Το Blog των AμεA (Ατόμων με Αναπηρία) - Αναπηρία - Δικαιώματα, Παροχές, Ενημέρωση και Πληροφορίες για τα Άτομα με Αναπηρία... και όχι μόνο. Ανάπηροι αλλά ίσοι - Disabled but Equal
Αναμένεται να αρχίσει τα ταξίδια του το 2017 - Δείτε τις εικόνες. Ένα νέο είδος κρουαζιερόπλοιου με άφθονους εξωτερικούς χώρους, που σχεδιάστηκε λαμβάνοντας υπόψη τη λαχτάρα πολλών για τον ήλιο, αποκάλυψε η εταιρεία MSC Cruises. Το πρώτο πλοίο της κλάσης «Seaside» φέρνει τους ταξιδιώτες και τη θάλασσα πιο κοντά και θέλει να θυμίσει… παραλία. Το ΜSC Seaside διαθέτει τρεις γυάλινους διαδρόμους με θέα στο νερό, εξωτερικό χώρο περιπάτου, καμπίνες με μπαλκόνια είναι το πρώτο από τα τρία «έξυπνα» πλοία επόμενης γενιάς που η εταιρεία προτίθεται να λανσάρει και αναμένεται να πέσει στο νερό τον Δεκέμβριο του 2017. Πλέοντας από το Μαϊάμι προς την Καραϊβική, το κρουαζιερόπλοιο θα αξιοποιεί πλήρως τον καλό καιρό στην περιοχή. Όπως αποκάλυψε η MSC Cruises, το σκάφος θα διαθέτει καμπίνες και σουίτες με εξωτερικούς χώρους, τραπεζαρία, εξωτερικούς χώρους άσκησης και ανοιχτές πολυτελείς καμπάνες για θεραπείες spa. «Είναι κάτι σημαντικά διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο έχουμε ποτέ κατασκευάσει καθώς αυτό το πλοίο θα φτιαχτεί για να πλέει σε ζεστές θάλασσες», ανέφερε ο Gianni Onorato, CEO της MSC Cruises. «Το σχέδιο του σκάφους ενσαρκώνει το πάθος μας για τη θάλασσα με καινοτόμα χαρακτηριστικά που ενθαρρύνουν τη διασκέδαση κάτω από το φως του ήλιου. Θα διαθέτει επίσης τους περισσότερους εξωτερικούς χώρους από κάθε άλλο σκάφος και οι επιβάτες θα έχουν στη διάθεσή τους καμπίνες με μπαλκόνια, θέα στη θάλασσα και κοινόχρηστους χώρους». Με μέγιστη χωρητικότητα 5.179 ταξιδιώτες, το πλοίο αναμένεται να αποπλεύσει από το Μαϊάμι για Μπαχάμες, Μεξικό, Τζαμάικα και Πόρτο Ρίκο ενώ θα δένει και στο ιδιωτικό νησί της εταιρείας, το Ocean Cay MSC Marine Reserve, κοντά στις Μπαχάμες. Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Απόκοσμο τοπίο που μοιάζει από άλλο πλανήτη - Δείτε φωτογραφίες. Οι παρακάτω εικόνες μοιάζουν βγαλμένες από αρκτική τούνδρα αλλά στην πραγματικότητά όποιος βλέπει τους αμμόλοφους αυτούς, στην Αυστραλία, θα λιώνει στη ζέστη. Ο 31χρονος Jordan Cantelo από το Περθ παρατήρησε τους αμμόλοφους αυτούς στην παραθαλάσσια πόλη Lancelin. Έχουν το παρατσούκλι «αμμόλοφοι παγωτού» και φτάνουν σε ύψος και τα 30 μέτρα. Παρότι ο ωκεανός είναι μόλις μερικές δεκάδες μέτρα μακριά, όπως εξήγησε ο Jordan, ήταν εύκολο να ξεχάσει κανείς πως βρισκόταν στην ακτή και μάλλον θα ένιωθε πως περιφερόταν στο απόκοσμο τοπίο κάποιου άλλου