ΑμεΑ: Καπάκια, αναπηρικά αμαξίδια, εθελοντισμός και λοιπές σχετικές πληροφορίες

Επειδή πολλοί φίλοι ρωτούν γι' αυτό το θέμα, έρχομαι και μπαίνω ξανά σε αυτήν την θέση, που σπάνια μπαίνω. Ξανάρχομαι λοιπόν στην θέση του αρθρογράφου, για να δώσω απαντήσεις αλλά και την άποψή μου σε αυτό το θέμα, τουλάχιστον για να μην τα επαναλαμβάνω.

Έχω διαβάσει και ακούσει αρκετές φορές το ερώτημα και συνήθως φαίνεται ή ακούγεται κάπως έτσι: 

- Ξέρετε τι ισχύει με τα καπάκια και τα αναπηρικά αμαξίδια;

- Που μπορούμε να τα δώσουμε για να πάρουμε ή να τα χαρίσουμε;

- Έχουμε ακούσει ξέρεις διάφορα...

Θες την αλήθεια; Την αντέχεις; Γιατί αν δεν την αντέχεις μην διαβάσεις παρακάτω. Θα σε ενοχλήσει και θα σε πειράξει. Ποια αλήθεια να μου πεις... Ναι δίκιο έχεις. Θα σου πω αυτό που νομίζω εγώ πως είναι η αλήθεια. Αυτό που έψαξα και διάβασα και σε άλλα άρθρα. Όχι αυτό που φαντάστηκα.
Να σου πω κι εγώ, όχι τι είχα ακούσει, αλλά τι είχα διαβάσει παλαιότερα και πρόσφατα, που είναι και πιο προς το πραγματικό και όχι στο κάπως όμορφα σπασμένο τηλέφωνο του αιώνα του διαδικτύου. Γιατί εκεί οφείλονται όλα... σε μια παραπληροφόρηση ή μάλλον σε μια λάθος ψευδή πληροφορία.

Η υπόθεση είναι σαν το νόμισμα - έχει πάντα δυο όψεις και όλως τυχαίως διαφορετικές η μία από την άλλη. Αν είσαι εδώ και θες ακόμα να με διαβάσεις, συνέχισε με τα παρακάτω.

Το λοιπόν... θα ήθελα αρχικά να ρωτήσω: 

- Σου αρέσουν φίλε/η οι μύθοι του Αισώπου;

- Τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν;
- ή δεν ξέρω εγώ ποιου παραμύθια;

Αν ναι τότε φίλε μου θα έχεις ακούσει ή έχεις μάθει άλλο ένα... ένα ακόμα μύθο ή παραμύθι πληροφορούμενος γι' αυτήν την υπόθεση. Καλοφτιαγμένο όμως. Όλα... μα όλα ξεκίνησαν από ένα ψέμα!

Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία αυτή πριν κάτι χρόνια (βλέπε πληροφορίες και στο ανάλογο θέμα που είναι αναδημοσίευση από εφημερίδα: Πώς τα πλαστικά καπάκια έγιναν... αναπηρικά αμαξίδια).

Να στα πω όμως και με λίγα λόγια: Ήταν κάποιος φαίνεται που διέδωσε όλη αυτήν την φήμη (έβαλε και αγγελία) του τύπου: "Μαζεύτε καπάκια και θα τα κάνουνε καρότσια"... και "είναι για καλό σκοπό" και τα ρέστα.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι ήθελε να πετύχει. Πιθανά όμως ενδεχόμενα είναι τα ακόλουθα:
α) κινητοποίηση με πιθανό εθελοντισμό υπέρ των ΑμεΑ
και β) να σπάσει πλάκα.
Εκεί που ξεκινά η ιστορία ή μάλλον το ψέμα, κάπου δηλαδή στην βόρεια Ελλάδα, διαδόθηκε η φήμη, αλλά η μπάλα όμως χάθηκε. Γιατί; Απλό είναι. Μάζευε πολύς κόσμος καπάκια... μάζευε και μάζευε. Τι σχολεία... τι υπηρεσίες

και τα πηγαίνανε σε έναν τοπικό νομαρχιακό σύλλογο ΑμεΑ. Αυτοί εκεί δεν είχαν τι να τα κάνουν. Και το γιατί είναι απλό: Κανείς δεν τα δεχόταν να τα πάρει με κανένα αντάλλαγμα.
Όλο αυτό όμως πήρε διαστάσεις και στον τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό και όποια άλλη μορφή βρήκε να διαδοθεί το νέο και το πρόβλημα.

