Άνθρωποι με αναπηρία και Δια Βίου Μάθηση

Απαραίτητη η τήρηση του κρίτηρίου προσβασιμότητας στην Διά Βίου Μάθηση

Οι βασικές αρχές που καλείται να υιοθετήσει το υπουργείο Παιδείας

Με βάση το σύνολο των μελετών που έχουν γίνει στην χώρα μας και σε χώρες του εξωτερικού, το μέσο εκπαιδευτικό επίπεδο των ανθρώπων με αναπηρία είναι χαμηλότερο από τον λοιπό μέσο όρο. Η ειδική μέριμνα στην σχέση αναπηρίας και δια βίου μάθησης μέσω του σχεδιασμού και υλοποίησης στοχευμένων προγραμμάτων, μοιάζει κάτι παραπάνω από κρίσιμη για την γεφύρωση του χάσματος.

Η πλέον διεξοδική έρευνα που αποκωδικοποιεί την σχέση των ΑμεΑ με την δια βίου μάθηση έγινε την περίοδο 1998 – 2003 στην Μ. Βρετανία. Τα βασικά συμπεράσματά της εμπεριέχονται σε σχετική με το θέμα επιστολή της ΕΣΑμεΑ προς την υπουργό παιδείας, που κατετέθη στο πλαίσιο της διαβούλευσης του σχεδίου νόμου «Ανάπτυξη της δια βίου μάθησης και λοιπές διατάξεις». Η έρευνα αποδεικνύει δύο βασικά πράγματα: Πρώτον, ότι τα ΑμεΑ έχουν πολύ μικρότερη συμμετοχή σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό στην δια βίου μάθηση. Και δεύτερον, η θέση των γυναικών με αναπηρία είναι ακόμα δυσμενέστερη, δηλαδή οι γυναίκες με αναπηρία και επί του συγκεκριμένου θέματος βιώνουν διπλή διάκριση.

Των ανωτέρω συμπερασμάτων δεδομένων, οι παρατηρήσεις και προτάσεις της ΕΣΑμεΑ όπως κατατίθενται στην επιστολή, αποσκοπούν στην στοχευμένη διάχυση της διάστασης της αναπηρίας σε όλα τα προγράμματα δια βίου μάθησης που απευθύνονται στον γενικό πληθυσμό (mainstreaming). Η συμφωνία του υπουργείου με την στόχευση της συνομοσπονδίας δεν μπορεί παρά να θεωρείται αυτονόητη. Υπόθεση κοινής λογικής: Αν για τον γενικό πληθυσμό η δια βίου μάθηση κρίνεται αναγκαία, για τον πληθυσμό των ανθρώπων με αναπηρία που βιώνει διπλά εκπαιδευτικά ελλείμματα η αναγκαιότητα είναι διπλή και για τις γυναίκες με αναπηρία τετραπλή. 

Αξιολογώντας τα βασικά συμπεράσματα της βρετανικής έρευνας μπορούμε – πάντα βάσει της κοινής λογικής – να αντιληφθούμε τις “παγίδες” αλλά και τις διεξόδους που η οργανωμένη πολιτειακή επένδυση στην διά βίου μάθηση συνεπάγεται για τα ΑμεΑ. Πολύ απλά : Δεδομένου ότι τα ΑμεΑ μετέχουν σε πολύ μικρότερο βαθμό από τον γενικό πληθυσμό , εγκυμονεί σαφής κίνδυνος η δια βίου μάθηση να αναπαράξει αλλά και να διευρύνει τις υπάρχουσες εκπαιδευτικές ανισότητες αντί να τις μειώσει. Αρα : Διττός στόχος του στρατηγικού σχεδιασμού για την ανάπτυξη στην Ελλάδα της διά βίου μάθησης πρέπει να είναι η γενική αύξηση συμμετοχής σε αυτήν σε σφικτό συνδυασμό με την μείωση του χάσματος συμμετοχής μεταξύ των ατόμων με και χωρίς αναπηρία.