πλανήτη. «Οι αμμόλοφοι μοιάζουν καλυμμένοι με χιόνι αλλά η οφθαλμαπάτη αυτή προκαλείται επειδή η άμμος είναι τόσο λευκή. Κάνει τόσο πολλή ζέστη που δεν το πιστεύεις. Είναι σουρεαλιστικό να περπατάς ανάμεσα σε αυτούς τους αμμόλοφους και έχει τόση ησυχία που μπορεί πραγματικά να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως είσαι σε άλλο κόσμο», τόνισε. «Την περισσότερη ώρα μπορείς να περιφέρεσαι και να μην βλέπεις κανέναν και ούτε καν να φαντάζεσαι πως η θάλασσα είναι τόσο κοντά. Μου αρέσει πολύ να κυκλοφορώ στη φύση και το μέρος που μεγάλωσα είναι ένα από τα ωραιότερα μέρη στον κόσμο», πρόσθεσε. Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Πώς η έκφραση καταστροφής συνδέεται με τα όπλα. Όταν λέμε ότι κάτι έγινε «στάχτη και μπούλμπερη», εννοούμε πως καταστράφηκε ολοσχερών. Η έκφραση προέρχεται από τα παλιού τύπου όπλα, τα οποία ήταν εμπροσθογεμή, δηλαδή τα γέμιζαν από εμπρός, χρησιμοποιώντας μια γέμιση μπαρουτιού με διάφορα άλλα εκρηκτικά. Το μπαρούτι, όπως ήταν τριμμένο σκόνη, το έλεγαν και πούλβερη (λέξη μεσαιωνική, Λατινικά pulvis-eris σημαίνει σκόνη). Έτσι έχουμε τη φράση «να γίνει στάχτη και μπούλμπερη ή πούλβερη». Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Κατάφυτες δασικές εκτάσεις που φτάνουν μέχρι τον αιγιαλό, ένας χρυσαφένιος ήλιος που στραφταλίζει στα τιρκουάζ νερά, ατελείωτες δαντελωτές ακτές, μοναδικοί αρχαιολογικοί χώροι, αλώβητα μνημεία της Χριστιανοσύνης και πολλοί ανεξερεύνητοι θησαυροί. Με μια λέξη: Χαλκιδική. Σε αυτόν το μεθυστικό καμβά γαλάζιου και πράσινου, ο επισκέπτης βρίσκει μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες υψηλών προδιαγραφών, κυρίως στο πρώτο πόδι, στην κοσμοπολίτικη Κασσάνδρα, παραδοσιακούς παραθαλάσσιους ξενώνες, μικρούς κρυμμένους θησαυρούς και μαρίνες στις ακτές της Σιθωνίας, καθώς και μοναδικούς αρχαιολογικούς χώρους όπως την Αρχαία Όλυνθο, τα Στάγειρα, τη γενέτειρα του Αριστοτέλη και ασφαλώς το Άγιο Όρος, ανυπέρβλητο μνημείο της χριστιανοσύνης. Σε λιγότερο από δύο μήνες έρχεται το καλοκαίρι και αποφασίσαμε να σας δώσουμε μια μικρή γεύση της πανέμορφης κοντινής Χαλκιδικής, με τη βοήθεια του πλούσιου υλικού του Visit Greece και του Visit Halkidiki, των επίσημων ιστοτόπων για το τουριστικό προΐόν του γειτονικού νομού. Σας μεταφέρουμε στις παραλίες του πρώτου ποδιού από την Καλλικράτεια μέχρι και το Πευκοχώρι, συνεχίζουμε με τις ακτές της Σιθωνίας, από τη Γερακινή μέχρι και το Πόρτο Κουφό και καταλήγουμε στην περιοχή του Άθω και την όμορφη Αμμουλιανή. Αν θέλετε να ενημερωθείτε για τα διαθέσιμα καταλύματα στον νομό Χαλκιδικής, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά ΕΔΩ. Πηγή: http://www.thestival.gr
