«Το προνοιακό κράτος έχει οικοδομηθεί με πελατειακές λογικές»

Κ. Θεοδωρόπουλος, ένας τυφλός προγραμματιστής στην Κ.Ε. ελληνικού πολιτικού κόμματος (Δημ.Αρ.) με διακριτό αιρετικό λόγο

«Πρέπει να αναμετρηθούμε με τις παθογένειές του» επισημαίνει

Κ. Θεοδωρόπουλος : "Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού έχει ανοίξει τον δρόμο σε βάρβαρες φιλανθρωπικές λογικές" 

Ο προγραμματιστής Η/Υ με απώλεια όρασης Κώστας Θεοδωρόπουλος, ανήκει στους “ελάχιστους” ανθρώπους με αναπηρία που έχουν εκλεγεί στην Ελλάδα σε κομματική ηγεσία χωρίς την χρήση της μεθόδου της ποσόστωσης. Ως μέλος εδώ και μερικές εβδομάδες της Κ.Ε. του νεοσύστατου κόμματος “Δημοκρατική Αριστερά”, τοποθετείται σε συνέντευξη που μας παραχωρεί για το παρόν και το μέλλον του προνοιακού κράτους με τρόπο διακριτά αιρετικό.

Οπως τονίζει χαρακτηριστικά “είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική σήμερα η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της έννοιας του δημόσιου χαρακτήρα των προνοιακών δομών και υπηρεσιών” .  Η συνέντευξη του Κώστα Θεοδωρόπουλου έχει στο σύνολό της ως εξής:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Οι υφιστάμενες προνοιακές δομές και υπηρεσίες βιώνουν οριακά αδιέξοδα, πρακτικά υπολειτουργούν. Υπάρχει προοπτική διεξόδου και επιβίωσης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η μοναδική διέξοδος για την άμεση αλλά και την μεσοπρόθεσμη επιβίωση και αποτελεσματικότητα των προνοιακών δομών βρίσκεται στην οικοδόμηση ενός δίκαιου και αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους. Απαιτείται η  ορθολογική, επιτέλους, διαχείριση των κοινωνικών πόρων και η αναδιανομή τους, ώστε να πηγαίνουν σε αυτούς που τους έχουν ανάγκη. Η δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας έχει οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ενας στους τέσσερις πολίτες ζει πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ έχουν στην πράξη εμπορευματοποιηθεί βασικά κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, η παιδεία και η κοινωνική φροντίδα. Μία κατάσταση που προυπήρχε στην χώρα μας με διαχρονική ευθύνη των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, στην περίοδο της κρίσης παίρνει πλέον διαστάσεις χιονοστιβάδας.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τις προηγούμενες δεκαετίες δόθησαν σημαντικά ποσά για τον τομέα της πρόνοιας στην Ελλάδα. Ηταν ορθολογική η διαχείριση και αξιοποίησή τους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η πιο συνηθισμένη κριτική που επί χρόνια γίνεται απέναντι στο σύστημα πρόνοιας εστιάζει στην έλλειψη πόρων και στην υποχρηματοδότηση. Η συγκεκριμένη κριτική έχει στοιχεία αλήθειας, αλλά δεν απαντά στο συνολικό πρόβλημα. Σημειώνω ότι από την οκταετία 1994 έως 2002 υπήρξε σταδιακή αύξηση της κοινωνικής δαπάνης για την χρηματοδότηση δράσεων και δομών από εθνικούς και κοινοτικούς πόρους που έφτασε στα επίπεδα του 30% σε σχέση με τις προηγούμενες χρηματοδοτήσεις, όμως παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που διοχετεύτηκαν ο μέσος πολίτης ελάχιστα ωφελήθηκε στην καθημερινή του ζωή. Υπενθυμίζω τα δεκάδες εκατομμύρια που κόστισαν τα διάσπαρτα στην χώρα κέντρα αποκατάστασης ΚΑΦΚΑ και ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ που κατέληξαν να αποτελούν κτίρια – φαντάσματα. Επομένως η χρηματοδότηση από μόνη της δεν αρκεί όταν απουσιάζουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, η αξιολόγηση της σχέσης κόστους – ωφέλειας των δράσεων, οι συνθήκες απόλυτης διαφάνειας και κοινωνικού ελέγχου. Δυστυχώς, το νεοελληνικό κράτος και κατ’ επέκταση το προνοιακό κράτος, είναι ένα κράτος που έχει οικοδομηθεί στην βάση της πελατειακής και συντεχνιακής λογικής και λειτουργεί σε συνθήκες απόλυτης διαπλοκής και διαφθοράς. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατη η εφαρμογή αποτελεσματικής και δίκαιης κοινωνικής πολιτικής.