Ερωτικοί χοροί που ανέβασαν την λίμπιντο στα ύψη.
Τι θα ήταν το σινεμά χωρίς τις πιο όμορφες πρωταγωνίστριες να λικνίζονται αισθησιακά και να βγάζουν ένα ένα τα ρούχα τους κάνοντας το αντρικό κοινό να φαντάζεται ότι μία μέρα, δεν μπορεί, κάποια από αυτές θα χορέψει έτσι για τα μάτια τους και μόνο;
Μπορεί το όνειρό τους να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα όμως τουλάχιστον θα λένε ότι έχουν παρακολουθήσει τις αγαπημένες τους σέξι ηθοποιούς να κάνουν στριπτίζ στη μεγάλη οθόνη, να μένουν με ελάχιστα ρούχα και να αποπλανούν τους άντρες. Κι αν ο κινηματογράφος βρίθει από σκηνές στριπτίζ, ωστόσο κάποιες κατάφεραν να καθιερώσουν τις πρωταγωνίστριες τους ως σύμβολα του σεξ, γράφοντας ιστορία.
Kim Basinger - «Nine ½ weeks»
Η απόλυτη έννοια του στριπτίζ! Μια έντονη ιστορία πάθους με πολλές σκηνές φλερτ, διέγερσης και σεξ ανάμεσα των πρωταγωνιστών, που τους έκανε παγκοσμίως γνωστούς, ανεβάζοντας την κινηματογραφική λίμπιντο στα ύψη.
Salma Hayek - «Dusk till Dawn»
Η σέξι λατίνα Salma Hayek με αυτοπεποίθηση στα ύψη και θανατηφόρο βλέμμα, βγαίνει στη σκηνή σαν μια βασίλισσα και χορεύει σε έθνικ ρυθμούς, αγκαλιά με έναν πύθωνα που έχει τυλιχθεί στο σώμα της.
Penelope Cruz - «Chromophobia»
Πόντο πόντο δείχνει το κορμάκι της η Penelope Cruz στην ταινία «Chromophobia». Με βαθύ και όλο νόημα βλέμμα η ισπανίδα ηθοποιός ξεχειλίζει αισθησιασμό σε κάθε της χορευτική κίνηση.
Lindsay Lohan - «I Know Who Killed Me»
Για τις ανάγκες της εν λόγω ταινίας, η Lindsay Lohan προπονήθηκε σκληρά στο σπτριπτίζ. Η ίδια αποκάλυψε ότι , μετά από 3 ώρες προπόνησης, είχε μελανιές σε σημεία του κορμιού της που δεν ήξερε ότι μελανιάζουν. Έβγαλε μέχρι και τον ώμο του το κορίτσι στα γυρίσματα σε μια από τις προσπάθειες για να τα καταφέρει. Πάντως όσες υποψηφιότητες χειρότερης ηθοποιού και να πήρε στα Razzie Awards, η σκηνή του pole dancing δεν ήταν κακή.
Demi Moore - «Striptease»
Η γυναίκα που έκανε το Striptease, τέχνη. Το στριπτίζ της Demi Moore που ταρακούνησε τη μεγάλο οθόνη. Στη συγκεκριμένη σκηνή διαθέτει ωμή σεξουαλικότητα, μοναδική ευλυγισία και έχει ένα αληθοφανές επαγγελματικό επίπεδο.
Jessica Alba - «Sin City»
Μπορεί να μην έβγαλε τα ρούχα της, αλλά ο χορός της ήταν απίστευτα σέξι. Η Jessica Alba φοράει τα δερμάτινά της και κουνάει τους γοφούς της αισθησιακά κρατώντας ένα λάσο. Σε κάτι που μάλλον φαντάζει αντρική καθαρά υπόθεση, εκείνη δίνει γυναικείο χαρακτήρα και το μετατρέπει σε ένα μοναδικό χορό.
Rebecca Romjin - «Femme Fatale»
Ο Brian De Palma όμως ήταν αυτός που αξιοποίησε 100% τα φυσικά προσόντα της Rebecca Romjin. Στο Femme Fatale υποδύεται μια κλέφτρα διαμαντιών, η οποία κάνει τους άντρες ότι θέλει. Στη γοητεία της υποκύπτει και ο Antonio Banderas ο οποίος είναι ο παπαράτσι που προσπαθεί να την ξεσκεπάσει. Αποκορύφωμα του πηγαίου ερωτισμού της, ο σέξι χορός που κάνει σε έναν από τους gang-members υπό το βλέμμα του Banderas.
Natalie Portman - «Closer»
Για πρώτη φορά η Natalie Portman δείχνει τις «υποκριτικές» της ικανότητες σε κάτι που δεν το συνηθίζει. Παρότι υποδύεται μία στρίπερ, διακατέχεται από χάρη και κομψότητα στην κίνησή της, δεν κάνει απότομες κινήσεις και αφού εμφανίζεται εντελώς γυμνή, μετά φορά τα απολύτως απαραίτητα.
Halle Berry - «Last Boy Scout»
Ο αισθησιακός χορός της Halle Berry στο «Last Boy Scout» δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας. Φορώντας μία ξανθιά περούκα και με σεξαπίλ που ξεχειλίζει, η ηθοποιός αποδίδει περίφημα στο ρόλο της.
Πηγή: http://www.newsbeast.gr
Τα καλά κρυμμένα μυστικά του καλοσχηματισμένου μπούστου.
Υπάρχουν φορές που μια κυρία χρειάζεται πολλά περισσότερα από όσα ένα ταπεινό σουτιέν έχει να προσφέρει.
Για αυτές ακριβώς τις φορές ο δαιμόνιος ανθρώπινος νους στύφτηκε και κατέληξε σε μια σειρά καινοτόμων προϊόντων (κάποιοι θα τα έλεγαν πειραματικά) που προσφέρουν πολλές χείρες βοηθείας στην τυχερή γυναίκα του σήμερα.
Καλωσορίσατε λοιπόν στην τουλάχιστον εξωφρενική επικράτεια των στηθο-εφευρέσεων, εκεί δηλαδή που η θεότρελη επινοητικότητα μπλέκεται αρμονικά με την τεχνολογική πρωτοπορία.
Κάθε πρόβλημα στο μπούστο γίνεται έτσι μεμιάς παρελθόν, ακόμα και προβλήματα που δεν ξέρατε καν ότι είχατε!