Το επιβλητικό φυσικό αξιοθέατο της Κολομβίας - Δείτε φωτογραφίες. Εκπληκτική είναι η θέα από την κορυφή του βράχου El Peñon de Guatape, ύψους 200 μέτρων, στην Κολομβία. Αλλά για να την απολαύσει κάποιος θα πρέπει να ανέβει τα… 650 σκαλοπάτια που τον χωρίζουν από αυτό το φυσικό παρατηρητήριο. Τα σκαλιά λαξεύτηκαν μέσα σε μια ρωγμή του βράχου, κάνοντάς τον να ξεχωρίζει. Είναι μάλιστα ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς στην κορυφή του βράχου- που είναι επίσης γνωστός ως Piedra de Penol ή La Piedra και λέγεται πως ο κόπος για να τα ανέβει κανείς αξίζει χωρίς καμία αμφιβολία και εκείνοι που το τολμούν αποζημιώνονται και με το παραπάνω από τη θέα. Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Φυσικοί τρόποι για να γλιτώσετε. Αυτή την περίοδο τα μυρμήγκια ξεκινούν να κάνουν πάρτι μέσα στο σπίτι σας. Μπορείτε να καταφύγετε σε χημικά προϊόντα για να τα διώξετε ή να χρησιμοποιήσετε πιο φυσικούς τρόπους για να φύγουν τα μυρμήγκια από την κουζίνα, τα υπνοδωμάτια και όλα τα άλλα δωμάτια του σπιτιού και του εξοχικού σας. Ξεκινώντας από τα... βασικά προσέξτε να μην ρίχνετε κάτω τρόφιμα και ψίχουλα και αν έχετε κατοικίδιο να καθαρίζετε συχνά στα σημεία που τρώει και να πλένετε τα μπολ του φαγητού του. Στα μυρμήγκια αρέσει το φαγητό, αλλά υπάρχουν και μερικές μυρωδιές και γεύσεις που τα απωθούν. Σε περίπτωση που εντοπίσετε κάπου αυτή την μαύρη... γραμμούλα ραντίστε επάνω της λίγη πάπρικα, κανέλα, ναφθαλίνη, ή καπνό από τσιγάρο. Η κανέλα είναι ένα μπαχαρικό που τα μυρμήγκια δεν αγαπάνε ιδιαίτερα. Ρίξτε λίγη κανέλα σε όλα τα περάσματα που χρησιμοποιούν τα μυρμήγκια για να εισέρχονται μέσα στο χώρο σας. Παρατηρήστε από ποιες εισόδους προτιμάνε να μπαίνουν στο σπίτι σας και ρίξτε σε εκείνα τα σημεία λίγη παραπάνω κανέλα. Σε γενικές γραμμές τα μυρμήγκια δεν είναι λάτρεις των μπαχαρικών. Ανακατέψτε σε ένα μπουκαλάκι νερό και λευκό ξίδι σε ίσες ποσότητες. Ψεκάστε με το συγκεκριμένο μείγμα όλα τα μονοπάτια που χρησιμοποιούν τα μυρμήγκια για να μπούνε μέσα στο σπίτι σας. Σε κάθε περίπτωση κάθε βράδυ πριν κοιμηθείτε ελέγξτε την κουζίνα ώστε να μην υπάρχουν ψίχουλα στο πάτωμα ή στους πάγκους. Πηγή: http://www.newsbeast.gr
H φωτογραφία ως μέσο επίτευξης πολιτικών και πολεμικών στόχων. Η προπαγανδιστική φωτογραφία στα χρόνια της κατοχής έχει απασχολήσει λίγο την έρευνα. Για την ιδιωτική και επίσημη ναζιστική φωτογραφία στη Θεσσαλονίκη μιλά o Ρολφ Ζάξε, καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Ζααρμπρούκεν.
