Η παιδοφιλία ως αναπηρία και η επιστροφή της νοσοκόμας Ρέιτσεντ

του Ναπολέοντα Λιναρδάτου Με την φασαρία που έγινε με την υπ. αριθ. 2611 ΦΕΚ της 8ης Νοεμβρίου 2011 όπου «είχαν περιληφθεί μεταξύ των ψυχικώς πασχόντων, κατηγορίες ατόμων όπως παιδόφιλοι, επιδειξιομανείς, εθισμένοι στον τζόγο, κλεπτομανείς και πυρομανείς» χάθηκε η ουσία της υπόθεσης που είναι πολύ πιο σημαντική από την συγκεκριμένη είδηση. Ο θόρυβος για τους σχετικά «ανάπηρους» παιδόφιλους που αν συντρέχουν και άλλοι λόγοι μπορούν να απολαμβάνουν «μειωμένα τιμολόγια στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ή σε εισιτήρια Μέσων Μαζικής Μεταφοράς»παρουσιάστηκε ως ένα άλλο ευτράπελο γεγονός του ανοργάνωτου ελληνικού κράτους. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη. Όλα αυτά προέρχονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και βρίσκονται στην Διεθνή Ταξινόμηση Νοσημάτων, παιδοφιλία F65.4, φετιχισμός F65.0, σαδομαδοχισμός F65.5 κτλ, ως ψυχικές παθήσεις. Ανήκουν σε μια ολοένα αυξανόμενη ομάδα ψυχικών νοσημάτων. Μια μεγάλη έρευνα από το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας (ΗΠΑ) βρήκε ότι το 46%, επαναλαμβάνω το 46%, των τυχαία επιλεγμένων ενήλικων που συμμετείχαν στην έρευνα πληρούσαν τις προϋποθέσεις που έχει θεσπίσει η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία που αποδείκνυαν ότι έπασχαν ή είχαν στο παρελθόν «τουλάχιστον μία ψυχική ασθένεια μέσα σε τέσσερις ευρείες κατηγορίες σε κάποια στιγμή στη ζωή τους». Δεν χρειάζεται να είσαι Μισέλ Φουκώ για να υποψιαστείς ότι το πράγμα κάπου μπάζει. Όπως έχουν υποστηρίξει οι Μισέλ Φουκώ, Ρόναλντ Λαινγκ και Τόμας Σαζ «η ψυχιατρική είναι μια μορφή κοινωνικού έλεγχου, για να στιγματίζεται και να τιμωρείται ανεπιθύμητη συμπεριφορά με το πρόσχημα της θεραπείας». Μπορεί κάποιος να μην συμφωνεί απόλυτα με αυτή την θέση, αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε ότι έστω και αν είναι μια καρικατούρα της ψυχιατρικής, είναι μια καρικατούρα που εμπεριέχει αλήθειες και καταδεικνύει σοβαρούς κινδύνους. Το ότι η ψυχιατρική έχει στο παρελθόν ενοχοποιήσει συμπεριφορές που σήμερα είναι ανεκτές (βλ. ομοφυλοφιλία), ενώ τώρα φαίνεται να αθωώνει εγκληματίες (παιδοφιλία), θα πρέπει να μας δημιουργήσει σοβαρά ερωτηματικά για την επιστημονική φερεγγυότητα του κλάδου. Υπάρχουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές που είναι απλά μη-δημοφιλείς και υπάρχουν άλλες που είναι απλά εγκληματικές, αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλίνουσες συμπεριφορές είναι ψυχικές παθήσεις. Η αύξηση των «ψυχικών παθήσεων» συνάδει με τις ιδεολογικές εμμονές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που είναι εξειδικευμένη οργάνωση του επαίσχυντου ΟΗΕ. Η δραματική εξάπλωση των ψυχικών «παθήσεων» υποδηλώνει την συρρίκνωση της ατομικής σφαίρας δράσης και ευθύνης του ατόμου, την αύξηση του κράτους-νταντά που αναλαμβάνει είτε να θεραπεύσει, είτε να καθορίσει μέσο της νομοθεσίας και των κανονισμών την πλήρη υπόταξη του ατόμου στα κελεύσματα της κρατικιστικής Αριστεράς που κυριαρχεί σε αυτούς τους παγκόσμιους οργανισμούς. Στις προηγούμενες δεκαετίες ο στόχος ήταν ο κρατικός έλεγχος των μέσων παραγωγής. Μια και αυτή η προσπάθεια απέτυχε παταγωδώς, τώρα ο σοσιαλισμός εισάγεται από την πίσω πόρτα, κρατικοποιώντας σταδιακά όλο και περισσότερες πτυχές της καθημερινότητας μας. Στο 1984 του Όργουελ διαβάζουμε το «αν θέλεις ένα όραμα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα». Τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά, εκτός αν κατοικείς στον σοσιαλιστικό παράδεισο της Βόρειας Κορέας. Εμείς έχουμε να κάνουμε με έναν πιο ευαίσθητο και μαλθακό κρατικισμό, που δεν βρίσκεται τόσο στο πρόσωπο ενός φύλακα ενός στρατοπέδου, αλλά στην νοσοκόμα Ρέιτσεντ του βιβλίου «Η φωλιά του κούκου» (One Flew Over the Cuckoo’s Nest) του Κέν Κέισι, το οποίο έγινε μια εξαιρετική ταινία με τον Τσακ Νίκολσον και την Λουίζ Φλέτσερ. Η νοσοκόμα Ρέιτσεντ, κάτω από το πέπλο της προσφοράς, του ενδιαφέροντος και της αφοσίωσης, ασκεί μια σχεδόν ανεπαίσθητη και αθόρυβη τυραννία στις ζωές των έγκλειστων στην ψυχιατρική κλινική. Μια σκιαγράφηση ενός απευκταίου μέλλοντος που έχει περισσότερες πιθανότητες κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Η παθολογικοποίηση όλο και περισσότερων συμπεριφορών είναι μια αρχή. Πηγή: http://www.e-grammes.gr