Πολλά τα προϊόντα για το επίμαχο σημείο, αυτά όμως δεν τα παίρνεις ελαφρά…
Intimia Pillow Bra
Γιατί υπάρχουν φορές που το κατάλληλο μέρος για ένα μαξιλάρι δεν είναι το προσκέφαλο! Σε αυτές τις φορές, το νυχτερινό και ξεχωριστό αναμφίβολα σουτιέν είναι εδώ για να προσφέρει στήριξη στο επίμαχο σημείο και τον καλύτερο ύπνο που κάνατε ποτέ…
Comfy Breasts Full Body Pillow
Γιατί είναι σαφώς ευκολότερο και πολύ πιο χρηστικό από το να ανοίξεις απλώς μια τρύπα στο στρώμα σου! Απλό, διακριτικό, λειτουργικότατο…
Otto Beach Yacht & Spa Pillow
Μαξιλαράκι συγκράτησης για τις φορές που το μπικίνι δεν παρέχει την αρμόζουσα στήριξη…
Ledge Pillow
Είπαμε, το τι κάνεις το στήθος σου κατά τις ώρες που κοιμάσαι είναι ένα θέμα που δεν πρέπει να το παίρνεις αψήφιστα. Άλλη μια απαραίτητη χείρα βοηθείας για τον ύπνο της προικισμένης κυρίας…
Breast Massage Robot
Εκεί που ο σύντροφος δεν είναι αρκετός, εκεί έρχεται ο ρομποτικός μασέρ να προσφέρει την επαγγελματική συνδρομή του. Φορητός και αυτόματα προσαρμοζόμενος σε κάθε τύπο και μέγεθος στήθους, η λίστα με τις ευεργετικές του ιδιότητες είναι πρακτικά ανεξάντλητη: χαλάρωση, βελτίωση των σεξουαλικών επιδόσεων, τόνωση του στήθους, ακόμα και μεγέθυνση εγγυάται ο μηχανικός φίλος…
Kush Support
Εδώ τα λόγια περιττεύουν! Νυχτερινή στήριξη παρέχει λέει στο στήθος, αν και με τρόπο «πικάντικο» που παραπέμπει σε άλλα…
Cami Secret
Εκεί που η σεμνότητα παραμένει αρετή, εκεί ακριβώς χρειάζεται η καλύπτρα του ντεκολτέ! Άσε που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως χαρτοπετσέτα…
Boob Glue Gravity Defying Roll On Adhesive
Αν το στήθος είναι ατίθασο, λίγη κόλλα θα κάνει μια χαρά τη δουλειά! Τι δουλειά; Μα στήριξη και ανόρθωση φυσικά, τους απόλυτους συμμάχους στη μάχη για ωραίο ντεκολτέ. Και ναι, κρατά το στήθος εκεί ακριβώς (ακριβώς όμως!) που το τοποθετείς…
Dermelect Cleavage Contour Cream
Γιατί να μην τονώσετε τα φυσικά σας χαρίσματα με μια κρέμα που εξαφανίζει ρυτίδες και φθορά του χρόνου, ξαναβρίσκοντας έτσι την απόλυτη φόρμα σας; Ειδικά για την επίμαχη περιοχή, φυσικά, εγγυάται ανανεωμένο και σφριγηλό μπούστο…
Boob Scarf
Γιατί υπάρχουν φορές που χρειάζεσαι απλώς περισσότερο! Πόσο πολύ είναι εξάλλου πολύ;
Η Σίλβια Μπάργουελ είναι το «πρόσωπο της χρονιάς» σύμφωνα με τον «Εθνικό Κήρυκα».
Την ελληνικής καταγωγής υπουργό Υγείας των ΗΠΑ, Σίλβια Μάθιους Μπάργουελ, επέλεξε η ομογενειακή εφημερίδα «Εθνικός Κήρυκας» για πρόσωπο του 2014, της χρονιάς που μας αποχαιρέτισε πριν από λίγες ημέρες.
Η «εγγονή των Ελλήνων μεταναστών», όπως την αποκάλεσε ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, ορκίστηκε υπουργός Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών τον Ιούνιο και είναι αυτή τη στιγμή το άτομο ελληνικής καταγωγής με την υψηλότερη θέση στην αμερικανική πολιτική.
Όπως επισημαίνει ο «Εθνικός Κήρυκας», η κ. Μάθιους Μπάργουελ, η οποία είναι 11η στη σειρά διαδοχής για την Προεδρία, είναι πηγή έμπνευσης για την ελληνοαμερικανική κοινότητα, αλλά ειδικότερα για τις Ελληνοαμερικανίδες, γιατί έφτασε ψηλότερα από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα ελληνικής καταγωγής στην ιστορία της αμερικανικής πολιτικής.
Υπό κανονικές συνθήκες, τονίζει η εφημερίδα, η θέση της υπουργού Υγείας, δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, συγκριτικά με τις υπόλοιπες θέσεις του υπουργικού συμβουλίου. Ωστόσο, η κ. Μάθιους Μπάργουελ καλείται να φέρει εις πέρας την ιστορική, σαρωτική μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, που ανεπίσημα αποκαλείται Obamacare και έχει υποστηρικτές, αλλά και επικριτές.
Η υπουργός Υγείας κατάφερε να ενώσει το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό κόμμα, καθώς η Γερουσία ενέκρινε τον διορισμό της με ψήφους 77 υπέρ και 18 κατά. Το 2013 εγκρίθηκε ο διορισμός της ως διευθύντρια του γραφείου Διοίκησης και Προϋπολογισμού με το ακόμη πιο συντριπτικό 96-0.
Παρόλο που το όνομα της δεν φαίνεται ελληνικό, οι ελληνικές ρίζες της Σίλβια Μάθιους Μπάργουελ δεν ανιχνεύονται μόνο στο DNA της, αλλά και στις πράξεις της. Μαζί με άλλους εξέχοντες Ελληνοαμερικάνους συνέβαλε στη δημιουργία του εκπαιδευτικού φορέα Πρωτοβουλία Επόμενης Γενιάς (Hellenext), στο πλαίσιο του οποίου έδωσε διαλέξεις σε νέους ηγέτες και συμμετείχε στον διαγωνισμό «Οι Έλληνες ανταποδίδουν» (Greeks give back).
Την κρατούσαν όμηρο και την κακοποιούσαν επί 3 εβδομάδες.
Η ινδική αστυνομία συνέλαβε συνολικά πέντε άνδρες, οι οποίοι κατηγορούνται για την απαγωγή και τον ομαδικό βιασμό μίας 23χρονης γιαπωνέζας τουρίστριας την οποία κρατούσαν επί τρεις εβδομάδες κοντά στην Μποντ Γκάγια, ιερό τόπο του βουδισμού στη βορειοανατολική Ινδία, ανακοίνωσαν σήμερα αξιωματούχοι.