Στις 23 Απριλίου 1941 η Ελλάδα συνθηκολόγησε με τα ναζιστικά στρατεύματα. Τότε ξεκίνησε η περίοδος της κατοχής. 75 χρόνια μετά η έρευνα δεν έχει φωτίσει ακόμη όλες τις πτυχές της περιόδου εκείνης. Μια έκθεση στο Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονίκης με τίτλο «Στο περιθώριο του πολέμου. Η Θεσσαλονίκη της κατοχής (1941-1944) μέσα από τη συλλογή του Βύρωνα Μήτου» παρουσιάζει άγνωστο φωτογραφικό υλικό των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων.
O Ρολφ Ζάξε, καθηγητής Ιστορίας και Θεωρίας του Ντιζάιν στο Πανεπιστήμιο του Ζααρμπρούκεν, συμμετείχε πρόσφατα σε σχετική ημερίδα στο ίδιο μουσείο. Σε συνέντευξή του στη Deutsche Welle, μιλά για την ιστορία και ερμηνεία της ιδιωτικής και επίσημης φωτογραφίας την περίοδο της κατοχής στη Θεσσαλονίκη, εστιάζοντας στους μηχανισμούς προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ, τη δομή τους, τον τρόπο λειτουργίας τους και τους σκοπούς που υπηρετούσαν.
Η φωτογραφία όπως και τα υπόλοιπα οπτικοακουστικά μέσα της εποχής, αποτελούσαν απαραίτητη συνθήκη για την επίτευξη βασικών στόχων του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος: την εξιδανίκευση της Γερμανίας και του πολέμου, την αποδραματοποίηση της κατοχής, τη συγκάλυψη ναζιστικών εγκλημάτων και φυσικά την αναπαραγωγή εθνικών και φυλετικών στερεοτύπων. Ο Ρολφ Ζάξε διακρίνει διάφορες φάσεις στη λειτουργία της προπαγανδιστικής φωτογραφίας: «Από την αρχή οι ναζί είχαν στήσει μια καλά οργανωμένη μηχανή προπαγάνδας μέσω της εικόνας, από τη φωτογραφία ως τον κινηματογράφο κλπ. Σύμφωνα με τη λογική της προπαγάνδας, κάθε πολίτης έπρεπε να βγάζει όμορφες φωτογραφίες, με σημερινά δεδομένα θα τις χαρακτηρίζαμε φωτογραφίες τύπου facebook ή instagram. Κι αυτό επειδή το καθεστώς επεδίωκε να διαδοθεί ότι κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου η ζωή ήταν ωραία. Σαν παιδί της μεταπολεμικής Γερμανίας μπορώ να πω ότι πολλοί Γερμανοί είχαν επηρεαστεί από αυτή την προπαγάνδα».
Σε πολλές από τις φωτογραφίες συναντάμε τον κόλπο του Θερμαϊκού. Το λιμάνι βρισκόταν υπό αυστηρό γερμανικό κλοιό και η παραλία αποτελούσε σημείο συγκέντρωσης των κατακτητών. Ο «τουριστικός χαρακτήρας» των φωτογραφιών προκάλεσε ηθικούς προβληματισμούς στους επιμελητές της έκθεσης, ενώ υπογραμμίζεται ότι το υλικό αυτό πρέπει να ιδωθεί υπό ένα ειδικό ιστορικό και ερμηνευτικό πρίσμα.
Η προπαγανδιστική φωτογραφία πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς το Τρίτο Ράιχ άρχισε να κατακτά ξένες χώρες, μεταξύ αυτών και την Ελλάδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η Θεσσαλονίκη. Ο Ρολφ Ζάξε επισημαίνει: «Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η αλλαγή της λειτουργίας της προπαγάνδας κατά την κατοχή. Στην αρχή οι φωτογραφίες από πεδία μαχών ή ναζιστικών εγκλημάτων εκλαμβάνονταν σαν πράξεις ηρωισμού εναντίον κομμουνιστών ή αντιστασιακών. Από το 1942 παρατηρείται αλλαγή. Πλέον οι ναζί άρχισαν να σκέφτονται τις εντυπώσεις που θα δημιουργούνταν μετά το τέλος του πολέμου. Έπρεπε να υπάρχουν ντοκουμέντα ότι οι κατακτητές είχαν ενδιαφερθεί για το δίκαιο του πολέμου, ήθελαν να νομιμοποιήσουν την παρουσία τους».
