Ποιοί δικαιούνται και ποιοί αποκλείονται από τις ευνοϊκές διατάξεις συνταξιοδότησης
Οι ευνοϊκές προβλέψεις που αφορούσαν μέχρι σήμερα την συνταξιοδότηση γονέων παιδιών με αναπηρία, βάσει του περιλαμβανόμενου στο νέο σχέδιο νόμου για την «Αναμόρφωση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας και άλλες διατάξεις» άρθρου 37 μοιάζουν να σχετικοποιούνται.
Με την υπόμνηση ότι το συγκεκριμένο άρθρο κατά την πάγια νεοελληνική συνήθεια περιλαμβάνεται σε έναν νόμο άσχετο με το θέμα της συνταξιοδότησης των γονέων αναπήρων παιδιών, παραθέτουμε κάποιες κρίσιμες πληροφορίες:
Το άρθρο 37, λοιπόν, του τεθέντος σε διαβούλευση στις 28 Μαρτίου σχεδίου νόμου, αντικαθιστά σειρά προηγούμενων νόμων (τέσσερις τον αριθμό) που αρχής γενομένης από νόμο του 2004 έδιναν τη δυνατότητα στους γονείς – συζύγους – αδέλφια να συνταξιοδοτηθούν στην 25ετία. Καταρχάς, η 25ετία πραγματικής εργασίας συνεχίζει και στο νέο νόμο να υπάρχει. Επίσης, αναγνωρίζονται ορισμένα από τα πλασματικά χρόνια ως εξαγοράσιμα (π.χ. στρατός, λοχεία, κύηση). Ομως, θέτοντας πρόσθετα κριτήρια που δεν υπήρχαν στους προηγούμενους νόμους πρακτικά “τιμωρεί” τους γονείς παιδιών με αναπηρία καθιστώντας σχεδόν αδύνατη την συνταξιοδότηση για τους περισσότερους. Συγκεκριμένα, ζητάει κατά την ημερομηνία της αιτήσεως για συνταξιοδότηση, ο έτερος γονέας να μην λαμβάνει ή να μη δικαιούται σύνταξη από οποιοδήποτε ασφαλιστικό οργανισμό ή το δημόσιο, να έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 3600 ημέρες ή 12 έτη πραγματικής ασφάλισης εκ των οποίων 600 ημέρες ή 2 έτη τα τελευταία 4 χρόνια, σε φορείς κύριας ασφάλισης ή/και το Δημόσιο και να εργάζεται. Σε απλά μαθηματικά ζητούνται 7500 συμπληρωμένες μέρες από τον ένα γονέα και 3600 από τον άλλο. Πρακτικά αδύνατον για την πλειοψηφία των οικογενειών με παιδί με αναπηρία, δεδομένων των τρομερών ελλείψεων σε δημόσιες υποδομές που υποχρεώνουν τον ένα τουλάχιστον γονέα να ασχολείται fulltimeμε την διαδικασία εξέλιξης του παιδιού του. Η συγκεκριμένη “λεπτομέρεια” διέφυγε από την σκέψη του συντάκτη του άρθρου καίτοι συνιστά “αυτονόητο”...
Η παραβίαση του συγκεκριμένου “αυτονόητου” δεν είναι η μοναδική στο άρθρο 37 του νέου νόμου. Ιδού άλλη μία: Θα ανέμενε κάποιος βάσει της κοινής λογικής, ότι για να μπορεί ο αδελφός ατόμου με αναπηρία να καρπωθεί τα ευνοϊκά “ευεργετήματα” του νόμου θα πρεπε οι γονείς του να ναι υπερήλικες και/ή να αδυνατούν να φροντίσουν το ανάπηρο παιδί τους. Αντ’ αυτού, η παράγραφος 3 απαιτεί - μεταξύ άλλων - οι γονείς του να έχουν πεθάνει ή να είναι και οι ίδιοι ανάπηροι. Περιορίζοντας τις περιπτώσεις των δικαιούχων στον ελάχιστο αριθμό.
Η τελευταία φράση αποδίδει 100% την λογική του νέου νόμου, αλλά και κάθε νόμου της τελευταίας διετίας που αφορά θέματα δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία. Τα κεκτημένα δικαιώματα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, όμως οι προϋποθέσεις άσκησής τους είναι τόσο παράλογες (και αντιδικαιωματικές) που περιορίζουν στο ελάχιστο τους δικαιούχους. Το ίδιο ακριβώς συνέβη , επί παραδείγματι, με τους εκπαιδευτικούς - γονείς παιδιών με αναπηρία. Συμπεριελήφθησαν σαν ειδική κατηγορία που δικαιούται πρόσληψη (στο Ν3848/2010 ,άρθρο 9, παράγραφος 10, περίπτωση γ’), όμως η προϋπόθεση των 12 μηνών πραγματικής προϋπηρεσίας ως αναπληρωτές σε δημόσια σχολεία απέκλεισε από το δικαίωμα τους περισσότερους. Και τους απέκλεισε οριστικά και αμετάκλητα. Σε απόλυτους αριθμούς, έχουν αποκλειστεί οι 100 από τους 150 αδιόριστους εκπαιδευτικούς - γονείς παιδιών με αναπηρία σε όλη την Ελλάδα, εξαιτίας ενός νόμου που επικοινωνήθηκε ως “ευεργετικός” υπέρ τους. Ακριβώς το ίδιο προβλέπεται με μαθηματική ακρίβεια να συμβεί και με το νέο νόμο για την συνταξιοδότηση των γονέων παιδιών με αναπηρία. Copypaste η λογική...