Η γυναίκα κατέθεσε μήνυση μέσω του ιαπωνικού προξενείου στην ανατολική ινδική πόλη Κολκάτα (Καλκούτα) στην οποία αναφέρει ότι τον Νοέμβριο, όταν διέμενε σε ένα ξενοδοχείο της πόλης, τρεις ντόπιοι άνδρες οι οποίοι μιλούσαν ιαπωνικά την πλησίασαν φιλικά αλλά στη συνέχεια την απήγαγαν και την μετέφεραν στο παραθαλάσσιο θέρετρο Ντίγκα της Δυτικής Βεγγάλης.
Σύμφωνα με την αστυνομία της Κολκάτα, η γυναίκα κατήγγειλε ότι οι δράστες της έκλεψαν την χρεωστική της κάρτα και της πήραν 1.200 δολάρια μέσω του μηχανήματος αυτόματης ανάληψης. Στη συνέχεια, την μετέφεραν στο συγκρότημα της Μποντ Γκάγια, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 110 χλμ. νότια της Πάτνα, της πρωτεύουσας του κρατιδίου Μπιχάρ, φιλοξενεί έναν από τους αρχαιότερους ακόμη άθικτους βουδιστικούς ναούς στην Ινδία και προσελκύει επισκέπτες απ' όλο τον κόσμο.
Εκεί, όπως καταγγέλλει η ίδια, εμφανίστηκαν δύο ακόμη άνδρες και την βίασαν.
«Συλλάβαμε τρία άτομα από την Κολκάτα και δύο από την Γκάγια στο Μπιχάρ που κατηγορούνται για το περιστατικό», είπε ο Παλάβ Καντί Γκος, ανώτερος αξιωματούχος της αστυνομίας στην Κολκάτα. Ο ίδιος είπε ότι εις βάρος των δύο συλληφθέντων απαγγέλθηκε κατηγορία για ομαδικό βιασμό.
Πρόκειται για τους Σατζίντ Χαν, 32 ετών, και τον 25χρονο αδελφό του Τζαουάντ Χαν, αμφότεροι ξεναγοί τουριστών, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο.
Οι προσπάθειες της Ινδίας να εξαλείψει τη βία εναντίον των γυναικών στην επικράτειά της αποτελούν αντικείμενο στενής διεθνούς παρακολούθησης αφότου μία νεαρή Ινδή έχασε τη ζωή της έπειτα από ομαδικό βιασμό το Νοέμβριο του 2012 στο Νέο Δελχί, προκαλώντας αγανάκτηση σε παγκόσμια κλίμακα.
Από τότε έχουν αναφερθεί πολλές επιθέσεις εναντίον ξένων γυναικών και οι αναφορές αυτές έχουν επιφέρει μια μείωση του τουρισμού στη χώρα.
Τα χαρτιά που ξελογιάζουν την τύχη.
Και ο Θεός… ανακάτεψε τη τράπουλα. Αρχικά, η λέξη «τράπουλα», προέρχεται από την ιταλική λέξη «trappola», που σημαίνει «παγίδα» και «δόλος», αποτελείται φυσικά, από τα τραπουλόχαρτα.
Η τράπουλα προήλθε από το ιταλικό παιχνίδι «ταρόκ» ή «ταρόκο» που παιζόταν με χοντρά τετράγωνα ή παραλληλόγραμμα χαρτιά με αριθμημένες φιγούρες τόσο για ψυχαγωγία, όσο και για κερδοσκοπία. Αυτό, με τη σειρά του, προέρχεται από την «τράπουλα Ταρό».
Το πιθανότερο είναι η απλή τράπουλα και το Ταρό αρχικά να συνυπήρχαν, παράλληλα, στη συνέχεια να συνδυάστηκαν και αργότερα πάλι διαφοροποιήθηκαν. Αυτά ως προς το πιο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν της τράπουλας γιατί η καταγωγή της, αβέβαιη, χάνεται μέσα στον χρόνο, στους μύθους και στις παραδόσεις.
Η ιστορία της τράπουλας
Ποιος ανακάτεψε πρώτος τα τραπουλόχαρτα; Κι αυτό γιατί η πατρότητά της είναι μάλλον ένα μυστήριο. Τέσσερις χώρες και λαοί ερίζουν για το ποιος την... πρωτοέπιασε, αλλά ως πιο ανίσχυρη κρίνεται η άποψη περί Αράβων. Είναι γεγονός ότι οι Άραβες συνέβαλαν στη διάδοση κάποιων μορφών τράπουλας, πιθανόν να επέφεραν αλλαγές σ’ αυτές, αλλά δεν ήταν αυτοί που εφηύραν την τράπουλα.
Πιο πιθανή πάντως άποψη από αυτή είναι ότι τα περίεργα αυτά τραπουλόχαρτα, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Αίγυπτο, σε ανύποπτο χρόνο, έχοντας επάνω τους θρησκευτικές απεικονίσεις. Οι αποκρυφιστές μάλιστα ασπάζονται περισσότερο την άποψη αυτή και θεωρούν ότι η εφεύρεση των τραπουλόχαρτων χρονολογείται πριν από τον έντυπο λόγο, ότι η τράπουλα ήταν η πρώτη μορφή «βιβλίου» και ότι τα τραπουλόχαρτα, στη μορφή που είχαν τότε, αποτύπωναν συμβολικά την αρχέγονη γνώση, αποτελούσαν ένα μέρος της λατρείας του Αιγυπτίου θεού Τοθ και με τη βοήθειά τους μπορούσε να προβλεφθεί η μοίρα των ανθρώπων και το μέλλον τους, να δοθούν συμβουλές προς αυτούς και να εξηγηθεί η θέληση των θεών.
Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης θεωρούν ότι αυτά τα αρχέγονα «Φύλλα της Τύχης» ή «Τάροκ» αποτελούν τον «πνευματικό πρόγονο» όλων των τραπουλόχαρτων και ότι η πιο αυθεντική μορφή τους διασώθηκε ως «Τάροκ των Βοημών» και ήδη ως τράπουλα με την ονομασία «Ταρώ του Τοθ».
Η περισσότερο κρατούσα και με τα περισσότερα επιχειρήματα άποψη, όμως, είναι αυτή που συνδέει την τράπουλα με την Κίνα, όπου μάλιστα, ως γνωστό, εφευρέθηκε και το χαρτί. Εδώ λοιπόν φαίνεται πως εμφανίστηκαν για πρώτη φορά παιγνιόχαρτα μεταξύ 7ου και 10ου αιώνα, στην αρχή μάλιστα μπορεί ταυτόχρονα να χρησιμοποιούντο και ως χαρτονομίσματα, όπως πιστεύουν κάποιοι ιστορικοί. Η ομοιότητα, πάντως, των κινέζικων χαρτονομισμάτων και των κινέζικων παιγνιοχάρτων είναι αξιοσημείωτη.