Το φωτογραφικό υλικό της Θεσ/νίκης αποδεικνύει αυτή την τάση. Οι φωτογραφίες που αποτυπώνουν ναζιστικά εγκλήματα σπανίζουν στο μεγαλύτερο μέρος του φωτογραφικού υλικού που έχει καταγραφεί. Αντίθετα αν δει κανείς τόσο τις ιδιωτικές φωτογραφίες γερμανών στρατιωτών όσο και το επίσημο υλικό των ναζιστικών μονάδων προπαγάνδας θα αντικρίσει εικόνες από μια πλασματική πραγματικότητα: χαρούμενοι γερμανοί στρατιώτες ποζάρουν με θέα την παραλία εν ώρα ρέμβης σε παραδοσιακά καφενεία και ταβέρνες της πόλης, άλλοτε πάλι παίζουν ομαδικά αθλήματα εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Οι Θεσσαλονικείς γύρω τους είναι λίγοι, δείχνουν να ζουν ρε ρυθμούς κανονικότητας. Τα μνημεία της πόλης στέκουν αγέρωχα, λουσμένα πάντα στο φως του ήλιου. Μόνη «παραφωνία» ο εβραϊκός μαχαλάς κοντά στον σταθμό των τρένων, ο οποίος στο πίσω μέρος μιας φωτογραφίας περιγράφεται «βρώμικος, δύσοσμος, ετοιμόρροπος». Η ίδια περιγραφή απαντάται και σε φωτογραφίες του εβραϊκού γκέτο της Βαρσοβίας.
Mια πολύπλοκη και καλοκουρδισμένη μηχανή προπαγάνδας
Πώς λειτουργούσε όμως ο επίσημος μηχανισμός προπαγάνδας στη Θεσσαλονίκη; Επρόκειτο για έναν πολυεπίπεδο και πολύπλοκο μηχανισμό παραγωγής εικόνων. Τόσο οι απλοί στρατιώτες όσο και οι επαγγελματίες φωτογράφοι ενθαρρύνονταν να καταγράφουν τα πάντα με μηχανές που πολλές φορές τους δίνονταν δωρεάν. Πολλοί λάμβαναν ειδική τεχνική εκπαίδευση στη Γερμανία πριν σταλούν στην Ελλάδα. Πάντως, όπως επισημαίνει ο Ρ. Ζάξε, παρά την υψηλή τεχνική κατάρτιση το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Αλλά αυτό δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία διότι επιτελούσε τον στόχο του. Ο μηχανισμός προπαγάνδας ήταν πάντα σε ετοιμότητα, ακόμη κι αν οι οδηγίες που λάμβανε άλλαζαν μέρα με τη μέρα. Αναφορικά με τον «καταμερισμό εργασίας» ο Γερμανός καθηγητής σημειώνει: «Πέρα από την ανεπίσημη φωτογραφία υπήρχε και η επίσημη προπαγανδιστική φωτογραφία, η οποία λειτουργούσε μέσω πολλών διαύλων. Υπήρχε π.χ. η προπαγάνδα των SS, τα οποία λειτουργούσαν με τις δικές τους δομές, είχαν τα δικά τους επιμέρους τμήματα, το δικό τους φωτογραφικό πρακτορείο (...). Υπήρχε και ο μηχανισμός της γενικής πολεμικής προπαγάνδας, στο πλαίσιο της οποίας είχαν στηθεί δύο ειδικά βαγόνια στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Εκεί υπήρχαν πέντε με έξι δημοσιογράφοι που έγραφαν κείμενα, τρεις με τέσσερις φωτογράφοι, υπήρχε ζωγράφος και δωμάτιο εμφάνισης φωτογραφικών φιλμ. Βέβαια το συγκεκριμένο 'Τάγμα Προπαγάνδας' έμεινε για λίγο στη Θεσσαλονίκη. Έπειτα πήγε στην Κρήτη. Από την άλλη, στην Αθήνα υπήρχαν οργανωμένα φωτογραφικά εργαστήρια και μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία».