Ο στόχος είναι εξαιρετικά δύσκολος, μοιάζει μακρινό όνειρο υπό τις υφιστάμενες στην χώρα μας συνθήκες. Προϋποθέτει ανατροπή εκ βάθρων της κυρίαρχης λογικής. Αρκεί επ’ αυτού να υπενθυμίσουμε το τεράστιο στην χώρα μας έλλειμμα προσβασιμότητας που αποκλείει τους ΑμεΑ από την συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών δράσεων και δραστηριοτήτων. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, η διασφάλιση μέσω του νόμου ως υποχρεωτικής της προσβασιμότητας των δομών και υπηρεσιών δια βίου μάθησης αποτελεί στοιχειώδες βήμα αλλά και εχέγγυο ότι το υπουργείο δεν εξαιρεί για μια ακόμη φορά “εν τη γεννέσει” τους ανθρώπους με αναπηρία από τους ενταξιακούς σχεδιασμούς του. 

Οι τρόποι διασφάλισης του κριτηρίου της προσβασιμότητας δεν είναι (μόνο) ... κατασκευαστικοί. Εχουν να κάνουν με την στελέχωση και τις κατευθύνσεις του εθνικού κέντρου πιστοποίησης των δομών διά βίου μάθησης, με την ανάπτυξη σοβαρού μηχανισμού ελέγχου και πιστοποίησης της προσβασιμότητας δομών και υπηρεσιών, αλλά και με την σύνδεση της αδειοδότησης των φορέων παροχής (ΙΕΚ, ΚΕΚ, ΚΕΜΕ) με την τήρηση του κριτηρίου προσβασιμότητας.

Ολα τα παραπάνω και κάμποσα άλλα επικουρικά, είναι τα κομμάτια της διαβούλευσης που απηχούν τα προτάγματα του ελληνικού αναπηρικού κινήματος. Η υιοθέτησή τους συνιστά ικανή και αναγκαία συνθήκη ώστε η διά βίου μάθηση να αποτελέσει αν μη τι άλλο ευκαιρία για την γεφύρωση του χρόνιου εκπαιδευτικού χάσματος μεταξύ των ανθρώπων με και χωρίς αναπηρία.




Πηγή: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"

Η αλήθεια για τους «ανάπηρους - μαϊμούδες»

Πως μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των ΑμεΑ η κάθαρση στο ασφαλιστικό σύστημα

Οι ίδιοι που τους καταγγέλουν, εμμέσως πλην σαφώς τους συντηρούν

Στρατηγική των καιρών, η εξίσωση "προς τα κάτω"
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οι κοπτόμενοι για ασφαλιστική ισονομία, σύγχρονοι Ελληνες πολιτικοί δεν ξεχνούν να εξαπολύσουν και μιά επίθεση στους κατάπτυστους "αναπήρους – μαϊμούδες", την οποία με προθυμία αναπαράγουν τα ευαίσθητα ΜΜΕ . Η ρητορική επί του θέματος το κατατάσσει σαφώς στην κατηγορία “σκάνδαλα”. Ως εκ τούτου χρήσιμο είναι να εξηγήσουμε με ακρίβεια τα συστατικά του συγκεκριμένου – κάθε λίγο και λιγάκι ... αποκαλυπτόμενου – σκανδάλου.

Επιβάλλεται καταρχάς να αποσαφηνιστεί ότι οι αναπηρικές συντάξεις αλλά και τα επιδόματα στην χώρα μας στο ελάχιστο δεν αναπληρώνουν το έλλειμμα παροχών και υποδομών και το συνεπεία αυτού υψηλό κόστος διαβίωσης/επιβίωσης που συνεπάγεται η αναπηρία στην Ελλάδα. Εξίσου πανθομολογημένο είναι ότι η λογική του συστήματος είναι αντι-ενταξιακή, υπό την έννοια ότι ο άνθρωπος με αναπηρία αποκλείεται (με χίλιους τρόπους) από την δυνατότητα αξιοπρεπούς και βιώσιμης εργασίας και εξωθείται στην “επιλογή” της συνταξιοδότησης.