Τα παιγνιόχαρτα θεωρούνται εξέλιξη των κινέζικων ντόμινο, γιατρικού της πλήξης. Σύμφωνα με μια εκδοχή, που βρίσκουμε στην κινέζικη εγκυκλοπαίδεια – λεξικό «Τσινγκ-Τσζε-Τουνγκ» του 1678, ο Κινέζος αυτοκράτορας του 12ου αιώνα Σεν-Χο, ανέθεσε στους σοφούς του να βρουν ένα αντίδοτο στην πλήξη που ένιωθαν στο παλάτι οι τριακόσιες παλλακίδες του, οπότε και κάποιος σοφός του έφερε μια συλλογή από μικρές, ωραία διακοσμημένες, πλάκες από ελεφαντόδοντο, με τις οποίες, κατά τα λεγόμενά του, μπορούσαν να παιχτούν πολλά και διαφορετικά παιχνίδια. Τόσο ο αυτοκράτορας, όσο και οι παλλακίδες του, ενθουσιάστηκαν και, πλέον, το πρόβλημα της ανίας λύθηκε. Ο Τ.Φ. Καίητερ, όμως, στο βιβλίο του «Η εφεύρεση της τυπογραφίας στην Κίνα» αναφέρεται σε χαρτοπαιξία στην Κίνα ήδη τουλάχιστον από το 969.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η τράπουλα δεν αποτελεί ευρωπαϊκή εφεύρεση, αφού στην ήρθε από την Ασία. Από ποιους; Και για το προκείμενο ζήτημα οι θεωρίες είναι πολλές: Είτε από τους Σταυροφόρους, που την έμαθαν από τους Τατάρους, είτε από τους Άραβες της Ισπανίας, τον 14ο αιώνα, είτε, πάλι κατά τον 14ο αιώνα, από τους επιτιθέμενους στη Σικελία Σαρακηνούς, που την ονόμαζαν «ναϊμπι», είτε, κατ’ άλλες απόψεις, μέσω των ρομά αθίγγανων ή των Μαμελούκων.
Η ιταλική και ισπανική λέξη για τα παιγνιόχαρτα έχει αραβική προέλευση, γεγονός που συνηγορεί για τη μεταφορά από τους Άραβες ή τους Σαρακηνούς ή και τους Σταυροφόρους. Αντιθέτως η άποψη που δέχεται μεταφορά από τους πάσχει κατά το ότι οι τράπουλες εμφανίστηκαν στην Ευρώπη πριν από τους περισσότερους Τσιγγάνους. Αναμφιβόλως, πάντως, οι τελευταίοι, με τις μετακινήσεις τους και με την ενασχόλησή τους με την χαρτομαντεία, συνετέλεσαν τα μέγιστα στη διάδοση της χρήσης της τράπουλας.
Πολύ πιθανό είναι στην Ευρώπη να έφθασαν, προοδευτικά και με ελάχιστη χρονική διαφορά, από διαφορετικούς διαύλους, διαφορετικές μορφές τράπουλας, οι οποίες στη συνέχεια να αλληλοεπηρεάστηκαν ή και να συγχωνεύτηκαν.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν αναφορές ότι παιγνιόχαρτα εμφανίστηκαν στην Ιταλία το 1299, στην Ισπανία το 1371, στις Κάτω Χώρες το 1379 και στη Γερμανία το 1377, ενώ σχετική αναφορά βρίσκουμε σε γαλλικό χειρόγραφο των αρχών του 14ου αιώνα, σε γαλλικό ποίημα του 1328 και σε άλλο έγγραφο του αρχείου του Καρόλου ΣΤ’, το 1392.
Ο Κάρολος Ε’, το 1369, στοχεύοντας στη διάδοση της τοξοβολίας, απαγόρευσε στους υπηκόους του να ασχολούνται με άλλα, ρητώς κατονομαζόμενα στο σχετικό διάταγμα, παιχνίδια, στα οποία, όμως, δεν περιλαμβάνονται τα χαρτιά. Νωρίτερα, πάντως, ο Κάρολος Δ’, λέγεται πως διασκέδαζε παίζοντας χαρτιά επί πολλές ώρες κατά τη διάρκειατης μακράς ασθενείας του. Επίσης σώζεται ένα έγγραφο από την αυλή της Βραβάνδης, από το 1379, όπου αναφέρεται η αγορά μιας τράπουλας για λογαριασμό του βασιλικού ζεύγους, δηλαδή του βασιλιά Βενσεσλάς του Λουξεμβούργου και της βασίλισσας Ιωάννας της Βραβάνδης.
Είναι εντυπωσιακές οι πάμπολλες αναφορές σε τράπουλες και στην χαρτοπαιξία που παρατηρούνται από το 1370 και μετά, σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, γεγονός που αποδεικνύει την ταχύτατη διάδοση και αποδοχή τους, ενώ αξίζει να επισημανθεί ότι ο Δάντης δεν τις αναφέρει καθόλου. Δεν φαίνεται να υπάρχουν στοιχεία για το πότε ακριβώς έφθασαν στην Αγγλία, όμως, το 1463, οι ντόπιοι κατασκευαστές ζητούν κρατική προστασία κατά των εισαγόμενων τύπων που ανταγωνίζονται σκληρά τα εγχώρια προϊόντα.
Στην Ανατολική Ευρώπη έφθασαν προς τα τέλη του 15ου αιώνα, γεγονός που αποκλείει την, επίσης προταθείσα, άποψη, ότι τα τραπουλόχαρτα εισήχθησαν μέσω της Ανατολικής Ευρώπης και μάλιστα μέσω των τσιγγάνων, ενώ στην Αμερική μάλλον ήδη από την εποχή του Κολόμβου. Το σίγουρο πάντως είναι ότι ήδη στα μέσα του ιστ’ αιώνα, οι Ισπανοί τα είχαν μεταδώσει στους Αζτέκους του Μεξικού, των οποίων είχε ήδη καταστεί ιδιαίτερα προσφιλής ενασχόληση.
Καθ’ όσον αφορά στους Βυζαντινούς, δεν υπάρχει καμία μαρτυρία σχετικά με τράπουλες, κάτι που προφανώς σημαίνει ότι δεν πρόλαβαν να τις γνωρίσουν. Επίσης δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία (π.χ. από περιηγητές) για χρήση τραπουλών στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, χωρίς αυτό να αποδεικνύει με βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε. Αντιθέτως χαρτιά παίζονταν στα ενετοκρατούμενα Επτάνησα, από όπου στη συνέχεια η συνήθεια πέρασε και σε μερικές περιοχές της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας (τότε Ρούμελης).
Τα τραπουλόχαρτα που χρησιμοποιούντο ήταν ενετικού τύπου, με αρχαιοπρεπείς παραστάσεις, ενώ και η ορολογία που επεκράτησε ήταν ιταλική και γαλλική και γενικότερα ευρωπαϊκής προέλευσης και, πάντως, όχι τουρκικής, κάτι που μάλλον αποδεικνύει ότι η τράπουλα ήρθε στην Ελλάδα από την δύση και όχι από την ανατολή.