Ο Ρολφ Ζάξε τονίζει επίσης και τον ρόλο που έπαιξε στη διάδοση της εθνικοσοσιαλιστικής πρόσληψης της Ελλάδας το έργο καλλιτεχνών που φωτογράφιζαν με ιδιωτική πρωτοβουλία και χωρίς απαραίτητα συνάρτηση με την επίσημη πολιτική και πολεμική προπαγάνδα ειδυλλιακά ελληνικά τοπία και μνημεία της κλασικής αρχαιότητας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Χέρμπερτ Λιστ, που έζησε πριν την κατοχή στην Αθήνα και του οποίου το έργο ταυτίστηκε με την αποτύπωση μιας ουτοπικής Αθήνας, ιδωμένης από τη σκοπιά των αρίων προτύπων. Προπαγανδιστικές φωτογραφίες και ιστορική έρευνα
Τι σημασία όμως έχει όλο αυτό το φωτογραφικό υλικό από την περίοδο της κατοχής σήμερα; Μπορεί να ρίξει φως σε άγνωστες πτυχές της ιστορικής μελέτης και είναι δυνατό να υπάρξει σύνδεση με το διαχρονικό αίτημα ελληνικών κυβερνήσεων περί πολεμικών αποζημιώσεων; Για τον Ρολφ Ζάξε μια τέτοια σύνδεση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, «η ιστορική έρευνα αρνιόταν αυτό το φωτογραφικό υλικό για πάνω από πενήντα χρόνια. Κι αυτό επειδή είναι δύσκολη η αξιοποίηση αυτών των φωτογραφιών ως αποδεικτικό μέσο». Ο ίδιος διευκρινίζει ότι η επιστημονική τους αξιοποίηση ως ιστορικά ντοκουμέντα για να συναχθούν ιστορικοπολιτικά συμπεράσματα ενέχει κινδύνους, διότι πρόκειται εν τέλει για προϊόν προπαγάνδας που απαιτεί ιδιαίτερη προσέγγιση. Σε κάθε περίπτωση ο γερμανός καθηγητής εκτιμά πώς το αχανές αυτό πρωτογενές υλικό μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για την ερμηνευτική ανάλυση των φωτογραφιών αυτών αλλά και γενικότερα για τη μελέτη της προπαγάνδας ως μέσου για την αναπαραγωγή στερεοτύπων και ιδεοληψιών.
Σημείωση: O Ρολφ Ζάξε είναι καθηγητής Ιστορίας και Θεωρίας του Ντιζάιν και αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων στην Σχολή Καλών Τεχνών του Ζααρμπρούκεν. Είναι συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Εκπαίδευση με στόχο την παράβλεψη. Φωτογραφία στο εθνικοσοσιαλιστικό κράτος». (Die Erziehung zum Wegsehen, Photographie im NS-Staat, Berlin Dresden : Philo Fine Arts 2003) και έχει ασχοληθεί επί δεκαετίες με τη μελέτη φωτογραφιών από τη ναζιστική περίοδο.