Οι πρόσφατες υπουργικές “αρμόδιες πληροφορίες” περί των λαθρεπιβατών του ασφαλιστικού συστήματος “αναπήρων - μαϊμούδων”, επικαλούμενες έρευνες ανά την χώρα συγκεκριμενοποιούνται με αριθμητικά ποσοστά. Στο 24% του συνόλου των ασφαλισμένων ανέρχονταν επί προηγούμενης κυβέρνησης οι λαμβάνοντες αναπηρικές συντάξεις , σύντομα θα περιοριστούν στο ήμισυ (12%) προσεγγίζοντας τον ευρωπαϊκό μέσο όρο προανήγγειλε ο εκπρόσωπος της νυν. Προς προπαγανδιστική ανάδειξη της αναγγελίας, χρησιμοποιήθησαν παραδείγματα ανά την χώρα που “αποδεικνύουν” ότι πάρα πολλοί άνθρωποι με μηδενική αναπηρία που εξαπατούν την πολιτεία δηλώνοντας ανάπηροι ευθύνονται για το υπέρογκο ποσοστό.. Τυφλόί ταξιτζήδες, παραπληγικοί αθλητέςς κ.ο.κ. Δεν είναι έτσι. Ο συσχετισμός του υψηλού ποσοστού αναπηρικών συντάξεων με τους 100% μη αναπήρους που δηλώνουν ανάπηροι (εν αγνοία των ανθρώπων των ΜΜΕ που τον αναπαρήγαγαν για πολλοστή φορά) είναι ψευδής. 

Ιδού πως έχει η αλήθεια : Το υπάρχον σύστημα αξιολόγησης της αναπηρίας είναι σύστημα ποσόστωσης. Τόσο το εάν της σύνταξης όσο και το ύψος της, καθορίζονται από το ποσοστό αναπηρίας που γνωμοδοτούν οι αρμόδιες ανά την χώρα επιτροπές. Το ολίγον πάνω ή ολίγον κάτω από 50 ή 67 ή 80% είναι μιά υπόθεση εξ’ αντικειμένου συζητήσιμη. Επί σειρά ετών άνθρωποι με αναπηρία έρχονται και πηγαινοέρχονται στις περιώνυμες επιτροπές, με την δεύτερη ή την τρίτη κάποια 45άρια ή 65άρια - με μπόλικο κόπο και με γενναίες εκπτώσεις αξιοπρέπειας - γίνονται 50άρια ή 67άρια στο όνομα μερικών (λίγων) εκατοντάδων ευρώ. 

Οι ανάπηροι – μαϊμούδες, δηλαδή οι 100% μη ανάπηροι που ψευδώς δηλώνουν ανάπηροι, είναι ένα πολύ μικρό κλάσμα των Ελλήνων που λαμβάνουν αναπηρικές συντάξεις. Στον αντίποδα, υπάρχουν και ουκ ολίγοι δικαιούχοι συντάξεων ή επιδομάτων στην χώρα μας ,που δεν τα λαμβάνουν. Ενα μέρος απ’ αυτούς αρνείται να μετάσχει στην προσβλητική της αξιοπρέπειας διαδικασία των επιτροπών και αποποιείται τα “δικαιωματικά”. Δεν πρόκειται για άνθρωπους ευκατάστατους που κατά το κοινώς λεγόμενο “δεν έχουν ανάγκη”, αλλά για ανθρώπους που βίωσαν την εμπειρία πιστοποίησης του υπάρχοντος συστήματος και δεν ανέχονται να παρακαλάνε γι’ αυτάπου δικαιούνται. Οι λοιποί είναι τα αθώα θύματα της δομής καθεαυτής του συστήματος που εξαιρούνται των όποιων παροχών, καίτοι σε μιά χώρα που τους στερεί ακόμα και τα στοιχειώδη θα ‘πρεπε εξ’ ορισμού να τις καρπώνονται.