Από το 1884 και μετά η εκτύπωση και η εμπορία των παιγνιοχάρτων ανήκε στο Μονοπώλιο του Ελληνικού κράτους
Πώς διαιρείται η τράπουλα
Η δεσμίδα μιας τράπουλας αποτελείται από 52 στα οποία προστίθενται και δύο φύλλα με την εικόνα του Αρλεκίνου ή Ερμού ή «Τζόκερ», διαιρούνται σε δύο χρώματα (μαύρο και κόκκινο) των 26 φύλλων και κάθε χρώμα σε δύο διαφορετικά είδη.
Έτσι διαμορφώνονται τέσσερις διαφορετικές σειρές από 13 φύλλα η καθεμία, οι εξής: Κόκκινα Καρρό (τετράγωνα), Κόκκινες Κούπες (καρδιές), Μαύρα Σπαθιά (τριφύλλια) και Μαύρες Πίκες (μπαστούνια). Από τα 13 φύλλα, τα 10 παριστάνουν αριθμούς από το 1 ως το 10 και τα άλλα τρία «φιγούρες» και συγκεκριμένα τον Ρήγα (βασιλέα με γενειάδα), την Ντάμα (γυναίκα ή κορίτσι) και τον Βαλέ ή Φάντη.
Σε μια τράπουλα υπάρχουν:
• 52 φύλλα, όσες και οι εβδομάδες του χρόνου
• 13 φύλλα κάθε «χρώματος» (φυλής), όσες και οι εβδομάδες μιας εποχής ή όσοι οι σεληνιακοί μήνες
• 4 «χρώματα» (φυλές), όσες και οι εβδομάδες του μήνα
• 12 φιγούρες, όσοι και οι μήνες του χρόνου
Η κόρη του Χαράλαμπου Κουκιά μάς αφηγείται την τραγική ιστορία του.
Θυμόταν το σπίτι στον Τσεσμέ, με τα δύο λιοντάρια στην είσοδο να απομακρύνεται από τα μάτια του καθώς το πλοίο έφευγε να γλιτώσει την σφαγή…, θυμόταν επιλεκτικά στιγμές φρίκης από τα τέσσερα χρόνια εγκλεισμού του στο Νταχάου, και την ατελείωτη διαδρομή μέχρι την Ελλάδα που έκανε με τα πόδια μετά την τελευταία του απόδραση... θυμόταν σκηνές μάχης του εμφυλίου πολέμου κάθε φορά που κοίταζε το ακρωτηριασμένο του χέρι… θυμόταν ακόμα και τον βούρδουλα που του είχε αφήσει σημάδι στον δεξιό του ώμο, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί την αιτία της τιμωρίας.
Ίσως βέβαια και να θυμόταν πολύ περισσότερα από όσα επέλεξε να διηγηθεί στους δικούς του ανθρώπους, αφού τις περισσότερες φορές η άμυνα του πνεύματος «εφευρίσκει» την λήθη για να προχωρήσει παρακάτω… Κι αυτά τα ενθύμια είναι μόνο μερικά από όσα αφηγούνται στο newsbeast.gr οι συγγενείς του Χαράλαμπου Κουκιά , ενός αθέατου πρωταγωνιστή των σημαντικότερων ιστορικών γεγονότων του προηγούμενου αιώνα.
«Οι παλιοί δεν είχαν επίγνωση ότι κουβαλάνε μια ολόκληρη ιστορία πάνω τους, όταν τους άκουγες να μιλούν για την “καταστροφή” τις περισσότερες φορές έδιναν την εντύπωση πως δεν αφηγούνται την συμμετοχή τους σε κάποιο ιστορικό γεγονός , αλλά μια “απλή” προσωπική τραγωδία. Κατ' αυτόν τον τρόπο αναφερόταν κι ο πατέρας μου στο Νταχάου και σε όλα εκείνα που είχαν ακολουθήσει αυτού. Κι εμείς όμως σαν παιδιά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε κι όταν τα μεταφέραμε , μιμούμασταν το ίδιο “ανέμελο” ύφος… “έχει κάνει 4 χρόνια Νταχάου, λες και είχε πάει 4 χρόνια κατασκήνωση”» ήταν μερικά από τα πρώτα λόγια της Κυριακής Κουκιά, της κόρης του έλληνα που επιβίωσε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας που δημιούργησε η Γκεστάπο, μετά την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ, το 1933.
«Ο πατέρας μου πέθανε νέος , 69 χρόνων, και μάλιστα λίγο πριν πεθάνει μου το είχε πει, σαν να το γνώριζε, ή σαν να αποφάσισε ο ίδιος να φύγει μακριά από μια ζωή που τον είχε στην κυριολεξία κουράσει πολύ, παρόλο που απέφευγε να το δείχνει. Ήταν πολύ χαμογελαστός πάντα, περήφανος και χαμογελαστός. Στις φωτογραφίες τοποθετούνταν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνεται το ακρωτηριασμένο του χέρι, και το άδειο μανίκι το έχωνε πάντα στην τσέπη, ώστε να μην το καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά. Τα σημάδια από τις κακουχίες τα έβλεπες αν τον γνώριζες λίγο καλύτερα… Από την αγωνία του στην παραμικρή πιθανότητα προσωπικής δυσκολίας. Θυμάμαι όταν ήμουν τεσσάρων χρονών και με μετέφεραν στο νοσοκομείο για εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας δεν ήρθε παρά μόνο όταν όλα πια ήταν εντάξει. Σαν να μην άντεχε άλλο πόνο.
