Tα νεαρά βλαστοκύτταρα είναι καλύτερα

Η αντιμετώπιση της γήρανσης των κυττάρων απασχολεί τους επιστήμονες.
Και τα βλαστοκύτταρα, αν και αρχέγονα κύτταρα, εντούτοις υφίστανται τη φυσιολογική φθορά του χρόνου και γηράσκουν. Στη γήρανση των βλαστοκυττάρων οφείλεται η συνολική γήρανση του ανθρώπινου σώματος.

Βλαστοκύτταρα υπάρχουν σε όλα τα όργανα και τους ιστούς και συμβάλλουν στη φυσιολογική ανανέωσή τους και την αντιμετώπιση της φθοράς που υφίστανται με το χρόνο. Μετά όμως από κάποια ηλικία η ανανέωση των ιστών επιβραδύνεται ή σταματά με αποτέλεσμα οι βλάβες της γήρανσης να μην είναι αναστρέψιμες.

Από λίγες θέσεις του ανθρώπινου σώματος μπορούν να εξαχθούν βλαστοκύτταρα τα οποία έχουν πρακτική χρήση. Ένα τέτοιο όργανο είναι ο μυελός των οστών, ο οποίος χρησιμοποιείται για τη θεραπεία κακοήθων ασθενειών, κυρίως της λευχαιμίας. Όταν λοιπόν χρησιμοποιείται για την αντικατάσταση του προσβεβλημένου από τη λευχαιμία μυελού του ασθενούς έχει βρεθεί ότι η ενσωμάτωσή του στην καινούρια θέση είναι βραδεία και εξαρτάται από την ηλικία του δότη. Η επιβράδυνση της εμφύτευσης οφείλεται στον αργό ρυθμό πολλαπλασιασμού των ενήλικων βλαστοκυττάρων και αυτό έχει ως συνέπεια τη βραδεία αποκατάσταση των αιμοποιητικών και αμυντικών κυττάρων του αίματος.

Η αντιμετώπιση της γήρανσης των κυττάρων είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς επιστήμονες ανά τον κόσμο. Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Cincinnati και της Ulm στη Γερμανία ανακοίνωσαν από κοινού την αναγνώριση ενός μορίου που ευθύνεται για τη γήρανση των βλαστοκυττάρων. Οι επιστήμονες δρουν προς την κατεύθυνση αυτή επιδιώκοντας την αναστολή της δράσης αυτής της ουσίας.

Άλλες ομάδες επιστημόνων, μεταξύ αυτών και ελληνικές, έχουν προχωρήσει περισσότερο εστιάζοντας προς τα τελομερή τα οποία υπάρχουν στα χρωμοσώματα όλων των κυττάρων και έχουν συγκεκριμένο μήκος, το οποίο ελαττώνεται με την πάροδο της ηλικίας. Η αναγέννηση των τελομερών και η διατήρηση του αρχικού μήκους τους με τη χρήση μεθόδων γονιδιακής θεραπείας αναμένεται να δώσει τέλος στο φαινόμενο της γήρανσης των κυττάρων και του οργανισμού. Ήδη έχουν ανακοινωθεί αποτελέσματα σε πειραματόζωα.

Ο αντίλογος στα πειράματα αυτά είναι ότι η παράταση της ζωής των ανθρώπων θα οδηγήσει σε εμφάνιση ασθενειών, όπως του καρκίνου λόγω της αύξησης των μεταλλάξεων με την πάροδο της ηλικίας.

Υπάρχει όμως μια πηγή βλαστοκυττάρων στο σώμα μας από την οποία μπορούμε με ασφάλεια να συλλέξουμε υγιή και νεαρά βλαστοκύτταρα τα οποία θα βοηθήσουν εμάς και την οικογένειά μας σε περιπτώσεις κακοήθων ασθενειών, αλλά και εφαρμογών αναγεννητικής ιατρικής. Η πηγή αυτή είναι το ομφαλοπλακουντιακό αίμα, ο ομφάλιος λώρος και ο πλακούντας.

Ένα μέρος των βλαστοκυττάρων του ομφαλοπλακουντιακού αίματος εγκλωβίζεται στην κυκλοφορία του αίματος του παιδιού μετά την αποκοπή του ομφαλίου λώρου και το υπόλοιπο που παραμένει μέσα στον πλακούντα συλλέγεται και κρυοσυντηρείται για μελλοντική χρήση. Η λήψη τους είναι ασφαλής και η κρυοσυντήρησή τους μέσα στο υγρό άζωτο εξασφαλίζει την εφ όρου ζωής παραμονή τους στη διάθεση του ατόμου.

Το ομφαλοπλακουντιακό αίμα που συλλέγεται ανήκει στο παιδί, είναι απόλυτα συμβατό μαζί του και έχει κατά 30% πιθανότητα να είναι απόλυτα συμβατό (100%) με τα αδέλφια του. Αμέσως μετά τα αδέλφια κατά σειρά συμβατή είναι η μητέρα, διότι εκτός από την κληρονομική υπάρχει και η επίκτητη συμβατότητα την οποία παίρνει το παιδί από τη μητέρα του, λόγω της επί εννέα μήνες συμβίωσης μαζί της. Το ομφαλοπλακουντιακό αίμα περιέχει εκτός από τα αιμοποιητικά και πολυδύναμα βλαστοκύτταρα τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε οκτώ διαφορετικά είδη κυττάρων και να χρησιμοποιηθούν για αποκατάσταση των αντίστοιχων οργάνων. Εκτός από το αίμα η ομφαλοπλακουντιακή μονάδα περιέχει και τα μεσεγχυματικά κύτταρα, τα οποία αποχωρίζονται από τον ιστό και κρυοσυντηρούνται ανεξάρτητα από τα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα και αποτελούν τα πλέον συχνά χρησιμοποιούμενα βλαστοκύτταρα σήμερα.

Τα βλαστοκύτταρα του ομφαλοπλακουντιακού αίματος είναι κύτταρα μηδενικής ηλικίας, η χρήση τους προσφέρει σημαντικά θεραπευτικά αποτελέσματα και παρακολουθώντας τη διεθνή βιβλιογραφία διαπιστώνει κάποιος τη συνεχή αύξηση της θεραπευτικών χρήσεων, με τάση κυρίως από το ίδιο το παιδί που του ανήκουν και στη συνέχεια από τα συμβατά μέλη της οικογένειάς του.


Πηγή: http://www.iatronet.gr