Δεν επεισερχόμαστε σε λεπτομέρειες – ποιοί, πόσοι και ποιάς αναπηρικής κατηγορίας – ιεράρχησης των αδικιών, εστιάζουμε στον αληθινό ηθικό αυτουργό τους που δεν είναι άλλος (διαχρονικά) από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Εξηγούμε το “γιατί”: Η θέσπιση νέου συστήματος αξιολόγησης της αναπηρίας βάσει της λειτουργικότητας του προσώπου (γνωστό ευρύτερα ως Κάρτα Αναπηρίας), που καθορίζει με αντικειμενικό τρόπο το σύνολο των παροχών και καταργεί την παρωχημένη και αιτία πολλών δεινών ποσόστωση, εξαγγέλλεται από τις αρχές της δεκαετίας. Το 2004 ήταν η κεντρικότερη δέσμευση του τότε υπουργού υγείας Ν. Κακλαμάνη, με σαφές μάλιστα χρονοδιάγραμμα υλοποίησης τα τέλη του 2006. Ουδέν έγινε, επανεξαγγέλθη έκτοτε κάμποσες φορές, τελευταία από την σημερινή ηγεσία του υπουργείου υγείας λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων της. 

Αξιοσημείωτο είναι ότι κάθε φορά η εξαγγελία συνοδεύεται από ρητορεία περί κατεπείγοντος. Το επί χρόνια “κατεπείγον”, λοιπόν, η θέσπιση του οποίου θα καταργούσε(ήσει) εν τη γεννέσει όλες τις δυσκαμψίες/αδικίες/μαϊμουδιές των παροχών προς τους ανθρώπους με αναπηρία, απεδείχθη μιά τεράστια διαχρονική μπλόφα των δήθεν κοπτόμενων για την απαλλαγή από τους αναπήρους – μαίμούδες κυβερνώντων. Τι είναι αυτό που όπως τα πεπραγμένα τους αποδεικνύουν πραγματικά τους ενδιαφέρει ; Τίποτε άλλο από την συντήρηση της καταπίεσης “προς τα κάτω”, μέσω της συντήρησης του υπάρχοντος συστήματος αξιολόγησης της αναπηρίας , που ενώ βάναυσα προσβάλλει την αξιοπρέπεια χιλιάδων ανθρώπων με αναπηρία ταυτόχρονα τους θέλει αιχμάλωτους, διαρκώς στο στόχαστρο ως πιθανούς ή εν δυνάμει απατεώνες. Τα περί Κάρτας Αναπηρίας – μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου – αποτελούν κενές περιεχομένου κουβέντες ή και διαχρονική μέθοδο κερδοφορίας ημετέρων μέσω της υλοποίησης χρηματοδοτούμενων από την Ε.Ε. προγραμμάτων. Είκοσι εκατομμύρια ευρώ σκορπίστηκαν για τον τελευταίο (2004) σχεδιασμό της Κάρτας Αναπηρίας, με απόδοση το απόλυτο τίποτε.

Το μόνο που ως συμπέρασμα προκύπτει/απομένει είναι ότι, αναπαράγοντας την ρητορική περί αναπήρων – μαϊμούδων, οι κυβερνώντες νομιμοποιούν κυνήγι φτωχοδιαβόλων και/ή ενεργοποιούν συντηρητικούς κοινωνικούς αυτοματισμούς, δίχως στο ελάχιστο (βάσει των μέχρι σήμερα δεδομένων όπως παραπάνω παρουσιάστηκαν) να αποσκοπούν στην προστασία της τρωθείσας επί χρόνια αξιοπρέπειας των ανθρώπων με αναπηρία . Ο ρατσιστικός όρος ανάπηροι – μαϊμούδες (απαραίτητη η συγγνώμη διότι για λόγους σαφήνειας του κειμένου τον χρησιμοποιήσαμε), χρησιμοποιείται και επικοινωνιακά αναπαράγεται ως αποτέλεσμα της διαχρονικής σε θέματα αναπηρίας πολιτικής μαϊμουδιάς. Σε απλά ελληνικά, ο στόχος της μείωσης στο 12 ή και στο 8% επί του συνόλου των συνταξιούχων των λαμβανόντων αναπηρικές συντάξεις δίχως την παράλληλη θέσπιση νέου συστήματος ορθολογικής και αδιάβλητης αξιολόγησης της αναπηρίας , δεν λειτουργεί παρά ως άλλοθι της ένοχης ελληνικής πολιτείας για τις διαχρονικές πράξεις και/ή παραλείψεις της. Και ως τέτοιο , εμμέσως πλην σαφώς στρέφεται ενάντια στους ανθρώπους με αναπηρία και τις δικαιωματικές διεκδικήσεις τους.




Πηγή: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"