Ακόμα κι αν έβλεπε κανείς ορισμένες αντιδράσεις του δεν θα μπορούσε να καταλάβει παρά μόνο αν γνώριζε. Για παράδειγμα η απέχθεια που είχε στις πατάτες. Κατά την διάρκεια του εγκλεισμού τους, οι πεινασμένοι κρατούμενοι μάζευαν πατάτες από τα χωράφια ‘Όποιον τολμούσε να κλέψει πατάτες, οι Γερμανοί τον εκτελούσαν. Εξαθλιωμένοι όμως από την πείνα, αψηφούσαν τον κίνδυνο κι έκλεβαν πατάτες τις οποίες έτρωγαν με τα χώματα όπως τις έβγαζαν από τη γη. Από τότε ο πατέρας μου δεν ξαναέβαλε πατάτες στο στόμα του, δεν ήθελε ούτε να τις βλέπει»…
Ο Χαράλαμπος Κουκιάς ήταν από την Σμύρνη, γεννηθείς 01-01-1922 εν πλω, σύμφωνα με την ταυτότητά του. «Το γεννηθείς εν πλώ, το έμαθα αργότερα, την ίδια περίοδο που πληροφορήθηκα πως ήταν υιοθετημένος. Το μηχανεύτηκαν οι μεγάλοι σε ηλικία θετοί γονείς του όταν ήρθαν με τα καράβια τους από την Μικρά Ασία για να γραφτεί κατευθείαν στα μητρώα με το όνομά τους και να μην αντιμετωπίσουν γραφειοκρατικά προβλήματα. Συνήθης πρακτική της εποχής. Λίγους μήνες πριν την μεγάλη καταστροφή εγκαταστάθηκαν στη Χαλκίδα όπου και έμειναν μέχρι να πεθάνουν. Μέχρι την κήρυξη του πολέμου, ο πατέρας μου έζησε αρκετά καλά. Μετά ήρθε το απόλυτο γκρέμισμα γιατί εκτός από τα 4 χρόνια που φυλακίστηκε στο Νταχάου η επιστροφή του συνοδεύτηκε κι από τεράστιες απώλειες».
Αφορμή της σύλληψής του ήταν ο τσακωμός του με έναν Γερμανό λοχαγό, ο οποίος παρενοχλούσε μια κοντινή συγγενή. «Πριν τον πόλεμο, όλη η μαθητιώσα νεολαία ήταν οργανωμένη στις λεγόμενες τότε μεταξικές νεολαίες ,Ε.Ο.Ν.
Ο σκοπός ύπαρξής τους ήταν "η επωφελή διάθεσιν του ελευθέρου χρόνου των νέων, προς προαγωγήν της σωματικής και ψυχικής καταστάσεως αυτών, ανάπτυξιν του εθνικού φρονήματος και της πίστεως προς την θρησκείαν". Ενταγμένος σε αυτές ο πατέρας μου, ήταν πρωταθλητής στην κολύμβηση και στο μποξ. Έτσι όταν την έστησε στον Γερμανό, τον ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου. Μετά από το περιστατικό αυτό, έζησε για έξι μήνες κρυπτόμενος σε ένα βουνό της Εύβοιας, στην Δάφνη. Μέχρι που κάποιος τον ειδοποίησε ότι οι Γερμανοί σταμάτησαν να τον αναζητούν. Μόλις επέστρεψε σπίτι του τον συνέλαβαν σχεδόν αμέσως. Το επόμενο πράγμα που θυμόταν να ακολουθεί τη στιγμή της σύλληψής του ήταν να τον κλείνουν σε ένα βαγόνι, χωρίς παράθυρο, μαζί με άλογα και το τρένο να ξεκινάει. Αυτή η πόρτα ξανάνοιξε στο Νταχάου. Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας» όπως μας ενημερώνει η κόρη του Κυριακή Κουκιά.
Από εκεί και πέρα οι μνήμες είναι σκόρπιες. «Ο πατέρας μου είχε τραυματιστεί τόσο ψυχικά από το στρατόπεδο που μιλούσε πολύ λίγο. Και οι διηγήσεις είχαν τέτοια τραγικότητα που ως παιδιά μας φαινόταν φαντασιακές. Θυμάμαι να μου λέει χαρακτηριστικά πως είχε στηθεί 9 φορές μπροστά σε εκτελεστικό απόσπασμα. Όπως καταλαβαίνεις σαν παιδί μου φαινόταν υπερβολικό, 9 φορές και δεν σκοτώνεσαι. Αργότερα διαβάζοντας ιστορία, έμαθα για τις εικονικές εκτελέσεις των Γερμανών. Ο ίδιος όμως σαν κατάδικος δεν γνώριζε πως ήταν εικονικές. Έχανε τις αισθήσεις του και ξυπνούσε έπειτα ζωντανός. Σε μια μάλιστα από τις τελευταίες αυτές εκτελέσεις, όταν στήθηκαν μπροστά στο απόσπασμα τον έπιασαν νευρικά γέλια. Τότε ο επικεφαλής , ένας Αυστριακός του είπε "εσύ επειδή έχεις ωραίο χαμόγελο βγες". Χρόνια αργότερα που έχασε τα δόντια του, αστειευόμασταν λέγοντάς του πως τώρα δεν θα γλίτωνες…».
Άλλες σκόρπιες μνήμες της ζωής στο Νταχάου ήταν οι αποδράσεις. «Δεν πρέπει να ήταν από τους ήσυχους που έσκυβαν το κεφάλι γιατί συχνά στις διηγήσεις του παρεμβάλλονταν οι λέξεις αποδράση και απομόνωση. Κάποια στιγμή ανέφερε πως δραπέτευσαν μαζί με κάποιους Γάλλους και μερικούς Ιταλούς και κρυβόντουσαν στον πύργο του Άιφελ μέχρι να έρθουν οι άνθρωποι της αντίστασης να τους βοηθήσουν. Εντέλει κάποιος τους πρόδωσε και έπεσαν εκ νέου στα χέρια των Γερμανών. Μετά από αρκετό ξύλο βρέθηκαν πάλι στο βαγόνι ενός τρένου. Η επόμενη στιγμή που θυμόταν τον εαυτό του μετά από αυτό το ταξίδι, ήταν να σκάβει χαρακώματα στο Λένινγκραντ. Κάποια στιγμή ανέφερε και μνήμες από το Άουσβιτς, κατά βάση σκόρπιες εικόνες, πρέπει να ήταν περαστικός στην πορεία προς το Λένινγκραντ».
Στο στρατόπεδο με την διάσημη στην είσοδο επιγρραφή, Arbeit macht frei (Η εργασία απελευθερώνει), ο Χαράλαμπος Κουκιάς, ο οποίος δεν ήταν ούτε κουμουνιστής, ούτε εβραίος δούλευε στα χυτήρια όπως μας ενημερώνει η κόρη του.
«Δεν ξέρω τι δουλειά έκανε εκεί ακριβώς, δεν μας είχε πει. Από τις διηγήσεις καταλαβαίναμε πως είχε μια ειδίκευση που χάρη σε αυτή γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα ειδικά μετά από τόσες αποδράσεις. Σε μεγάλη ηλικία μάλιστα που έτυχε και επισκεφτήκαμε έναν αγγειολόγο για να τον εξετάσει, μόλις είδε τα πόδια του ρώτησε αν είχε καεί στο παρελθόν.
