«Κατάλαβα ότι όλοι είναι ίδιοι ακόμη και όταν δεν μπορούν να περπατήσουν. Επίσης έμαθα ότι κάποιοι άνθρωποι με αναπηρία δε χάνουν τις ελπίδες τους, είναι χαρούμενοι και προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους.» «Θα ήταν πολύ βαρετό να ήμασταν όλοι ίδιοι…» «Τελικά, ακόμα και η όραση είναι υποκειμενική υπόθεση, απλά εσείς αντιλαμβάνεστε τον κόσμο από το δικό σας πρίσμα…» «Μετά την επίσκεψη του ΣΚΕΠ μου έρχονται οι λέξεις: βοήθεια, ισότητα και να μην κοιτάω αυτόν που κάθεται σε καροτσάκι σαν εξωγήινο…» «Πριν μας επισκεφτούν, ντρεπόμουν μπροστά σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν είχα συνηθίσει να είμαι κοντά σ' αυτά τα άτομα κι ένιωθα άβολα απέναντί τους. Ο κ. Παναγιώτης μας μίλησε ελεύθερα και κατάλαβα πως δε διαφέρουμε και πολύ. Ίδια ζωή έχουμε. Ξυπνάμε, τρώμε, γελάμε κι αντιμετωπίζουμε καθημερινές δυσκολίες.
Πιστεύω πως αυτό το πρόγραμμα είναι πολύ σημαντικό κι ευχάριστο. Θα μάθουμε αυτά τα παιδιά, θα γίνουμε φίλοι και ίσως κρατήσουμε επαφή. Ωραίο θα ήταν αυτό. Μπράβο για την πίστη τους και τη δύναμή τους. Ελπίζω να συναντηθούμε σύντομα και μέχρι τότε υπομονή.» Άνθρωποι με αναπηρίες είτε νοητικές, είτε σωματικές, σε έναν καθημερινό αγώνα για να πραγματοποιούν τα «απλά και αυτονόητα» των άλλων. Τι όμως ανακόπτει την πορεία για τη βελτίωση της υγείας τους; Τι προσθέτει βάρη στις φυσικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν; Αναμφισβήτητα η αδυναμία της πολιτείας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντί τους αλλά και αυτό που όλοι εμείς δε χτίζουμε -με την αποφασιστικότητα που πρέπει- από κάτω προς τα πάνω: τον ειλικρινή και έμπρακτο σεβασμό στη διαφορετικότητα, τις προϋποθέσεις για μια ενιαία κοινωνία χωρίς υπο-ομάδες και ανθρώπινα δικαιώματα που «δεν μας αφορούν»… Κλείνοντας όπως ξεκίνησα, το να «μην κοιτάξεις περίεργα» δε διαφέρει σε τίποτα από το «να μην κοιτάξεις καθόλου»… Κρατώ την προτροπή του ΣΚΕΠ για μια κοινωνία όπου «όλοι ανεξαιρέτως θα είμαστε και θα αισθανόμαστε χρήσιμοι...!»