Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες είναι κι αυτοί άνθρωποι…

Η έξωση από αυτό το περιβάλλον και η καθήλωσή τους στην ιδιωτική-οικογενειακή σφαίρα, το θλιβερό «παρκάρισμά» τους μπροστά στην οθόνη μιας τηλεόρασης και η κατά κανόνα εξάρτησή τους από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, συνεπάγεται μια ακόμη επιβάρυνση στην πορεία της εξέλιξής τους...

Οι μεταμοντέρνες , μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πρακτικές σταδιακού «ξεφορτώματος» των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες (ΑμεΑ) από τον δημόσιο - προνοιακό χώρο δεν έχουν την εξόφθαλμη βαρβαρότητα των Ναζί, όμως σε τελική ανάλυση επιφέρουν ανάλογα δολοφονικά αποτελέσματα. Το «αύριο» αυτής της πορείας μπορεί εύκολα να το φανταστεί κανείς: Είναι η ιδιωτικοποίηση και ταυτόχρονα η αύξηση του κόστους των προνοιακών υπηρεσιών, είναι το άνοιγμα νέων πεδίων ανάπτυξης της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας. Κι από την άλλη πλευρά είναι ένα «Κωσταλέξι» μεγάλης κλίμακας - για να χρησιμοποιήσουμε την περίπτωση της Ελένης Καρυώτη από το Κωσταλέξι της Φθιώτιδας, που έζησε κλειδαμπαρωμένη από τους γονείς της επί 29 χρόνια: Δηλαδή ένας υποχρεωτικός εγκλεισμός - εγκλωβισμός των φτωχότερων ΑμεΑ σε οικογενειακές ή άλλες μικροεστίες είναι ο εσαεί αποκλεισμός τους από τη δυνατότητα να ανακάμψουν και να αναλάβουν μικρούς παραγωγικούς ρόλους, είναι ο περιορισμός των πρακτικών ανάπτυξης της προσωπικότητας και αυτοεξυπηρέτησής τους...

Πολλοί θεωρούν ότι η διακοπή της λειτουργίας Ιδρυμάτων όπως αυτή του Σικιαριδείου, που αναγγέλθηκε στο κατακαλόκαιρο με αιτιολογία τη μη χρηματοδότηση από το κράτος, ισοδυναμεί με μια απλή διακοπή μαθησιακής διαδικασίας. Πρόκειται για μεγάλο λάθος: Το Σικιαρίδειο Ίδρυμα, αλλά και άλλα ανάλογα (π.χ. Θεοτόκος) που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, συγκροτούν μικροκοινότητες ζωής και επιτελούν ουσιαστικές λειτουργίες για τα παιδιά και τους γονείς. Και τούτο γιατί τα ΑμεΑ μικρής ή μεγάλης ηλικίας αδυνατούν -μέσα στον άμεσο χωρικό περίγυρό τους- να διαμορφώσουν σχέσεις με άλλα άτομα ανάλογης ηλικίας ή να βρουν πρόσωπα με αντίστοιχες μειονεξίες, πράγμα που σημαίνει ότι εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις σχέσεις που δημιουργούν στο ιδρυματικό περιβάλλον... Η έξωση από αυτό το περιβάλλον και η καθήλωσή τους στην ιδιωτική-οικογενειακή σφαίρα, το θλιβερό «παρκάρισμά» τους μπροστά στην οθόνη μιας τηλεόρασης και η κατά κανόνα εξάρτησή τους από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, συνεπάγεται μια ακόμη επιβάρυνση στην πορεία της εξέλιξής τους...

Τον τελευταίο χρόνο, το Σικιαρίδειο Ίδρυμα περιέκοψε δραστικά τα λειτουργικά κόστη του, αρχής γενομένης από τη διακοπή της λειτουργίας του παραρτήματος του Ελληνικού και τη μετακίνηση των παιδιών στο κεντρικό ίδρυμα, στο Μαρούσι. Ένα σημαντικό μέρος του προσωπικού απολύθηκε -περίπου 23 άτομα-, ενώ ένα άλλο συνταξιοδοτήθηκε χωρίς επαναπροσλήψεις για την κάλυψη των κενών θέσεων. Το δυσμενές αποτέλεσμα εισπράχθηκε από όλη τη μικροκοινωνία του Σικιαριδείου - και ιδιαίτερα από τα παιδιά με τόπο κατοικίας την περιοχή του Ελληνικού: Που έπρεπε πλέον να υποβάλλονται σε χρονοβόρες και εξαιρετικά δυσανάλογες μετακινήσεις, σε σχέση με τον παιδαγωγικό χρόνο και τις άλλες υπηρεσίες που εισέπρατταν στο Μαρούσι...

Η τελευταία πράξη του προαναγγελθέντος θανάτου του «κεντρικού παραρτήματος» δημιούργησε πολλά ερωτηματικά σε γονείς, κηδεμόνες και εργαζόμενους: Ερωτηματικά για τον λόγο της λειτουργίας του Σικιαριδείου χωρίς πιστοποίηση -σε αντίθεση με ομοειδή ιδρύματα- πράγμα που θα του επέτρεπε την άντληση πόρων από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΣΠΑ). Ερωτηματικά όσον αφορά την ύπαρξη «ρευστών» πόρων στα ταμεία του Ιδρύματος, ως εκ της ίδιας της πράξης της δωρεοδοσίας. Και, τέλος, ερωτηματικά για τη λάου-λάου ιδιωτικοποίηση, που κυκλοφορεί στον «αέρα» και συνίσταται στη σταδιακή ανάληψη του κόστους διαφόρων υπηρεσιών από τους γονείς...

Πηγή: http://www.avgi.gr