Ο πατέρας μου δεν είχε καθόλου τρίχες στα πόδια, και κάθε φορά που τον ρωτούσαμε γιατί μας απαντούσε πως έπεσαν επειδή τρίφτηκαν στα στρατιωτικά παντελόνια. Αν και δεν το παραδέχτηκε στο γιατρό κατάλαβα πως κάτι που είχε χυθεί επάνω του στα χυτήρια του Νταχάου είχε προκαλέσει την ανυπαρξία τριχοφυΐας. Όταν τον ρωτούσαμε για το σημάδι που είχε στο στήθος μας απαντούσε με μια φυσικότητα πως είναι από τον βούρδουλα. Την αιτία του βούρδουλα βέβαια δεν την θυμόταν, ή δεν ήθελε να την θυμηθεί. Εικάζω από σκόρπιες και πάλι διηγήσεις πως αρνήθηκε να καταδώσει κάτι που γνώριζε στους Γερμανούς».
Ο κ. Κουκιάς ανέφερε συχνά πως οι λοιποί κρατούμενοι τύγχαναν διαφορετικής μεταχείρισης από τους εβραίους και τους κουμουνιστές, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δεν ήταν εξίσου σκληρή. «Οι εβραίοι μας έλεγε πως βρίσκονταν χωρισμένοι με συρματόπλεγμα από τους υπόλοιπους, και χώρια ήταν και οι κουμουνιστές. Μια μέρα, όταν μετέφεραν κάποιες γυναίκες εβραίες στο κρεματόριο, τις έγδυσαν και τις πέρασαν γυμνές μπροστά από τους υπόλοιπους άντρες κρατούμενους . Αν και εκείνοι έσκυβαν το κεφάλι για να μην αισθανθούν χειρότερα οι γυναίκες, τους εξανάγκαζαν με την απειλή του όπλου να τις κοιτάζουν καθώς περνούν ώστε να είναι μεγαλύτερος ο εξευτελισμός».
Το γεγονός πως μετά την κατάρρευση του μετώπου τον ξαναγύρισαν στο Νταχάου είναι άλλη μια απόδειξη, σύμφωνα με την κόρη του, πως η ειδίκευσή του ήταν απαραίτητη στο στρατόπεδο. «Τότε έκανε και την τελευταία απόδραση. Όταν άρχισαν οι σύμμαχοι να βομβαρδίζουν το Βερολίνο, κι αφού έμαθαν από τον σύνδεσμό τους με την αντίσταση, πως έρχονται οι Ρώσοι φοβούμενοι μην πέσουν στα χέρια τους, ο πατέρας μου με κάποιους Γιουγκοσλάβους δραπέτευσαν. Διένυσαν απόσταση περίπου 1.000 χιλιομέτρων, με τα πόδια ή με όποιο άλλο μέσο, κυρίως ζώο, έβρισκαν διαθέσιμο στη διαδρομή.
Μόλις όμως πέρασαν στην Γιουγκοσλαβία , την Λαϊκή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του Τίτο τότε, στην Ελλάδα είχε αρχίσει ο εμφύλιος. Πριν τον διωγμό των ελλήνων, την «αλλαγή πλεύσης» του Τίτο που ακολούθησε και το κλείσιμο των συνόρων στους έλληνες κουμουνιστές αντάρτες, η Γιουγκοσλαβία ήταν η χώρα της ελευθερίας για τους κουμουνιστές, του παραπετάσματος για τους εθνικόφρονες. Αυτός ήταν και ο λόγος που φυλακίστηκε και πάλι μόλις έφτασε εκεί. Σώθηκε από μια γυναίκα, ονόματι Κάρλα, με την οποία ήρθε μαζί στην Ελλάδα, πάλι με τα πόδια , πάλι κρυπτόμενος καθόλη τη διαδρομή».
Περνώντας τα ελληνικά σύνορα, θεωρούμενος ανυπότακτος αφού είχε ήδη κληθεί η σειρά του και δεν είχε παρουσιαστεί, στέλνεται στο μέτωπο. Εκεί πολεμάει μέχρι το ‘49 όπου και τραυματίζεται στο Γράμμο. «Τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου στην κοιλιά, από αυτό το τραύμα είχε προκληθεί βλάβη στο συκώτι από την οποία υπέφερε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του και μια σφαίρα του τρύπησε την παλάμη. Δένοντας το χέρι του με μολυσμένο επίδεσμο έπαθε γάγγραινα και ήδη από τα ορεινά χειρουργεία, του ακρωτηρίασαν την παλάμη. Υπέστη 9 χειρουργεία στο χέρι. Το τελευταίο ήταν όταν είχε γίνει η επιστράτευση για την εισβολή στην Κύπρο. Η οστεομυελίτιδα είχε προχωρήσει κι έτσι το χέρι έπρεπε να κοπεί μέχρι την κλείδωση. Ο ακρωτηριασμός έγινε σε μια κλινική της Χαλκίδας, όπου υπήρχε μόνο ο γιατρός και μια νοσοκόμα, όλοι οι υπόλοιποι ήταν επιστρατευμένοι. Στην αφαίρεση που του έκαναν αναγκάστηκα να βοηθήσω κι εγώ στην αφαίρεση των σωλήνω αποστράγγισης των λεμφικών υγρών από την πληγή»….
Εκτός από τις μνήμες του Νταχάου, ο Χαράλαμπος Κουκιάς, αναγκάστηκε να ξεχάσει και τις εκείνες του εμφυλίου πολέμου. «Είχαν αναγκαστεί να σκοτώσουν ακόμα μια φορά. Αν και δεν πίστευε ότι αγωνιζόταν για άδικο, η συνείδησή του δεν άντεχε άλλους σκοτωμούς, άλλη φρίκη. Δεν ήταν ούτε ταγματασφαλίτης ο άνθρωπος, ούτε ο Άρης Βελουχιώτης, ήταν ένας φαντάρος που πίστευε στην πατρίδα και πολέμησε γι’ αυτή».
Για όλα αυτά αναγκάστηκε να ξεχάσει νομίζω. Ακόμα κι όταν ένας φίλος του αρχιμανδρίτης τον παρακάλεσε να του διηγηθεί με λεπτομέρειες την ιστορία του για να την γράψει του απάντησε "δεν θυμάμαι". Τα πρώτα χρόνια του γάμου του με την μητέρα μου πεταγόταν ή ούρλιαζε στον ύπνο του, και ήταν συχνές οι αναφορές σε γυναικεία ονόματα. Ο λόγος ήταν πως όταν οι Γερμανοί είχαν υπόνοιες για οργάνωση απόδρασης, έστελναν ιερόδουλες σε μερικούς κρατούμενους για να εκμαιεύουν πληροφορίες. Κάποιες από αυτές, στις οποίες εκ παραδρομής είχαν εξομολογηθεί πράγματα, αναγκάστηκαν στη συνέχεια να τις σκοτώσουν. Ξέχασε ηθελημένα τον αποκτηνωμένο εαυτό το,υ, τον οποίο απέκτησε για να επιβιώσει, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει».