Οι ευνοϊκές προβλέψεις που αφορούσαν μέχρι σήμερα την συνταξιοδότηση γονέων παιδιών με αναπηρία, βάσει του περιλαμβανόμενου στο νέο σχέδιο νόμου για την «Αναμόρφωση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας και άλλες διατάξεις» άρθρου 37 μοιάζουν να σχετικοποιούνται.
Με την υπόμνηση ότι το συγκεκριμένο άρθρο κατά την πάγια νεοελληνική συνήθεια περιλαμβάνεται σε έναν νόμο άσχετο με το θέμα της συνταξιοδότησης των γονέων αναπήρων παιδιών, παραθέτουμε κάποιες κρίσιμες πληροφορίες:
Το άρθρο 37, λοιπόν, του τεθέντος σε διαβούλευση στις 28 Μαρτίου σχεδίου νόμου, αντικαθιστά σειρά προηγούμενων νόμων (τέσσερις τον αριθμό) που αρχής γενομένης από νόμο του 2004 έδιναν τη δυνατότητα στους γονείς – συζύγους – αδέλφια να συνταξιοδοτηθούν στην 25ετία. Καταρχάς, η 25ετία πραγματικής εργασίας συνεχίζει και στο νέο νόμο να υπάρχει. Επίσης, αναγνωρίζονται ορισμένα από τα πλασματικά χρόνια ως εξαγοράσιμα (π.χ. στρατός, λοχεία, κύηση). Ομως, θέτοντας πρόσθετα κριτήρια που δεν υπήρχαν στους προηγούμενους νόμους πρακτικά “τιμωρεί” τους γονείς παιδιών με αναπηρία καθιστώντας σχεδόν αδύνατη την συνταξιοδότηση για τους περισσότερους. Συγκεκριμένα, ζητάει κατά την ημερομηνία της αιτήσεως για συνταξιοδότηση, ο έτερος γονέας να μην λαμβάνει ή να μη δικαιούται σύνταξη από οποιοδήποτε ασφαλιστικό οργανισμό ή το δημόσιο, να έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 3600 ημέρες ή 12 έτη πραγματικής ασφάλισης εκ των οποίων 600 ημέρες ή 2 έτη τα τελευταία 4 χρόνια, σε φορείς κύριας ασφάλισης ή/και το Δημόσιο και να εργάζεται. Σε απλά μαθηματικά ζητούνται 7500 συμπληρωμένες μέρες από τον ένα γονέα και 3600 από τον άλλο. Πρακτικά αδύνατον για την πλειοψηφία των οικογενειών με παιδί με αναπηρία, δεδομένων των τρομερών ελλείψεων σε δημόσιες υποδομές που υποχρεώνουν τον ένα τουλάχιστον γονέα να ασχολείται fulltimeμε την διαδικασία εξέλιξης του παιδιού του. Η συγκεκριμένη “λεπτομέρεια” διέφυγε από την σκέψη του συντάκτη του άρθρου καίτοι συνιστά “αυτονόητο”...
Η παραβίαση του συγκεκριμένου “αυτονόητου” δεν είναι η μοναδική στο άρθρο 37 του νέου νόμου. Ιδού άλλη μία: Θα ανέμενε κάποιος βάσει της κοινής λογικής, ότι για να μπορεί ο αδελφός ατόμου με αναπηρία να καρπωθεί τα ευνοϊκά “ευεργετήματα” του νόμου θα πρεπε οι γονείς του να ναι υπερήλικες και/ή να αδυνατούν να φροντίσουν το ανάπηρο παιδί τους. Αντ’ αυτού, η παράγραφος 3 απαιτεί - μεταξύ άλλων - οι γονείς του να έχουν πεθάνει ή να είναι και οι ίδιοι ανάπηροι. Περιορίζοντας τις περιπτώσεις των δικαιούχων στον ελάχιστο αριθμό.
Η τελευταία φράση αποδίδει 100% την λογική του νέου νόμου, αλλά και κάθε νόμου της τελευταίας διετίας που αφορά θέματα δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία. Τα κεκτημένα δικαιώματα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, όμως οι προϋποθέσεις άσκησής τους είναι τόσο παράλογες (και αντιδικαιωματικές) που περιορίζουν στο ελάχιστο τους δικαιούχους. Το ίδιο ακριβώς συνέβη , επί παραδείγματι, με τους εκπαιδευτικούς - γονείς παιδιών με αναπηρία. Συμπεριελήφθησαν σαν ειδική κατηγορία που δικαιούται πρόσληψη (στο Ν3848/2010 ,άρθρο 9, παράγραφος 10, περίπτωση γ’), όμως η προϋπόθεση των 12 μηνών πραγματικής προϋπηρεσίας ως αναπληρωτές σε δημόσια σχολεία απέκλεισε από το δικαίωμα τους περισσότερους. Και τους απέκλεισε οριστικά και αμετάκλητα. Σε απόλυτους αριθμούς, έχουν αποκλειστεί οι 100 από τους 150 αδιόριστους εκπαιδευτικούς - γονείς παιδιών με αναπηρία σε όλη την Ελλάδα, εξαιτίας ενός νόμου που επικοινωνήθηκε ως “ευεργετικός” υπέρ τους. Ακριβώς το ίδιο προβλέπεται με μαθηματική ακρίβεια να συμβεί και με το νέο νόμο για την συνταξιοδότηση των γονέων παιδιών με αναπηρία. Copypaste η λογική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.