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Το αίτημα για “προστασία του δημόσιου χαρακτήρα των προνοιακών υπηρεσιών” διατυπώνεται σήμερα ως προαπαιτούμενο από όλα τα κόμματα της αριστεράς και από το επίσημο αναπηρικό κίνημα τη χώρας. Το ενστερνίζεστε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπό μιά κυρίαρχη προϋπόθεση . Είναι επιτακτική σήμερα η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της έννοιας του δημόσιου χαρακτήρα. Πρέπει πλέον να σημαίνει καθολική πρόσβαση των πολιτών με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες σε υψηλού επιπέδου και αξιόπιστες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας. Το σύστημα που μέχρι σήμερα λειτουργούσε υπηρετούσε την αντίθετη κατεύθυνση. Επισημαίνω πως η πλειάδα των μη κερδοσκοπικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων που υπονόμευσε συστηματικά τα τελευταία χρόνια τις δημόσιες δομές, το έπραξε εκμεταλλευόμενη το υφιστάμενο καθεστώς πλήρους ασυδοσίας και έλλειψης θεσμικού πλαισίου, πάντοτε δε επικαλούμενη υποκριτικά το όνομα του δημόσιου χαρακτήρα των προνοιακών υπηρεσιών και την υπηρέτηση των αναγκών των πολιτών. Επομένως αν το αίτημα θέλουμε να είναι ουσιαστικό, θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τις παθογένειες που επί χρόνια το υπονόμευαν, όχι να τις αρνούμαστε.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Συμμετέχετε στην ηγεσία του σχετικά νέου κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Υπάρχει κάποια διαφοροποίηση ή διαφοροποιήσεις του κόμματός σας αναφορικά με τα θέματα προνοιακής πολιτικής, σε σχέση με τις θέσεις των δύο άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:  Την προηγούμενη εβδομάδα η Δημοκρατική Αριστερά κατέθεσε επίκαιρη επερώτηση προς τους συναρμόδιους Υπουργούς για το κοινωνικό κράτος. Γίνεται αναφορά στην ανάγκη της θέσπισης ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που θα διασφαλίζει την στοιχειώδη διαβίωση όλων των πολιτών και την ενοποίηση όλων των επιδομάτων με ορθολογικά κριτήρια με βάση τις κοινωνικο-οικονομικές ανάγκες του κάθε πολίτη. Η αριστερά οφείλει να επαναφέρει στην ατζέντα των δημόσιων διεκδικήσεων την έννοια του δημόσιου συμφέροντος όπως προηγούμενα την ανέλυσα. Η έννοια του δημόσιου συμφέροντος αντανακλά τις ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας .Ιδιαίτερα των αποκλεισμένων, των ανέργων, των μεταναστών, των χαμηλοσυνταξιούχων, των ατόμων με αναπηρία.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η οικονομική και κοινωνική κρίση, μοιάζει να δημιουργεί έυφορο έδαφος σε πατερναλιστικές λογικές και ρατσιστικούς τρόπους αντιμετώπισης των ανθρώπων με αναπηρία. Εχουν πληθύνει τελευταία τα σχετικά παραδείγματα. Συμφωνείτε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οικονομική κρίση σημαίνει εξ’ ορισμού και κοινωνική κρίση, βασικό χαρακτηριστικό της είναι η αύξηση της ανασφάλειας και του φόβου. Η διάχυση της κρίσης στο επίπεδο των αξιών και των ιδεών, έχει ως αποτέλεσμα να προσλαμβάνουν ξεκάθαρη ιδεολογική μορφή τα χρόνια ατομικά και ρατσιστικά στερεότυπα που ενυπάρχουν στο ευάλωτο κοινωνικό ασυνείδητο. Παρατηρούμε δυστυχώς σήμερα την ενδυνάμωση των πατερναλιστικών λογικών που θέλουν τους οικονομικά ισχυρούς απλώς να ευσπλαχνίζονται αυτούς που δεν είχαν τις «φυσικές» δυνατότητες να επιβιώνουν αξιοπρεπώς κοινωνικά και οικονομικά. Η θεοποίηση του ατομοκεντρικού προτύπου σε βάρος του συλλογικού και οι ιδεολογίες επιβολής του δυνατού-επιτυχημένου ατόμου στο αδύνατο έτομο, συγκροτούν την πλέον σκοτεινή και βάρβαρη όψη του νεοφιλελευθερισμού. Ας δούμε την αλήθεια ξεκάθαρα. Η σημερινή ηγεμονία των ιδεών του νεοφιλελευθερισμού έχει ως συνεπές αποτέλεσμα την παράλληλη ανάπτυξη ενός βάρβαρου μοντέλου «σύγχρονης νεοφιλανθρωπίας». Αν δεν υπάρξει στρατηγική ταχείας αναχαίτισης, σύντομα η ανάγκη για την λήψη μέτρων κοινωνικής προστασίας θα μετασχηματισθεί από υποχρέωση της συντεταγμένης πολιτείας σε πεδίο προαιρετικής άσκησης των φιλάνθρωπων αισθημάτων των λεγόμενων επιτυχημένων ιδιωτών. Για αυτόν και μόνο τον βαθιά κοινωνικό λόγο, η ήττα των νεοφιλελεύθερων ιδεών είναι σήμερα κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη... 

Πηγή: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"