Οι φετιχιστές που δημιουργούν φανταστικούς χαρακτήρες. Το 2003, ο Daniel Handal εργαζόταν πάνω σε ένα πρότζεκτ σχετικά με τις ρεαλιστικές «κούκλες του σεξ». Τα επόμενα χρόνια, ο φωτογράφος γνώρισε τη συνάδελφό του Elena Dorfman, η οποία όχι μόνο ασχολούνταν με ένα παρόμοιο θέμα, αλλά είχε εκδώσει και σχετικό βιβλίο. Έτσι ο Handal πήρε την απόφαση να ασχοληθεί εκτενέστερα με το θέμα και στο πλαίσιο της έρευνας, βρέθηκε μπροστά από μια κοινότητα αποτελούμενη, κυρίως, από άντρες, που τους άρεσε να φορούν μάσκες από λάτεξ και μεταμορφώνονταν σε... ζωντανές κούκλες. Ο φωτογράφος δηλώνει ότι αυτοί που έχουν το συγκεκριμένο φετίχ δημιουργούν μια σειρά από alter egos και υποτιθέμενους φανταστικούς χαρακτήρες». Το μεγαλύτερο μέρος του πρότζεκτ, προέρχεται από το ετήσιο Rubber Doll World Rendezvous, ένα είδος συνεδρίου του είδους. Πάντως, όπως εξομολογείται, προκειμένου να δημιουργήσει τη σειρά του και να καταγράψει τα μέλη της κοινότητας, έπρεπε να «μεταμφιεστεί» και εκείνος. «Αυτό με δυσκόλεψε αρκετά. Έπρεπε να κοιτάω το φακό, μέσα από τη μικρή τρύπα της μάσκας μου... Ένας αρκετά συναρπαστικός τρόπος να βγάζεις φωτογραφίες». Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Δείτε τις παραμυθένιες εικόνες. Αν υπάρχει ένα χωριό στον κόσμο που μπορεί κανείς να πει ότι είναι παραμυθένιο τότε σίγουρα αυτό το χωριό στη Μάλτα θα ήταν φαβορί. Πρόκειται για το «Sweethaven Village» ή αλλιώς το «χωριό του Ποπάυ» το οποίο βρίσκεται στην βορειοδυτική γωνιά της Μεσογείου, στο γειτονικό νησί της Μάλτας, κοντά στο χωριό Melliena. Αποτελεί το σπίτι του κινηματογραφικού ήρωα και είναι ουσιαστικά ένα θεματικό χωριό που αποτελεί δημοφιλή τουριστικό ευρωπαϊκό προορισμό. Paramount Pictures και Walt Disney Productions έστησαν τα σκηνικά για την ταινία του 1980 με πρωταγωνιστή τον Robin Williams, η οποία ήταν βέβαια εμπνευσμένη από το γνωστό κόμικ. Αυτά παραμένουν ως και σήμερα με κάποια βέβαια να μην διατηρούνται σε τόσο καλή κατάσταση. Είναι πλέον ανοιχτό για το κοινό ως υπαίθριο μουσείο και αποτελεί έναν χώρο ψυχαγωγίας για όλη την οικογένεια αφού μπορεί κανείς να επισκεφτεί τα σπιτάκια και να πάρει μέρος σε διάφορες δραστηριότητες που οργανώνονται. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1979 και μια ομάδα από 165 ανθρώπους εργάστηκε για παραπάνω από επτά μήνες για την κατασκευή ολόκληρου του χωριού που αποτελείται μεταξύ άλλων από δεκαεννιά ξύλινα κτίρια. Εκατοντάδες κορμοί και αρκετές χιλιάδες ξύλινες σανίδες εισήχθησαν από την Ολλανδία, ενώ το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των σκεπών εισήχθηκε από τον Καναδά. Επιπλέον ένας μεγάλος κυματοθραύστης χτίστηκε γύρω από αυτό για την προστασία του από την ανοικτή θάλασσα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Παρά το γεγονός ότι η ταινία εισέπραξε ανάμεικτα σχόλια, το χωριό του Ποπάυ παραμένει ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο, ενώ είναι ανοιχτό για το κοινό επτά ημέρες την εβδομάδα και έχει μια σειρά από αξιοθέατα μουσεία και χώρους αναρρίχησης. Τα παιδιά μπορούν επίσης να συναντήσουν τους βασικούς χαρακτήρες του κόμικ, όπως τον Ποπάυ και την Όλιβ. Ο «γλυκός παράδεισος» όπως λέει και το όνομά του είναι ένας μικρός παράδεισος όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους που τους κάνει να γυρνούν χρόνια πίσω. Κάποιοι μάλιστα επιλέγουν το σκηνικό ακόμη και για το γάμο τους που σίγουρα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Είναι ένα χωριό «για τους νέους και τους νέους στην καρδιά» όπως λένε και οι ίδιοι στην ιστοσελίδα τους και έχουν απόλυτο δίκιο... Πηγή: http://www.newsbeast.gr