«Πέρα από την προσωπική του ταλαιπωρία, όταν επέστρεψε, τα είχε χάσει όλα. Τον πρώτο καιρό στο Νταχάου πέθανε ο πατέρας του. Η μητέρα του κατά την αναζήτησή του, μάλλον μέσω του Ερυθρού Σταυρού παίρνει την πληροφορία πως το παιδί της είναι νεκρό. Μέχρι και μνημόσυνο του είχε κάνει. Λίγο αργότερα η καρδιά της δεν άντεξε την στεναχώρια και πέθανε κι εκείνη. Γυρνώντας λοιπόν πίσω δεν βρίσκει ούτε τους γονείς του ούτε ίχνος από την περιουσία τους. Η μητέρα του, θεωρώντας τον νεκρό, είχε προικίσει με αυτή τις ανιψιές της. Μέχρι και το πατρικό του είχε πουληθεί και ώσπου να παντρευτεί, ένα περίπου χρόνο, διέμενε σε ξενοδοχείο. Φυσικά δεν τα διεκδίκησε ποτέ γιατί όπως έλεγε δεν τα είχαν κλέψει, τους τα είχε χαρίσει η μητέρα του».
Η συνέχεια εξελίχτηκε ήρεμη. Παντρεύτηκε με την μητέρα μου στα 28 , σύμφωνα πάντα με την ταυτότητά του, και έκανε την μεγάλη οικογένεια που επιθυμούσε. Με ένα χέρι δούλεψε στην νομαρχία και αργότερα στο δήμο και έφτιαχνε ταμπέλες κι επιγραφές για να συντηρήσει την πολυμελή οικογένειά του». Όπως αναφέρει η κόρη του άλλωστε, ο κ.Κουκιάς εκτός από πολιτισμένος ήταν και πολυτάλαντος. «Ζωγράφιζε και αγιογραφούσε, ήταν μάλιστα αυτοδίδακτος. Όλα τα έκανε μόνος του, ξυριζόταν, έδενε τα κορδόνια του. Το μόνο που του κάναμε εμείς ήταν να του κουμπώνουμε το ρολόι». Η μετέπειτα ζωή κυλούσε κυρίως μέσω της ενασχόλησης με την καθημερινότητα.
Είχα διαβάσει ένα αφήγημα σχετικό με την μικρασιατική καταστροφή στο οποίο η εγγονή κατέθετε πως η γιαγιά της μετά την σφαγή σκεπτόταν ως εξής. "Οι τούρκοι μας σφάξανε, αλλά τι να μαγειρέψω σήμερα για την οικογένεια που πεινάει" .Κάπως έτσι αντέδρασε κι πατέρας μου μετά από όλα αυτά. Η διαδικασία της μετάπλασης ήταν αποτέλεσμα ενός μηχανισμού άμυνας που μάλλον διαθέτει ο άνθρωπος για να κατακτήσει το παρακάτω».
Τα σημάδια βέβαια όπως συμπληρώνει δεν έφυγαν ποτέ ούτε απότην ψυχή ούτε από το σώμα του. «Όταν επισκεφτήκαμε μια γιατρό για μια νόσο των οστών της λεκάνης που παρουσίασε, μια μορφή καρκίνου που λέπταινε τα κόκκαλα, τον ρώτησε αν είχε περάσει μέρος της ζωής του σε στρατόπεδο. Όπως μας είπε η γιατρός που είχε σπουδάσει στην Πολωνία, την συγκεκριμένη νόσο την συναντούσε σε ανθρώπους που είχαν επιζήσει από στρατόπεδα συγκέντρωσης»…
Σήμερα στα χέρια των κοντινών συγγενών του υπάρχουν εκτός από τις διηγήσεις διάφορα αποδεικτικά των σκαιών στιγμών του παρελθόντος. «Τα διακριτικά του από το πηλίκιο, τα αστέρια του για τον βαθμό του ανθυπολοχαγού που απέκτησε όταν ήταν στρατιώτης στον εμφύλιο, το δελτίο της αναπηρικής τους ταυτότητας, και διάφορες άλλες γνωματεύσεις οι οποίες παρουσιάζουν κάποιο ιστορικό ενδιαφέρον ως προς τον τρόπο κυρίως που είναι γραμμένες, "ετραυματίσθει από ληστρικάς επιθέσεις". Μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως, όχι μόνο σαν απτή απόδειξη αλλά σαν τεκμήριο ψυχικού σθένους είναι η σφαίρα χάρη στην οποία έχασε το χέρι του, την οποία διατήρησε στο προσωπικό του αρχείο » αναφέρει ο εγγονός του, Γιάννης Μωραΐτης, ο οποίος τα τελευταία δύο χρόνια διενεργεί έρευνα στα πλαίσια πανεπιστημιακής εργασίας για την ρίζες της οικογένειας, και την ζωή του παππού του.
«Το χειρότερο για εμένα είναι που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω ώστε να μου δώσει στα πλαίσια της μνήμης, τη δική του μαρτυρία για την προσωπική του τραγωδία. Τώρα ψάχνω να βρω τους πραγματικούς του γονείς. Ο ίδιος γνώριζε την μητέρα του την είχε συναντήσει, αλλά εμείς δεν μάθαμε ποτέ ποια είναι, ούτε τα άλλα τέσσερα παιδιά που απέκτησε μετά τον παππού», συμπληρώνει ο κ. Μωραΐτης.
Από την έρευνα που έχει πραγματοποιήσει ο εγγονός του, ο παππούς ήταν απόγονος της οικογένειας Ασλάνη, γνωστής μικρασιατικής οικογένειας του Τσεσμέ, τον οποίο υιοθέτησε ο Δημητρός Κουκιάς με την Τριανταφυλλιά Κουκιά. Όπως αναφέρει η κόρη του θα ήθελε πολύ να βρει τα ξαδέρφια που ενδεχομένως υπάρχουν κάπου καθώς και το όνομα της φυσικής μητέρας του πατέρα της, της γιαγιά της. «Να γνωρίσω το όνομά της να το μνημονεύω κάθε φορά που αναφέρομαι σε εκείνον. Και να γνωρίσουν ίσως κι εκείνοι τον θείο τους, τον άνθρωπο που έμεινε τέσσερα χρόνια σε ένα από τα "διασημότερα" στρατόπεδα συγκέντρωσης, που επιστρατεύτηκε με το που επέστρεψε με τα πόδια από το Νταχάου στην Ελλάδα, μια Ελλάδα που βρισκόταν ήδη στη δίνη του εμφυλίου πολέμου, που τραυματίστηκε βαριά κι έχασε το χέρι του, και μετά από όλα αυτά, με βαριά συνείδηση και πληγωμένη ψυχή, κατάφερε να συνεχίσει, να παντρευτεί και να αναθρέψει 6 παιδιά»...