Τόσος κόσμος μάζευε καπάκια και τελικά όλο αυτό ήταν χωρίς αντίκρισμα; Όλα τελικά ήταν ένα ψέμα;
Κάπου εκεί εμφανίστηκε μια εταιρία (ο σωτήρας της υπόθεσης)... που καλή την πίστη τα πήρε αν και δεν τα χρειαζόταν. Έδωσε αντάλλαγμα για τα καπάκια... αναπηρικά αμαξίδια, αυτό δηλαδή που όλοι περίμεναν πως θα πάρουν.

Γιατί το έκανε αυτό;
Ίσως και από την συγκίνηση του ιδιοκτήτη και την καλή του την καρδιά, ίσως και να τα έδωσε ως χορηγία να απαλλαχθεί κι από φόρους του κράτους, έκανε αυτήν την καλή πράξη. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος δεν αλλάζει το αποτέλεσμα. Ζήτησε όμως να μείνει κρυφό ποιος είναι και ποια είναι η εταιρία ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο κι ο νομαρχιακός σύλλογος το έπραξε.

Έλα μου ντε όμως που η καλή είδηση ταξιδεύει πάρα πολύ γρήγορα... και είχε και άλλα αποτελέσματα. Πανελλαδικά συνέχιζαν διάφοροι να μαζεύουν καπάκια. Μέχρι κι εγώ μάζευα κάποιο διάσημα. Τα έδινα σε ένα συγγενικό πρόσωπο που τα πήγαινε Αθήνα. Την ρώτησα κάποια στιγμή που τα πάνε... και μου είπε πως τα έδινε κάπου αλλού κι αυτοί κάπου αλλού και ούτε κανείς ήξερε που κατέληγαν. Αποτέλεσμα; Μηδέν. Διαβάζω που λέτε και ένα άρθρο (το παραπέμπω πιο πάνω) και έμαθα όλα τα παραπάνω.

Ο πρόεδρος του πιο πάνω νομαρχιακού συλλόγου εξηγούσε σε μεγάλης κυκλοφορίας Αθηναΐκη εφημερίδα το όλο αποτέλεσμα και την πλήρη αλήθεια και το ψέμα, πως τα καπάκια κανείς δεν τα χρειαζόταν πραγματικά και δεν τα ήθελε ως αντάλλαγμα για τα αναπηρικά αμαξίδια. Κάποιοι φιλοτιμήθηκαν λόγω και της κινητοποίησης και τα κάνανε δωρεά.

Κι ερχόμαστε στο σήμερα... που έσκασε μια ιστορία (βλέπε πληροφορίε στο ακόλουθο άρθρο: Αναπηρικά καροτσάκια από καπάκια μπουκαλιών) με έναν νέο σύλλογο κι ένα νησί που μάζευε καπάκια κι αρχίζει να μου θυμίζει την παλιά ιστορία και λέω πάλι με απορία:

Αφού στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιο σύστημα που να μπορείς να ανακυκλώνεις τα μπουκάλια και να παίρνεις κάποιο αντίκρισμα σε χρήμα (σε άλλες χώρες υπάρχει - αλλά το προπληρώνεις όταν το αγοράζεις και τα παίρνεις πίσω αυτά τα λεφτά όταν το επιστρέφεις προς ανακύκλωση στα σημεία πώλησης), γιατί τόσος κόσμος μάζευε και μαζεύει ενώ κανείς δεν θα τα δεχθεί. Μήπως γιατί το ψέμα ενεργοποίησε τον εθελοντισμό;

Να μου πεις κι αυτό μια καλή πράξη είναι, αλλά όταν δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα σε αυτήν το χάνεις το θέμα.
Ας μείνουμε στο καλό του πράγματος. Την ελπίδα και τον εθελοντισμό που δείχνει η όλη αυτή γενικευμένη πράξη... κι ας ελπίσουμε στο μέλλον να έχει μεγαλύτερα και πραγματικά αποτελέσματα.

Νότης