχερή και μουντή βόρεια χώρα του με ένα άλογο και μια άμαξα και κυνήγησε τον ήλιο. Ο Μάρκο έριξε άγκυρα στο Κέντρο. 10 χρόνια τώρα κι αυτός. Ο Μάρκο έχει γυρίσει τον κόσμο με μια άμαξα και ένα άλογο που ψόφησε με το που πάτησε Ελλάδα. Τι να του πεις για κρίση και προβλήματα. Μόνο τη βενζίνη του ζήτησε μισθό μέχρι να πληρώσει ο ΕΟΠΥΥ. Ευτυχία γι αυτόν είναι το χαμόγελο το παιδιών όταν ακούν τη μουσική του. «Αυτό δεν πληρώνεται καλέ μου φίλε» λέει, πάντα χαμογελαστός.

Τόσες ιστορίες. Έχω και για άλλους 10 που έμειναν και παλεύουν ακόμα απλήρωτοι. Έχω και για άλλους τόσους που μέσα σε 3 χρόνια έγιναν στατιστικό νούμερο της ανεργίας. Ήρωες όλοι τους. Να γράψει κανείς βιβλία ολόκληρα. Όσο για παιδιά με Ειδικές Ανάγκες και τις οικογένειές τους. Τόμους! Εκεί να δεις προβλήματα. Αλλά και ποιος να θέλει να τα ακούσει. Μακριά από μας και όπου θέλουν ας είναι.

Και μετά ήρθε ο ΕΟΠΥΥ.

Η κα. Τασία βρίσκεται σε απόγνωση. Βλέπει το παιδί της στο σπίτι να μαραζώνει. Δε κάθεται στιγμή ο άτιμος. Αυτισμός, υπερκινητικότητα, νεύρα, ψύχωση. Πώς να εκτονωθεί; Η κα. Τασία τηλεφώνησε στο Κέντρο. Θέλει κάτι να κάνει, ότι καλύτερο μπορεί για το παιδί της. Ψάχνει τρελαμένη. Να τον στείλει κάπου, να βγει από το σπίτι να μάθει και κάτι. Να κάνει εργοθεραπεία, εργαστήρια, γυμναστική. Όλα τα κοντινά της Κέντρα έκλεισαν ή κλείνουν. Ας είναι καλά το Κράτος Πρόνοιας. Δεν έχει και λεφτά, μια σύνταξη κι αυτή πετσοκομμένη. Ο σύζυγος; Που να τον βρεις αυτόν; Με το που έμαθε τα άσχημα μαντάτα, όπου φύγει φύγει. 19 χρόνια άφαντος. Μόνη της τα τραβάει.

Η κα. Τασία τηλεφώνησε στο Κέντρο και δεν άκουσε καλά νέα. 9 μήνες έχει να δει χρήματα το Κέντρο από τον ΕΟΠΥΥ. Όχι ότι δεν το ήξερε. Παντού τα ίδια ακούει. Μόνο έξοδα και καθόλου έσοδα το Κέντρο τόσους μήνες τώρα. Μα γίνεται έτσι δουλειά; Έφτασε να χρωστάει παντού. Στο προσωπικό, στο ΙΚΑ, στην εφορία… Ας είναι καλά ο ΕΟΠΥΥ. Άσε που τους θέλει φορολογικά και ασφαλιστικά ενήμερους για να τους πληρώσει. Πού να τις βρούνε βρε οι άνθρωποι τις ενημερότητες; Απλήρωτους δεν τους έχεις; Και στο Πέτρο με το 40 IQ να το πεις, τα γέλια θα βάλει.

Άλλους 5 απελπισμένους σαν τη κα. Τασία έδιωξε τηλεφωνικά ο διευθυντής του Κέντρου σε μια εβδομάδα μέσα. Γι αυτόν τώρα όλοι είναι επιπλέον έξοδα, χρέη και ευθύνες που γεννάνε κι άλλα χρέη και άλλες ευθύνες και έσοδα δεν βλέπει στον ορίζοντα. Με τα χέρια στο κεφάλι προσπαθεί να καταλάβει πως γίνεται να φτάνει κάποιος στη χρεοκοπία όταν αυτός που τον οδηγεί εκεί είναι ο ίδιος που του χρωστάει πρώτος. Προσπαθεί να καταλάβει πως μια δουλειά με 30 και βάλε χρόνια προσφοράς και τόση ζήτηση και ανάγκη ύπαρξης αργοπεθαίνει χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε μια δραχμή δεν χρωστούσε 3 χρόνια πίσω και τώρα σε όποιον μιλάει Ελληνικά. Και όταν γυρνούσε σπίτι πάντα ένιωθε ότι είχε προσφέρει το καλό. Να ξανανοίξουν τη Λέρο προσπαθούν; αναρωτιέται. Γιατί το Κέντρο σίγουρα το έχουνε βάλει στο μάτι να το κλείσουν. Παράπλευρη απώλεια τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Μικρό και το πολιτικό κόστος. Άσε που δεν έχουν και κανένα μουσάτο συνδικαλισταρά οι φουκαράδες να κάνει σαματά. Μόνιμα αδικημένοι και πάντα στο περιθώριο. Με καθημερινά προβλήματα που ούτε σε εφιάλτες δεν τα βλέπουμε εμείς.

Προσεχώς και χωρίς σχολείο.

ΥΓ. Όλες οι ιστορίες που αναφέρονται είναι πραγματικές. Δεν ισχύει το ίδιο και για τα ονόματα.

Τη συγκλονιστική αυτή επιστολή έστειλε στο enikos.gr υπεύθυνος του εν λόγω Κέντρου.



Πηγή: http://www.enikos.gr